Anna Pisze

Pobyt Patrycji u siostry trochę się przeciągnął. Miała zaległy urlop, postanowiła więc częściowo go wykorzystać odczuwając nagle – będąc z dala od pracy i codziennych zajęć – ogromne zmęczenie. Sabina nie miała nic przeciwko zajmowaniu się kotami. Wprawdzie Patula za nimi tęskniła, lecz tęsknotę ukoić pomagały koty siostry. Szefowa redakcji zgodziła się na urlop tylko dlatego, że Patrycja obiecała długi i ciekawy tekst o dziwnych losach z przeszłości. Wprawdzie nie miała jeszcze zielonego pojęcia co napisze, ale stwierdziła, że będąc w Krakowie na pewno wpadnie na jakiś ciekawy temat. Nie ma innej opcji. Poza tym czuła, że jej obecność pomaga siostrze i siostrzenicy odnaleźć się w nowej sytuacji, inaczej spojrzeć na rozwój wypadków, znaleźć pozytywne strony dołującej rzeczywistości i ujrzeć przysłowiowe światełko w tunelu.

– Dziewczyny, idę po zakupy – oznajmiła. – Idziecie ze mną?

– Ja idę, ciocia, ja idę – zawołała Oluśka. – Czekaj, tylko wyślę sms… Już.

– Z kim tak rozmawiasz? – zainteresowała się ciotka.

– Z Szymkiem. Nie pamiętam co kazała pani kupić na plastykę.

– To kolega z klasy?

– Tak, z klasy. Jego tata pracuje w muzeum, zajmuje się starymi papierami i był raz u nas w szkole na godzinie wychowawczej, opowiadał o pracy w muzeum i po co to jest takie bardzo potrzebne.

– O, może mi temat do artykułu podrzuci… I po co jest potrzebne? – Patrycja była ciekawa co Oluśka wyniosła z takiej pogadanki.

– Nie wiesz? Po to przecież, żeby pamiętać o przeszłości – Olga spojrzała na ciotkę, jakby spadla z nieba albo była ździebełko niedorozwinięta. – Jak się o swoich korzeniach nie pamięta to się traci tożsamość, można zatracić poczucie więzi rodzinnych, można nawet stracić poczucie własnej wartości nie znając swoich przodków.

– O! – tyle powiedziała zaskoczona odpowiedzią dziewczynki.

Nieduże centrum handlowe było blisko, szybko więc doszły piechotą na miejsce.

– Ciocia, ja sobie pobiegnę do książek, zobacz, na tamtym regale są też nowe płyty – pokazała dziewczynka ruchem głowy. – Mogę?

– Dobrze, biegnij sobie. Ja pójdę znaleźć to, co mam na kartce – Patrycja pokazała część sklepu z produktami spożywczymi. – Tam mnie szukaj, albo ja znajdę ciebie jak skończę. Masz telefon?

– Mam – zaśmiała się dziewczynka. – Szukałybyśmy się jak ty z mamą w metrze.

– Właśnie, dlatego uważam, że telefon trzeba mieć przy sobie na wszelki wypadek, żeby uniknąć podobnych sytuacji.

Patrycja kiedyś umówiła się z siostrą w metrze i czekały na siebie długo, coraz bardziej złe jedna na drugą… przy tym samym filarze, tylko po dwóch różnych stronach nie widząc się wzajemnie. Kiedy wreszcie się zdecydowały nie czekać dłużej, śmiertelnie się na siostrę obrazić i nie odzywać się przynajmniej przez miesiąc – ruszyły jednocześnie w kierunku  wyjścia i zderzyły się ze sobą. Sytuacja była przekomiczna i Patrycję zawsze rozbawiało  wspomnienie zdarzenia.

Olga pobiegła do interesujących ją towarów, Patrycja załadowała wózek jedzeniem dla ludzi i kotów. Odwróciła się jeszcze zainteresowana nieznanymi jej puszkami z kocim żarełkiem i … usłyszała huk spowodowany wózkiem z dużą prędkością uderzającym w jej wózek, który wpadając na regał z puszkami zrzucił kilka z nich. Potoczyły się z hałasem po podłodze, wywołując zainteresowanie wielu klientów. Patrycja zaczęła zbierać puszki  jedną ręką drugą przytrzymując się swojego wózka i klnąc pod nosem.

– Ja cię widziałem – krzyknął  mężczyzna dopadający do wózka, który  spowodował zderzenie. – Ja cię widziałem! To na pewno ty! Będziesz wisiała na ścianie!

Patrycja znieruchomiała na moment po czym podniosła się pomału i chciała spojrzeć z góry na sprawcę  całego zamieszania. Nie udało się, przewyższał ją o głowę. Mimo to nie straciła animuszu.

– Czy to jest groźba? – wycedziła przez zęby patrząc przymrużonymi oczami jak kot przed atakiem na zdobycz.

– Ależ skąd…

– Ciocia, co tu się stało? – Oluśka znalazła się obok. – O, dzień dobry panu – grzecznie powiedziała zobaczywszy „napastnika”. – Ciocia, to jest tata z mojej klasy, no, tata Szymka, wiesz… – zawstydziła się nagle.

– Aha, tata – groźnie spojrzała Patrycja. – Niezłych gagatków masz w klasie. Jeśli tata chciał mnie powiesić to co zrobi syn?

– Co ja chciałem? – wyraz kompletnego osłupienia pojawił się na niewątpliwie przystojnej twarzy „taty z klasy”.

Obok ojca pojawił chłopiec w wieku Olgi. Spojrzał na dziewczynkę i oboje zgodnie parsknęli śmiechem. Patrycja jeszcze przez chwile patrzyła groźnym wzrokiem na sprawcę „katastrofy wózkowej”. Był naprawdę przystojny… Lekko szpakowate włosy układały się miękko, nie były modnie wygolone po bokach co od razu zauważyła. Pomyślała, że świetnie wygląda właśnie dlatego, nie przypomina seryjnego produktu z tej samej taśmy produkcyjnej co większość znajomych…

Widząc zaśmiewające się dzieciaki i przyglądających im się ludzi przechodzących obok, rozluźniła się i dotarł do niej sens słów „taty z klasy”.

– Ty jesteś Patrycja, znajoma Marysi Barteckiej…

– Jestem – przyznała. – A skąd pan… skąd o tym wiesz? W służbach pracujesz czy co?

– Nie muszę, mam dzieci i przyjaciół – uśmiechnął się rozbrajająco.

Patrycja pomyślała, że ładnie się uśmiecha… Co Oluśka o nim mówiła? Aha, że jest rozwiedziony i sam zajmuje się chłopcami… Coś takiego! Rzadki przypadek, plus dla niego… Spojrzała życzliwszym okiem i zaczęła słuchać.

– Kiedy ostatnim razem byłem w Warszawie  przypadkiem zobaczyłem twoje portretowe zdjęcie, które Marysia miała powiesić w „Filiżance”…

– Naprawdę? Niemożliwe! Ten świat jednak jest mały, coś niesamowitego!

– Ciocia, czy to znaczy, że ty znasz tatę Szymka?

– Nie, nie znam – spojrzała spod oka na przystojnego tatę Szymka.

– To może nadrobimy tę drobną niedogodność. Jestem Karol Januszko, tata Szymka i Tymka, dwóch urwisów, z których jeden jest tutaj, a drugim chwilowo zajęła się moja mama.

– Patrycja Dębowska – odpowiedziała uściskiem na uścisk męskiej dłoni.

– Ciocia,  chodźmy na pizzę – pociągnęła ją za spodnie Oluśka. – Proooszę!

– Tato, chodźmy na pizzę – powtórzył  Szymek za koleżanką.

– Patrycjo, jeśli dzieci tak zgodnie proszą to może dasz się zaprosić na tę pizzę?

– Właściwie… – zawahała się. – Właściwie czemu nie?  Ale płacę za siebie i Olgę.   Zamówili dwa rodzaje pizzy, dzieciaki pochłonęły swoje porcje w zawrotnym tempie, pobiegły zobaczyć jakie smaki lodów kryją się  pod różnymi kolorami w gablocie cukierni po drugiej stronie korytarza. Czas płynął, dzieci miały swoje sprawy, dorośli rozmawiali jakby znali się od dawna. Być może wspólni znajomi byli płaszczyzną, która pozwoliła zatrzeć poczucie obcości, być może coś innego, coś nieuchwytnego, nieuświadomionego co niepostrzeżenie przyciąga do siebie ludzi i sprawia, że czują się jakby znali się od lat.

– Rany koguta, jak późno! – Patrycja spojrzała na ekranik komórki. – Zasiedziałam się. Oluśka! Olga! Chodź, musimy pędzić… Dzięki za towarzystwo, miło było…mimo początku – oboje parsknęli śmiechem na wspomnienie „wózkowej sceny”.

– Patrycjo, Romeo i Julia mieli scenę balkonową, nas połączyła wózkowa – powiedział Karol. – Chyba się jeszcze zobaczymy przed twoim wyjazdem? Zgodzisz się?

– Przeciwwskazań nie widzę – odrzekła zakładając plecaczek.

cdn.

Najpierw rano wyłączył się prąd. Zniknął i koniec. Feliks włączył korki, ale one znowu wyskoczyły. Zajrzał więc do zewnętrznej skrzynki i włączył korki, które tym razem i tam  wyskoczyły. Znowu to samo. Kilka razy włączał i włączał.  Wyraźnie coś zaczęło źle działać. Wreszcie zaskoczyło.  Inga bała się pożaru, spięcia, katastrofy, wszystkiego się zaczęła bać. Do obaw odzywających się na dźwięk telefonu oraz na widok listonosza doszedł strach przed awarią elektryczności.

W niedzielę wieczorem poszła do łazienki w miarę wcześnie. Czuła się bardzo zmęczona, chciała się położyć, dosłownie ledwie trzymała się na nogach. Odkręciła kran nad wanną, chwile poczekała, żeby ustawić odpowiednią temperaturę. Płynęła zimna. Dziwne, normalnie już powinna być ciepła. Coś podobnego! Matko jedyna! Zepsuł się bojler!!! Trzeba kupić nowy, tylko za co? Co za koszmar!!!

Przez tydzień żyli bez ciepłej wody.

– Niech szlag trafi wszystkich, którym się nie podoba ciepła woda w kranie – klęła Inga najpierw w duchu, a potem na cały głos.

Feliks rozważał, liczył, myślał. Wreszcie zdecydował, że nie zapłaci części rachunków w terminie. Pojechał do Leroy Merlin, obejrzał co jest w ofercie, znalazł najtańszy bojler, wprawdzie o mniejszej pojemności niż zepsuty lecz wspólnie stwierdzili, że wystarczy na ich potrzeby. I tak muszą oszczędzać, pralka i zmywarka pobierają zimną wodę, tylko do mycia jest potrzebna (ale za to jak bardzo!) ciepła. Pojechał Feliks ponownie do Leroy i kupił bojler. Dzięki temu, że był mniejszy, zmieścił się do samochodu. i został przywieziony do domu.

Następnie w internecie Feliks szukał firmy, której pracownicy zamontowaliby nowe urządzenie w miejsce zepsutego. Wreszcie udało się znaleźć taką firmę, zmieścili się nawet w kosztach przesuniętych ze stałych rachunków na opłatę awaryjną. Po tygodniu popłynęła ciepła woda w kranie. Jaka to ulga i jaka rzecz niezmiernie potrzebna.

Jednak – cóż zrobić – wydane zostały pieniądze, które powinny być wydane na opłatę rachunków. Musieli zrezygnować z myśli o wyjeździe na krótki urlop. Kasia z Mikołajem ofiarowali im pobyt w swoim mieszkanku w Szczawnicy, mieli zamiar skorzystać i na tydzień się tam wybrać. Niestety, ze względu na konieczność wymiany bojlera nie mieli za co pojechać, po prostu nie mieli pieniędzy. Zabrakło nawet na benzynę. Do tego Feliks nigdy nie pojechałby bez zapasu gotówki wioząc żonę, matkę i psy na drugi koniec Polski. Gdyby – nie daj Boże – jakaś awaria po drodze to co wtedy? Nie byłby w stanie prosić dzieci o pomoc. Już teraz bez przerwy myślał o położeniu, w jakim się znaleźli… Samochód od dzieci, komputer od dzieci… niczego nie może im ofiarować, żadnego upominku… Czuł się coraz gorzej.

Na drugi dzień po zamontowaniu bojlera Inga wstawiła ziemniaki na obiad, teściowa wodę w czajniku. Inga nie używała jednocześnie wszystkich czterech fajerek ze względu na dziwne zachowanie płyty. Majster montujący płytę ostrzegł ją, żeby nie włączała dwóch naraz fajerek pionowo tylko poziomo. Rozlegały się jakieś dziwne odgłosy, trzaski więc na wszelki wypadek Inga słuchała ostrzeżenia. Usiadła na chwilę przy stole gdy ziemniaki już zabulgotały. Teściowa przemknęła się po kuchni i zniknęła. W pewnym momencie Ingę zdziwiła cisza w kuchni. Podniosła się zaniepokojona, ziemniaki się przecież gotowały a tu nagła cisza… i…

– Feliks! Rany boskie, płyta nie działa!

Mąż natychmiast znalazł się obok.

– Cholera! Cholera! Cholera! To koniec, nie mamy za co naprawić.

– Poczekaj chwilę, może się zbyt nagrzała i sama się wyłączyła? Jak ja teraz obiad skończę?

– Nie martw się o obiad, martw się o pieniądze!

– Przecież martwię się bez przerwy… Przyniosę tę zapasową, małą płytę…

Kupili małą płytę indukcyjną kiedy duża definitywnie odmówiła współpracy. Na szczęście jeszcze wtedy posiadała gwarancję i łaskawie pozwoliła się naprawić. Musieli się bez niej obyć około dwóch tygodni. Inga gotowała w parowarze i na pojedynczej nowej, zapasowej kuchence. Dawała sobie radę, nawet duży obiad dla dzieci potrafiła przygotować naprawdę bez problemu. W porządku, teraz też sobie poradzi. Jeszcze na strychu jest dwufajerkowa, zwykła maszynka elektryczna w razie czego…

Dogotowała obiad, podała, zjedli podenerwowani. Tylko pani Wala nie widziała żadnego problemu, bo i skąd? Problemy całego świata dotyczyły przecież tylko jej, ona się liczyła, nikt i nic ponadto. Sprawa płyty była jej całkowicie obojętna. Inga pomyślała, że teściowa jest w pewien sposób szczęśliwa…

Po obiedzie spróbowała płytę włączyć i … zadziałała!

– Feluś! Jest, włączyła się, działa! – zawołała uradowana.

– Całe szczęście – odetchnął. – Byłem przerażony. Co się mogło stać? Może matka włączyła coś przypadkiem i się przegrzała?

– Wszystko jedno, ważne, że działa – westchnęła z ulgą. – Wyjdę z psami.

Chętnie opuszczała dom na krótkie możliwe chwile jakby chciała uciec przed złą energią, którą prawie namacalnie czuła i nie wiedziała jak sobie z tym poradzić. Miała wrażenie, że powietrze robi się gęste gdy teściowa schodziła z góry. Ciekawe, że gdy wchodziła do środka z ogródka, Inga takiego wrażenia nie miała. Głęboko odetchnęła i szybkim krokiem ruszyła w stronę furtki wychodzącej na łąkę. Z daleka zobaczyła znajome, sąsiedzkie psy biegające po świeżo wykoszonym fragmencie łąki.

–  Dziewczyny, zrobiłam rachunek sumienia – oświadczyła poważnie Kasia gdy Inga się zbliżyła.

– Niby na jaką okoliczność? – spytała Sabina.

– A na okoliczność, że na mnie opamiętanie przyjszło – zaciągając odpowiedziała pytana.

– Ktoś tu znowu „Samych swoich” oglądał – spojrzała Inga na przyjaciółkę.

– Bez przerwy mogę oglądać, tak jak  „U Pana Boga w ogródku” i „Ranczo” – zaśmiała się Kasia. – Ale akurat w tej konkretnej sprawie to nic do rzeczy nie ma.

– A co ma?

– Popatrzyłam najpierw w lustro w patrzałkach, potem wzięłam ten duży telefon od Łukasza i zrobiłam sobie zdjęcie, a potem obejrzałam…

– Chyba się po to zdjęcia robi, żeby je potem oglądać – przerwała Sabina.

– A po co się w lustro w patrzałkach wpatrywałaś? – zapytała Inga.

– Stwierdziłam, ze jestem okropnie stara…

– Chyba nie starsza niż wczoraj … – zaczęła Inga.

– No jak nie? Przecież wszyscy są starsi od wczoraj o ileś tam godzin, zależy od której chwili liczyć – machnęła ręką Sabina. – Zadra! Zadra! Gdzieżeś polazła ty małpko jedna? Chodź tu, do mnie, szybko, do mnie!

Sunia przybiegła po chwili i usiadła wiedząc, że dostanie smakołyk. Tak też się stało, a reszta psów zobaczywszy, że ciotka Sabina daje coś dobrego, natychmiast się zjawiła powodując zamieszanie i wesoły rozgardiasz, ponieważ inne psy przebywające w „psiej godzinie” na łące również się „podłączyły”.

– I co z tym opamiętaniem? – Sabinka wróciła do tematu.

– Pomyślałam, że codziennie powinnam zrobić coś dobrego. Chociaż jedną małą rzecz – powiedziała Kasia.

– Uważam, że już się tych dobrych rzeczy w życiu narobiłaś – stanowczo stwierdziła Sabina. – Jak sobie przypomnę twoją teściowa i sceny, które nieraz z ogródka widziałam! Na przykład jak atakowała cię pięściami, kiedy coś do niej mówiłaś, jak potrafiła wylać na taras filiżankę herbaty, którą jej przyniosłaś, jak wyrwała ci piękny, ozdobny bluszcz spod wierzby, albo jak wszystkie kwitnące kwiatki zerwała, żeby sobie do pokoju zanieść. Dziewczyno, według mnie to powinnaś zacząć grzeszyć, bo masz nadwyżkę dobrych uczynków.

– Ja jestem zadowolona jak uda mi się zrobić coś dobrego – powiedziała Inga. – Na przykład teściowa co chwilę pyta czy ma coś do roboty. Oczywiście wtedy, kiedy nie jest obrażona. Pyta wtedy co moment, oszaleć można. Przecież nic jej nie dam. Zatacza się co chwilę, traci równowagę, miny robi jakby umierała.  Schylać się ani męczyć się  też jej nie pozwolę, bo wylewu jeszcze dostanie. Ale wymyśliłam coś i daję jej obierki ziemniaczane albo marchewkowe do krojenia, żeby pod kwiatki je rzucić. Albo daję skorupki od zużytych jajek do tłuczenia w moździerzu i tłucze je na miazgę. Muszę wam się przyznać, że miny wtedy robi, kiedy patrzymy. Jeśli myśli, że nikt jej nie widzi, to zmienia wyraz twarzy na normalny.

– Prawdopodobnie czuje się potrzebna, dowartościowuje się tym co robi – wtrąciła Kasia.

– Bywają też i sympatyczne momenty – uśmiechnęła się Inga. – Rano wyniosłam łóżko składane, żeby mogła się położyć wygodnie, pobyć na powietrzu, odprężyć się, odciążyć kręgosłup. Przecież wierzę, że ją boli, jak mnie boli to jej ma nie boleć? Wyjrzałam oknem a teściowa siedzi na krzesełku, zaś na łóżku rozwalone oba psy. Nie chciała im przeszkadzać! Rozczuliłam się tym obrazkiem.

– Głaszcze je, drapie, widziałam – wtrąciła Sabina. – A im widocznie sprawia to przyjemność, więc korzyść jest obopólna.

– Dogoterapia, felinoterapia to już uznane sposoby poprawiania komfortu życia starszych osób – stwierdziła Kasia.

– Wiem, czytałam – wtrąciła Inga. – W przypadku afazji, czyli zaburzeń mowy i czucia jest skuteczna. Zresztą, wystarczy jak się człowiek do psa czy kota przytuli, od razu robi się lżej na duszy.

– O tak, tak. Całkowicie się z tobą zgadzam – przytaknęła Kasia.

cdn.

    Kasia wypróbowała przepis z broszurki pod tytułem „Przepisy czytelników” i zwołała przyjaciółki na degustację. Na szczęście obydwie mogły się stawić bez uszczerbku dla życia rodzinnego, lecz Sabinka zaproponowała przeniesienie się do niej ponieważ chciała w międzyczasie upiec ciasto i wolała doglądać ciasto i piekarnik, aby nie musiała zbierać zwęglonych resztek zapomniawszy o bożym świecie w towarzystwie przyjaciółek. Tak więc uczyniły.

– Wiecie dziewczyny, jeszcze nie widziałam tak rąbniętego ojca – powiedziała Kasia.

– Kogo masz na myśli? – spytała Inga sadowiąc się wygodnie na turystycznym foteliku w ogródku Sabinki.

– Winicjusza, ojca Marysi – odrzekła Kasia.

– Ale dlaczego rąbniętego?

– Bo o niczym innym przez cały wieczór nie mówił tylko o tym, że ukochana jedynaczka straciła głowę na amen.

– Chyba normalne, taka kolej rzeczy – wzruszyła ramionami Inga.

– Normalne dla normalnych ludzi. Zaś on sobie nie wyobraża, iż jego księżniczka mogłaby na stałe wyjechać z Warszawy i tym samym zniknąć z oczu tatusia – westchnęła Kasia. – Czuję się zmordowana tymi opowieściami.

– O rety, to już nie te czasy, żeby znikać – powiedziała Sabina.

– To co, starą panną ma zostać, bo jemu się tak podoba? – z wyrazem dezaprobaty na twarzy dodała Inga.

– Teraz nie mówi się starą panną tylko singielką – sprostowała Sabina.

– Wszystko jedno. Co mu się Elka natłumaczy, że czas najwyższy dla Marysi na ułożenie sobie życia, bo latka lecą – Kasia z politowaniem pokiwała głową

– Oj, to może biedna tłumaczyć do upojenia. Zazdrosny ojciec gorszy od wszystkiego – zgodziła się Inga.  – U nas było tak. Dopóki przewijali się różni wielbiciele córci bez żadnych szans to się Feluś nie przejmował. A tu, szast prast i nagle okazało się, że sprawa jest poważna – Inga sięgnęła po kubek z kawą. – Mniam, dobra, a jaki ma zapach!…  Przypomniała mi się jego reakcja, kiedy Bogna pierwszy raz przyprowadziła Domana – zaśmiała się. – O matko, co on wymyślał, żeby obrzydzić go dziewczynie! Wiecie, jaka jest reakcja żywego organizmu na takie zachowanie?

– Oczywiście, wprost przeciwna od oczekiwanej – odpowiedziała rozbawiona Sabina.

– Właśnie. Wytłumaczyłam Bognie w czym rzecz, bo w pierwszej chwili nie mogła pojąć o co ojcu chodzi. Potem obydwie śmiałyśmy się z niego tak długo i tak bardzo aż mu wreszcie rozum wrócił.

– Typowy tatuś zakochany w córeczce. Przypomniała mi się Klarcia. Kiedyś, jeszcze mała była, nakrzyczałam na nią, a ona mi na to: „mnie sysko wolno, bo ja jestem ukochana cólecka tatusia”. Do tej pory się z tego śmiejemy.

– Żałuję, że nie zapisywałam różnych powiedzonek – z żalem powiedziała Inga. – Takie śmieszne były, a pamięć zawodna jest i pozwoliła im ulecieć. Teraz zapisuję szczebiotanie Ewelinki.

– Jakby mi się jakieś wnuczątko trafiło obiecuję, że będę zapisywać wszystko od początku – Sabina podniosła w górę dwa palce. – Słowo. Jak ja wam tych wnuczek zazdroszczę. Pewnie się takiego szczęścia nie doczekam.

– A niby dlaczego? – zdziwiła się Inga. – Moja córka twierdzi, że twoja córka wpadła jak śliwka w kompot i na pewno coś z tego będzie.

– Aha! – wykrzyknęła radośnie Kasia. – To ja wam coś zdradzę. Adelka mi powiedziała, że Alan, ten wnuk jej Adama, zdecydował się na przyjazd do Polski. Jakąś firmę będzie prowadził, filię tej, w której obecnie pracuje, czy jakoś tak. Nieważne. Ważne, że za tym stoi dziewczyna. Ta dziewczyna ma na imię Jagienka. I co wy na to? Widzicie, jak to dobrze spotkać się ze starymi przyjaciółmi?

– Ale bomba! Rewelacja! – ucieszyła się Inga. – Sabcia, masz potwierdzenie z dwóch niezależnych źródeł. Nie cieszysz się?

– Tylko dlaczego Jagna mi nic nie mówi? Śmieje się jak pytam.

– Sabinka, ja myślę, że ona jeszcze sama do końca nie wie na czym stoi. Nie chce żadnych komplikacji. Jeśli będzie wiedziała na pewno, dopiero wtedy się z wami podzieli swoim szczęściem – Kasia klasnęła w ręce. – Sabcia, daj no tej twojej pysznej nalewki, musimy takie wieści należycie uczcić.

– Z przyjemnością wam naleję, obyście miały rację. Obiecuję solennie, że jeśli ją macie, dostaniecie po flaszce na głowę z konsumpcją na miejscu…

– Czy mąż liczy się za jedną głowę? – Inga chciała ściślejszych informacji.

– Zwariowałaś? – skrzywiła się Kasia.

– Dlaczego niby zwariowałam? Bo facet to pógłówek i mu się cała flaszka nie należy czy jak? Przecież zdarzają się wyjątki – oburzyła się Inga.

– Głupia!  Ja chciałam powiedzieć, że to ma być odrobinka dla zdrowotności, a nie picie na śmierć – wyjaśniła Kasia..

– Aaa, no tak – przytaknęła po namyśle Inga. –  Czy to znaczy, że ty, Sabinka, nie chcesz nam dać na wynos? Niby czemu?

– No co wy? Wszystko wam dam, czego tylko zapragniecie! Konsumpcja na miejscu to w ramach wspólnego przeżywania radości miałaby być!

– Chyba, że tak – zgodziła się Kasia. – Mniam, mniam, muszę nastawić według twego przepisu tę nalewkę.

– Nie wyjdzie taka sama za skarby świata – zauważyła Inga. – Zawsze wychodzi inna choćbyś robiła idealnie tak samo jak Sabcia.

– Wiadomo, będzie smakować inaczej, ale na pewno będzie dobra. U mnie stoi świeża z wiśni… i jeszcze z malin… i się przegryzają. Mam też schowaną aroniową sprzed czterech lat. Czeka na jakąś wyjątkową okazję.

– Czyli jaką? – Inga chciała ściślejszej informacji.

– Przecież mówię, że wyjątkową.

– A konkretnie?

– Skąd ja mogę teraz wiedzieć? Przyjdzie czas to się okaże – spokojnie odpowiedziała Kasia.

– Wracając do tematu. Myślisz, że Jagna bez powodu zakręciła się koło mieszkania? – spytała Inga.

– Już wiesz? Skąd? – zdziwiła się Sabina. – Jeszcze nie zdążyłam wam o tym powiedzieć.

– Zapomniałaś, że nasze córki się przyjaźnią? Ostatnio przecież oblewały tę okazję wspólnie. Tajemnicy nie udałoby się dziewczętom zachować w żaden sposób – Ingę rozbawiło zdziwienie Sabiny.

– Miałam was, jako moje przyjaciółki, w imieniu Jagny zaprosić do odwiedzenia jej i obejrzenia nabytku…

– Z wielką przyjemnością skorzystam z zaproszenia. – uśmiechnęła się Kasia. – Czy już wam mówiłam, że pośrednio uczestnicząc w romansowej historii młodych czuję się tak, jakbym cofnęła się w czasie?

– Mówiłaś, mówiłaś – potwierdziły.

– To znaczy, że mówię prawdę, to po pierwsze. A po drugie, muszę sobie coś na pamięć kupić, jakiś bilobil czy coś…

cdn.

Patrycja pojechała własną, osobistą siostrę Darię wesprzeć i pocieszyć w strapieniu. Mąż siostry – czyli Patuli szwagier o imieniu Bonifacy – okazał się łajdakiem, o czym Patrycja wiedziała intuicyjnie od początku i nigdy nie darzyła go sympatią. Najpierw głównie z powodu imienia. Jak młody chłopak może mieć takie imię? Teraz dawne imiona zrobiły się  modne i słychać na  placach zabaw: Antosiu, Ignasiu, Józiu, Stasiu…  Teraz taka moda, lecz wtedy? Kazał do siebie mówić: Bonifacy! Nie Boniku, Facku, Nifku  czy jakoś inaczej po ludzku, tylko Bonifacy, równie dobrze mógłby być Nabuchodonozor!  Starała się skrywać swoje uczucia nie chcąc siostrze sprawiać przykrości, co jednak na dłuższą metę ukryć się nie dało. Patrycja nie należała do osób potrafiących z łatwością „mijać się z prawdą” – jak to się dzisiaj mówi o pewnej grupie charakterologicznej. Nadszedł dzień, gdy Bonifacy oświadczył żonie, że się zakochał naprawdę, życia sobie nie wyobraża bez nowej ukochanej, na dziecko, czyli na Olgę,  będzie płacił i czasem córkę zabierze na jakieś wakacje, a to i tak dużo. Mieszkanie opuszcza, w końcu i tak nie jego, swoje rzeczy ma spakowane, część już zabrał… W tym momencie Daria uświadomiła sobie, że od jakiegoś czasu mąż opuszczał mieszkanie z reklamówkami w rękach. Nie zwracała na to uwagi zajęta normalnymi, codziennymi sprawami.

Daria jako starsza siostra powinna być mądra i rozsądna, żeby młodszej dać przykład. Oczywiście nie była, przynajmniej w ten sposób o sobie myślała. Z mądrością różnie bywało, zaś o rozsądku w ogóle nie było co wspominać. Uważała, że Patrycję los o wiele bardziej bogato wyposażył akurat w owe dwa przymioty. Młodsza siostra reprezentowała zdanie zupełnie odmienne co nie przeszkadzało dziewczynom darzyć się siostrzanym przywiązaniem oraz przyjaźnią, a także kłócić się zawzięcie – każda w obronie swoich poglądów. Dla sprawiedliwości należy dodać, że z wiekiem ilość kłótni zmniejszała się na co z pewnością wpływ miała też odległość dzieląca siostry. Daria po poślubieniu Bonifacego zamieszkała w Krakowie, w mieszkaniu kupionym przez rodziców na ich własne nazwisko z myślą o zabezpieczeniu losu córki przed jakimiś niejasnymi postępkami dziwnego zięcia imieniem Bonifacy. Zasługa Patrycji była duża w podjęciu przez matkę owej decyzji (wszak decyzje podejmowała Wiesia, Władek je tylko firmował). Powiedziała matce bez ogródek co sądzi o przyszłym szwagrze i czego – jej zdaniem – można się po nim spodziewać. Nie musiała Wiesi  przekonywać, bowiem okazało się, iż obydwie mają podobne spostrzeżenia. Na miłość nie ma lekarstwa jak wiadomo, należało więc zabezpieczyć przyszłość Darki i czekać aż przejrzy na oczy. Dość długo pozostawała ślepa na „wybitne” zdolności męża wspieranego przez teściową, zajęła się głównie córeczką, która na szczęście wykazywała poczucie humoru i cechy zbliżające ją bardziej do rodziny matki niż  ojca, co z kolei u teściowej wywoływało niechęć do wnuczki i podejrzenie, że jej genialny, cudowny synuś został wrobiony przez hochsztaplerkę. Patrycja szczerze nie znosiła teściowej siostry, Bonifacego również coraz bardziej, za to uwielbiała małą Olgę. Z wzajemnością zresztą.

Kiedy Daria zadzwoniła do siostry i rwącym się głosem oznajmiła, że skończył się jej świat, właściwie całkiem zawalił i ona już nic nie wie, nie umie, nie potrafi, nie chce, Patrycja wsiadła w najbliższy pociąg powierzając sąsiadce opiekę nad kotami i domem, i zaskoczyła siostrę stając w drzwiach jej mieszkania. Daria w pierwszej chwili chciała zamknąć drzwi otworzywszy je uprzednio i ujrzawszy siostrę. Była przekonana, że oszalała z nadmiaru negatywnych przeżyć. Patrycja przytomnie zdążyła włożyć stopę między drzwi a próg zapobiegając w ten sposób zatrzaśnięciu skrzydła drzwiowego, wydając przy tym głośny okrzyk albowiem została boleśnie uderzona w palce.

– Auuu – zawyła. – Czyś ty zwariowała? Darka, walnęłaś mnie!

– Patula? To ty? – Daria zamrugała powiekami, jej długie rzęsy zatrzepotały, zaś siostra po raz kolejny zastanowiła się jak ona to robi, że bez makijażu i zaryczana wygląda niczym gwiazda filmowa.

– A co, myślałaś, że duch?

– To naprawdę ty? – Daria nie mogła uwierzyć własnym oczom.

– Oj, siostra, widzę, że z tobą naprawdę jest źle – mruknęła Patrycja. – Wpuścisz mnie wreszcie do środka czy mam tak stać do jutra?

Daria otworzyła szerzej drzwi, wyjrzała na korytarz i rozejrzała się na wszystkie strony.

– Skąd się tu wzięłaś?

– Na miotle przyleciałam! Nie szukaj, zostawiłam na dole –  parsknęła widząc minę Darki..

Wreszcie weszły razem do mieszkania. Jako osoba niezwykle spostrzegawcza Patrycja od razu zwróciła uwagę na bałagan panujący wewnątrz, co zupełnie nie pasowało do bardzo zwykle porządnej i poukładanej  siostry. Zauważyła również brak siostrzenicy.

– Coś zrobiła z Oluśką?

– Jest u koleżanki na nocowaniu. Poprzednio obydwie spały u mnie.

– Aha, a kiedy wróci?

– Wieczorem.

– Dobra, to mamy trochę czasu. Pomogę ci ogarnąć mieszkanie, chyba nie pozwolisz dziecku oglądać siebie i domu w takim stanie!

– W jakim stanie?

– Spójrz w lustro – zaprowadziła siostrę przed ogromną szafę z lustrzanymi drzwiami. – Widzisz tam rozczochrane czupiradło? Zapewniam cię, że nie stoi po drugiej stronie lustra ani w szafie.

–  Masz rację – westchnęła Darka, energia siostry i jej paplanina zdecydowanie zaczęły pomału wpływać na poprawę nastroju.

– Idź do łazienki, ubierz się i doprowadź do porządku! Patrzeć na ciebie  nie można – powiedziała Patrycja myśląc, że kłamie jak z nut, ale… w dobrej sprawie przecież, ratuje życie siostrze.

Darka westchnęła i posłusznie skierowała się w stronę łazienkowych drzwi.

– O matko – jęknęła półgłosem Patula i klapnęła na fotel przyglądając się ze zgrozą  pobojowisku panującemu w mieszkaniu. Słysząc po dłuższej chwili, że siostra kończy wymuszone ablucje podniosła się, postawiła czajnik z wodą na gazie, odszukała puszkę z kawą w kuchennej szafce, z lodówki wyjęła napoczęte mleko o zawartości tłuszczu 0%. No tak, Bonifacy… Na szczęście znalazła mały kartonik ze śmietanką do kawy, jakby ukryty w głębi lodówki przed  srogim spojrzeniem. I znowu jęknęła. Z dwoma parującymi kubkami wróciła na fotel.

– Siadaj – wskazała Darii drugi fotel tonem nie znoszącym sprzeciwu. – Masz kawę i opowiadaj.

Zza szafki wyszedł zaspany kot, przeciągnął się i ziewnął. Był biały i miał ogromny, puszysty ogon. Podszedł do młodszej z sióstr, obwąchał ją, otarł się o jej nogi i wskoczył na kolana.

-Witaj Dyziu, jesteś jeszcze grubszy niż byłeś – głaskała mruczący kłębek futra.

– Nie grubszy tylko większy – sprostowała Daria.

Z wysokiego drapaka, który właściwie można byłoby nazwać domem mieszkalnym dla kotów połączonym z placem zabaw, zeskoczyło jeszcze jedno stworzenie. Z pewnością był to kot albo raczej niedorosłe jeszcze kocię. Śmieszne bardzo, ze sterczącymi na wszystkie strony ciemnoszarymi kudełkami i ogromnymi zielonymi oczami.

– Oo, a to kto? – zdziwiła się Patrycja. – Nie mówiłaś, że masz nowego kota.

– Bo to nie kot – tajemniczym głosem odpowiedziała siostra. – To wcielenie Rademenesa…

– Zgłupiałaś? Tego z „Siedmiu życzeń”?

– Właśnie tak.

– Skąd go masz?

– Przybył do nas w dniu, kiedy ten ssskkkuuu… …Bonifacy… nas opuścił. Mnie i Oluśkę! Byłam w szkole na zebraniu i nagle usłyszałam przeraźliwe miauczenie. Wprawdzie przemawiała akurat jakaś ważna pani z kuratorium czy skądś, ale co mnie ona obchodzi? Rzuciłam się w stronę okna, bo stamtąd owe lamenty dochodziły i zobaczyłam kociaka uczepionego parapetu. Otworzyłam okno, zdołałam złapać malucha chociaż bronił się wszystkimi pazurkami, przerażony potwornie. Guzik mnie obchodziło co się dzieje za moimi plecami. Owinęłam bidę szalem, który miałam na sobie, przeprosiłam panią prelegentkę i wyszłam mówiąc, że idę ratować życie.

– Siostra, wiem czemu cię kocham – uśmiała się Patrycja. – Jak zareagowała reszta zebranych?

– Oluśka mówiła, że niektórzy rodzice byli zdegustowani. Wyobrażam sobie miny i gadanie: jak  można jakiegoś byle jakiego kota przedkładać nad szanowne grono pedagogiczne! Gdyby chociaż był rasowy!

– A Olga?

– Ona sobie radzi, nawet chłopakowi potrafi przyłożyć jak jej zajdzie za skórę. Super dziewczyna. Nie masz pojęcia jaka jestem z niej dumna.

– Wypiłaś kawę? To bierzemy się za sprzątanie mieszkania, żeby córka mogła być z ciebie dumna jak ty z niej. Kiedy wróci musi być idealnie. Rozumiesz? Idealnie.

Darka kiwnęła głową na znak zgody. Podniosła się z fotela i zaczęła zbierać porozrzucane przedmioty.

– Może ty się skoncentruj na ciuchach, ja na pozostałych …hm… rzeczach  – zaproponowała Patrycja.

Daria nie wyraziła sprzeciwu. Jakiś czas pracowały w milczeniu dopóki Patula nie zaklęła głośno.

– Co ci? – odruchowo zapytała siostra.

– Cholera! Nie masz gdzie trzymać skórek od bananów? Na podłodze je układasz? Spodnie na kolanie sobie ubrudziłam! Jak ja teraz będę wyglądać?

– A to, to miała być pułapka – spokojnie wyjaśniła Daria.

– Zdurniałaś na amen? Jak pułapka? Na co?

– Nie na co tylko na kogo – poprawiła Patrycję.

– Zaraz się wścieknę! Czym ja doczyszczę te spodnie? To na kogo?

– Na Bonifacego – oświadczyła z mściwą satysfakcją. – Jestem przekonana, że przyjdzie tu podczas mojej nieobecności i wtedy się poślizgnie, wywróci, może sobie coś złamie albo przynajmniej ubrudzi. Wiesz jaki on jest czyścioch. Wprawdzie mi oddał klucze ale jestem przekonana, że najpierw dorobił dla siebie cały komplet.

– Pedancik pokręcony… Musisz zmienić zamki…- mruknęła Patrycja. – Siostra! Czyś ty naprawdę zwariowała? Myślisz, że coś takiego mogłoby się zdarzyć? Przecież to idiotyczne!

– Jesteś pewna? – zasmuciła się Darka. – Też mi się przez chwilę wydawało, ale potem sobie wyobraziłam taką scenę z bananami jak na komedii i nie mogłam się powstrzymać.

Patrycja też nie mogła się powstrzymać i parsknęła śmiechem.

– No nie, nie wytrzymam, moja siostra kompletnie oszalała. Tylko dlaczego zniszczyła mi przy tym spodnie?

– Bardzo cię przepraszam, ale sama sobie zniszczyłaś – oburzyła się Darka. – Czy ja ci kazałam na kolanach włazić w każdy kąt mieszkania? Poza tym przecież się upiorą. Czekaj, dam ci jakieś moje, te twoje wrzucę do pralki. I tak miałam nastawić pranie. Mam resztkę odplamiacza to dosypię.

cdn.

Karol Januszko tym razem zostawił samochód w domu i do stolicy przyjechał porannym ekspresem. Miał zamiar wrócić  popołudniowym, spieszył się więc bardzo. Kilka zaplanowanych  spraw już załatwił, chciał zdążyć jeszcze spotkać się z Winicjuszem Barteckim, który obiecał mu pokazać coś absolutnie specjalnego. Ponieważ obaj panowie byli wielbicielami starego papieru i z tej też racji zajmowali się jego konserwacją – między innymi oczywiście –  Karolek nie mógł sobie odmówić krótkiej wizyty w „Filiżance”, na której zapleczu znajdowała pracownia właściciela.

– Nareszcie jesteś – przywitała go Marysia. – Tata myślał, że już nie przyjdziesz.

– Przecież powiedziałem, że będę – cmoknął dziewczynę w policzek.

– Chcesz kawy?

– Bardzo chcę, jakbyś była taka łaskawa…

– Będę, ale tylko wtedy gdy weźmiesz i swoją, i dla taty, i pójdziesz z tym do pracowni.

– Oczywiście, że tak.

– Masz tu tackę, drogę znasz więc się nią udaj w samotności, ja jestem zajęta.

– A co to takiego, jeśli wolno spytać – wzrokiem pokazał stojące pod ścianą oprawione fotografie.

– Nową dekorację będę wieszać. Tym razem pod tytułem „Portrety”.

– Popatrzę sobie potem, dobrze?

– Pewnie, przecież po to je będę wieszać, żeby umożliwić oglądanie. Idź już, kawa stygnie.

Podczas gdy Karol z Winicjuszem omawiali swoje zawodowe sprawy, Marysia rozwieszała fotografie wspaniale prezentujące się w dopasowanych ramkach.  Uśmiechała się pod nosem widząc oczami wyobraźni miny sportretowanych osób. Wymyśliła bowiem coś specjalnego na okrągłą rocznicę otwarcia „Filiżanki”. Były to portrety najbliższych, czyli ojca i jego przyjaciół, ciotek, a także młodszego pokolenia czyli swoich przyjaciółek z przyległościami ludzkimi oraz  czterołapnymi.

Jak zawsze kiedy coś robiła, poświęcała się temu całą sobą. Toteż wcale nie zauważyła, kiedy  Karol wyszedł od ojca. On tymczasem usiadł cichutko przy stoliku i obserwował działania Marysi z wielkim zaciekawieniem i sympatią oczywiście, powstrzymując się niejednokrotnie od  głośnego śmiechu albo uwagi na widok jej miny, czy szeptu do siebie samej. Wreszcie go spostrzegła, podeszła do stolika i przysiadła na krześle.

– No, chyba dziś już zapracowałam na dobrą kawę – orzekła.

– Winicjusz mi powiedział, że to okrągła rocznica.

– Właśnie dlatego postanowiłam zrobić coś innego niż zwykle. Zamiast krajobrazów będą portretowe zdjęcia ludzi związanych z „Filiżanką”. Ale się zdziwią – zachichotała. – Największą niespodziankę mam dla taty, nie może jej zobaczyć wcześniej.

– Co wymyśliłaś tym razem?

– Ze starego zdjęcia zrobiłam portret mojej mamy, wyszedł przepięknie.

– A nie będzie to niedelikatne w stosunku do pani Elżbiety?

– Nie, w żadnym wypadku. Poszłam najpierw do niej z tym pomysłem, za nic na świecie nie chciałabym urazić jej uczuć. Nie miała nic przeciw temu, zaproponowała pomoc w wybieraniu zdjęcia, a potem ofiarowała się, że na tej podstawie namaluje portret. Sama, osobiście, własną ręką. Rozumiesz? Jest niesamowita, nie dziwię się, że tata lata całe za nią chodził, aż mu się wreszcie udało ją do siebie przekonać.

– Rzeczywiście niesamowita – pokręcił głową z podziwem.

– I dzięki temu mam przyszywanych braci,  takież szwagierki i za chwilę będę miała bratanice. Dwie naraz!

– Bliźniaczki będą?

– Nie, ale obydwie bratowe są przy nadziei jak to się dawniej ładnie mówiło – uśmiechnęła się. – Tata wreszcie zostanie dziadkiem i przestanie się mną zajmować. Od czasu kiedy dowiedział się o Hubercie nie daje mi spokoju.

– Dziwisz się? Ma ciebie jedną rodzoną, ukochaną córeczkę.

– W porządku, ale już czas najwyższy, żebym i ja zaczęła poważnie myśleć o przyszłości i ułożyła sobie życie.

– Marysiu, to … ty tak poważnie? – zawahał się. – Przepraszam, że się wcinam, ale ja myślałem, że sobie żartujesz z Huberta.

– Czasem ja żartuję z niego, czasem on ze mnie i jakoś nam te żarty świetnie wychodzą – uśmiechnęła się ciepło do swoich myśli. – I wiesz co? Dobrze nam razem z naszymi żartami.

– Jestem zaskoczony – poważnie powiedział Karol. – Ale wiesz co? Cieszę się, Marysiu, naprawdę się cieszę.

Sygnał dzwoniącego telefonu przerwał im rozmowę.

– Szymek – powiedział Karol zerkając na wyświetlające się powiadomienie. – Przepraszam cię, muszę odebrać… Tak synku…Dobrze… Zaraz jadę na dworzec… Kiedy? Jak w rozkładzie, mówiłem przecież. Babcia jest? Smakował obiad?… To świetnie, cieszę się.  Co się stało? Kto? Oluśka? Która to… Aha, już wiem.  No biedna ona… Ale co zrobisz,  trudno, bywa, sam przecież wiesz o tym doskonale… Porozmawiamy w domu. Już niedługo, dobrze, pa, synku, trzymaj się – rozłączył rozmowę. –  Koleżanka Szymka z klasy płakała mu w mankiet – wyjaśnił Marysi, – bo rodzice się rozwodzą, właśnie ojciec zostawił ją i matkę. Szymek się w niej podkochuje, takie mam wrażenie, choć on sam nie umiałby nazwać tych uczuć. Ale ja dobrze siebie pamiętam w tym wieku…

– Ja kochałam się w takim chłopaku z naszej ulicy, nie wiem jak mu było na imię, musiał być sporo starszy ode mnie, ale to nic nie znaczyło. On miał psa! Ogromnego, czarnego olbrzyma sznaucera albo jakiegoś takiego podobnego i z nim chodził na spacery. Teraz myślę, że bardziej mi pies imponował niż on. Zresztą nigdy go nie poznałam, chłopaka znaczy. Psa kiedyś pogłaskałam – uśmiechnęła się do wspomnień. – No dobrze, Karolku, chyba musisz lecieć na pociąg, dzieci czekają. I to dzieci wplątane przez dorosłych w ich mroczny świat. Może swoim dobrym sercem pomożesz i ukoisz skołatane nerwy. Czekaj, weź dla chłopaków – podała mu cały pęk kolorowych lizaków. – Słodycze zawsze leczyły dziecięce duszyczki. A ja się biorę za następne zdjęcie.

Odwróciła stojące przodem do ściany zdjęcie i przyglądała mu się mrużąc oczy. Karolek rzucił okiem na osobę widoczną  na fotografii.

– Poczekaj! Maryśka, czekaj, nie zabieraj, pokaż mi zdjęcie, no, ten portret  – powiedział Karol.

– Który?

– No ten, który trzymasz w ręce. Ta dziewczyna z kotem… Mam wrażenie, że skądś ją znam…

– To Patrycja, sąsiadka Jagny, właściwie jej rodziców. Fajna dziewczyna.

– Może mi tylko kogoś przypomina, może jest do kogoś podobna… tylko nie wiem do kogo.

– Pewnie znasz kogoś o podobnym typie urody. Patrycja jest bardzo ładna, taki prawdziwy słowiański typ dziewczęcia z warkoczem. Trochę ją poznałam zanim zaproponowałam jej zdjęcia portretowe. Nie fotografuję pustych lalek. Zobacz, jest tu jeszcze zdjęcie z drugim  kotem, i jeszcze z rudym Paskudkiem, któremu wszyscy szukali domu. Ładne? Ona jest straszną kociarą. Odkąd odziedziczyła stare koty po zmarłej ciotce zakochała się w kotach. Wszystkich jakie są na świecie. Mówi, że jedyne co się panu Bogu udało to koty. Dokarmia bezdomne, jako wolontariuszka udziela się w schronisku.

– Skąd wiesz?

– Pisałam o niej w cyklu o niezwykłych dziewczynach, takich pozytywnie zakręconych…

– Czekaj, coś mi świta… koty… koty… Już wiem! Ona jest podobna do takiej wariatki, której córka  chodzi do klasy z moim Szymkiem. Ta Oluśka właśnie, którą ojciec zostawił!

– No więc się wyjaśniło. A dlaczego wariatka, ta matka?

– Bo… bo ma świra na punkcie kotów…

– I dlatego uważasz ją za wariatkę?!  Karol! Nie kompromituj się – Marysia odsunęła się od swego rozmówcy i zaczęła mu się przyglądać jakby był okazem wyjątkowo obrzydliwej glisty ludzkiej.

– Nie, nie dlatego, że lubi koty, tylko dlatego, że…eee…

– Będziesz się tak długo jąkał? Pociąg ci ucieknie –

– To lecę, opowiem ci przez telefon…

I już go nie było.  Marysia pomyślała, że to niesprawiedliwe. Kompletnie niesprawiedliwe, żeby taki porządny chłopak jak Karolek musiał być sam, sam zajmować się chłopcami, pełnić rolę matki i ojca zarazem, bo trafił na kobietę, która nie miała zamiłowania do życia rodzinnego i wybrała karierę oraz realizację własnych planów zostawiając praktycznie dzieci na głowie byłego męża. Wprawdzie według decyzji sądu Szymek miał mieszkać z nim zaś Tymek z matką, ponieważ jednak mieszkali na tym samym piętrze (z dużego mieszkania zrobili dwa mniejsze), Tymek wciąż przebywał u ojca. Spał tylko u matki, ale i tak nie zawsze. Razem z bratem u ojca jadł, bawił się i odrabiał lekcje, Karol chodził na wywiadówki, kupował synom ubrania, wszystko, co było potrzebne do szkoły, zawoził na basen, spędzał z chłopcami cały czas wolny od pracy, gotował, sprzątał, prał i jeszcze płacił byłej żonie alimenty na Tymka, który faktycznie mieszkał u niego podczas nieobecności matki. Jej zaś nie było często, właściwie ciągle jej nie było, jako przewodniczka wycieczek fruwała po kraju i nie tylko.

Marysia poniekąd rozumiała eks małżonkę Karola, ale tylko do momentu przyjścia na świat dzieci. Nie wyobrażała sobie, że mogłaby się nie zajmować własnymi lecz scedować opiekę nad nimi komuś innemu, nawet najlepszemu mężowi, opiekunce czy komukolwiek, choćby ten ktoś był najwspanialszy na świecie. Oczywiście gdyby je miała, dzieci gdyby miała. Od pewnego czasu coraz bardziej zaczynała tęsknić za takim malutkim człowieczkiem, swoim własnym krasnoludkiem. Ilekroć przytulała Ewelinkę Bogny ogarniały ją niesamowite uczucia jakich dotąd nie doświadczała. Widocznie zaczęła dojrzewać do macierzyństwa… Ciekawe, że  zaczęło się to  dopiero gdy poznała Huberta.  Właściwie… nie gdy poznała… bardziej od chwili, gdy uświadomiła sobie jak wiele zmienił w jej życiu, w niej samej… gdy odkryła jak Hubert stał się dla niej ważny…

A Karol podczas drogi do Krakowa przez dłuższy czas miał przed przymkniętymi oczami dziewczynę z fotografii. Była taka śliczna…

cdn.

Inga wróciła do domu, wyjęła z lodówki ugotowane warzywa, jajka na twardo i słoik z ogórkami konserwowymi. Obrała jajka ze skorupek, spłukała pod zimną wodą, żeby nie zostały jakieś drobinki i nie chrupały potem w zębach. Otworzyła puszkę z groszkiem, po czym stojąc przy blacie kuchennym kroiła warzywa na sałatkę. Nagle rozległ się dzwonek. Aż podskoczyła zaskoczona, myślami bowiem przebywała zupełnie gdzie indziej. Ktoś dzwonił domofonem, nie zauważyła kiedy ten ktoś podszedł, a teraz stanął za słupkiem i nie widziała dokładnie kto to. Musiała się trochę wychylić, żeby zobaczyć. Listonosz.

– Feluś, otwórz skarbie, ja nie mogę, mam brudne ręce.

Psy rzuciły się do drzwi słysząc dzwonek. Inga wyglądała przez szybę, zadrasnęła się nożem w palec. Bała się nawet listów, od razu myślała, że coś znowu się stało, bank coś chce albo inna zła wiadomość…

– I co to ?

– Rachunek za prąd.

– A ta duża koperta?

– To… z sądu… Poczekaj, otworzę…

– Z którego? Od komornika?

– Nie, od emerytur…

– O matko, znowu chcą coś zabrać? Już nie ma z czego… – przeraziła się.

– Nie, czekaj … – przebiegał wzrokiem pismo.

– No mówże, bo oszaleję z nerwów!

– Zawieszają sprawę…

– Jak to? Dlaczego? Nic nie rozumiem…

– Przeczytam ci kawałek. Słuchaj, eee, no więc tak  „z uwagi na ukształtowanie regulacji ustawowej w sposób ograniczający wysokość emerytury i renty mimo odpowiedniego okresu służby, w zakresie w jakim dokonano tą regulacją naruszenia zasady ochrony praw nabytych, zaufania obywatela do państwa prawa i stanowionego przez niego prawa, nie działania prawa wstecz, powodującego nierówne traktowanie części funkcjonariuszy w porównaniu z tymi, którzy rozpoczęli służbę po raz pierwszy po 11 września 1989 roku, skutkując ich dyskryminacją” … Czekaj, stronę muszę przewrócić … dalej stoi napisane… „z uwagi na sposób i tryb uchwalenia zaskarżonych przepisów oraz wątpliwości, czy spełnione zostały merytoryczne przesłanki do ich uchwalenia”…  tratata i tratata …

– Zwariuję zaraz! Mów po ludzku!

– Po ludzku chodzi o to, że sąd zawiesił postępowanie z urzędu, może tak zrobić jeśli rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku postępowania toczącego się przed Trybunałem Konstytucyjnym lub  Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

– To chyba dobrze, że zawiesił a nie odrzucił, czy coś…, bo trzeba byłoby od początku rozpoczynać sprawę, tak?

– Aha, bo  zachodzą okoliczności skutkujące zawieszeniem postępowania w sprawie, bowiem od rozstrzygnięcia przez TK pytania prawnego zadanego w sprawie… dotyczącego zgodności z Konstytucją ustawy stanowiącej podstawę obniżenia świadczenia, zależy rozpoznanie sprawy niniejszej…

– Akurat tu bym na nic nie liczyła – westchnęła Inga. – Jedyna nadzieja, że sprawa trafiła do TSUE, innej nadziei nie widzę.

– Tak bardzo przeżywaliśmy dziewięćdziesiąty rok, pamiętasz? – zadumał się.

– Jeszcze jak.

– A gdyby mnie nie zweryfikowali pozytywnie, czyli gdybym miał coś na sumieniu to odszedłbym wtedy i już dawno ułożylibyśmy sobie życie po nowemu, guzik by nas obchodziła  ta represyjna ustawa.

– Nieprawda!

– Źle mnie zrozumiałaś. Rzecz w tym, że nie dotyczyłaby nas bezpośrednio, żylibyśmy spokojnie jak ludzie. Obchodziłaby nas z racji swej nieprzyzwoitości.

– Ten, kto po dziewięćdziesiątym roku został pozytywnie zweryfikowany i pracował uczciwie dalej, ma całkiem przechlapane – ze smutkiem powiedziała Inga.

– Całkowicie. Poza tym, co wymienione w piśmie, ustawa narusza prawo do zabezpieczenia społecznego po osiągnięciu wieku emerytalnego – dodał Feliks przeglądając pismo po raz kolejny.

– A poprzez przypisywanie winy uczciwym ludziom narusza prawo do godności – wyciągnęła rękę po dokument i zaczęła czytać. – W życiu nie mogłabym być prawnikiem – powiedziała po chwili. – Do tego trzeba mieć wyjątkowe predyspozycje.

cdn.