Anna Pisze

Inga czuła się paskudnie. Drapało ją w gardle, męczył suchy kaszel i bolała głowa. Pomyślała, że pewnie złapała wirusa w szpitalu, gdzie przez ostatnie dwa dni miała kontrolne wizyty i spędziła wiele godzin głównie na oczekiwaniu. Oczekiwanie było dwojakiego rodzaju: na wejście do gabinetu. na samą wizytę oraz na zapisanie się na badania przed kolejną. Za każdym razem kiedy odwiedzała tę konkretną placówkę medyczną napotykała na zmiany. Zupełnie bezsensowne  z punktu widzenia pacjenta, wywołujące chaos, niemożliwie długie kolejki i obłęd w oczach szczególnie starszych osób przemieszczających się po nieskończonych korytarzach w poszukiwaniu właściwego gabinetu, w którym tym razem przyjmuje pożądany specjalista. Nawiasem mówiąc, do którego czekali najczęściej ponad rok.

Po wyjściu od lekarza Inga poszła do rejestracji zapisać się na badania przed wizytą u nefrologa. Telefonicznie nie można było tego zrobić, kazali osobiście. Pomyślała, że jeśli leczy się tu ktoś z innego miasta, to zmuszony jest przyjechać, żeby się tylko zapisać. Paranoja. Za przejazd nikt nie zwróci… dodatkowe koszty… trzeba mieć końskie zdrowie i mnóstwo pieniędzy, żeby się leczyć…. jej brakowało i jednego i drugiego…  Doszła w miejsce, gdzie była recepcja poradni nefrologicznej. To znaczy była, kiedy Inga  poprzednio odwiedzała szpital. Teraz natknęła się tylko na kartkę z informacją, że recepcja została przeniesiona. Zaklęła pod nosem, nie ona jedna zresztą, i poszła szukać razem z kilkoma innymi osobami utyskującymi na utrudnianie życia chorym ludziom. Niezadowolenie stało się głośne i ogólnie słyszalne, gdy okazało się, że w jednym miejscu skumulowano rejestrowanie pacjentów do kilku różnych specjalistów. Ba, żeby tylko na wizytę! Ale i po odbiór wyników, i do zapisania się na badania, i nawet personel medyczny z poszczególnych oddziałów szpitalnych zapisujący leżących pacjentów – wszyscy musieli brać numerki i czekać na swoją kolej. Ingę oburzył szczególnie fakt, iż pielęgniarka zamiast być przy chorych musiała odejść od ich łóżek i stać w kolejce. Skandal po prostu wobec braku średniego personelu! Jej oburzenie podzielały inne osoby, nic jednak nie mogły na to poradzić. Kolejka wydłużała się z minuty na minutę, dochodziły kolejne osoby, a czynne były zaledwie dwa stanowiska z czterech istniejących i całą gigantyczną kolejkę obsługiwały  dwie panie. Na korytarzu zrobiło się gęsto i ciemno od ilości oczekujących na swoją kolej z numerkiem w ręce. Inga miała numerek 121, przed nią oczekiwało jeszcze 46 osób. Oczekiwanie wydłużało się z powodu częstego podchodzenia do okienek zdezorientowanych bardzo starszych osób błagających o informację w swojej sprawie.

Obok Ingi stanęła kobieta okrutnie zdenerwowana zaistniałą sytuacją. Za chwilę miała czas wyznaczony wizyty, na którą czekała przez rok, chciała tylko odebrać wyniki badań potrzebnych do okazania lekarzowi. Inga odesłała do domu Feliksa i teraz była spokojna, pogodzona z tym, czego nie mogła zmienić w danej chwili. Czekała urozmaicając sobie czas obserwacją ludzi i ich reakcji. Była zadowolona, że kiedy mąż przywiózł ją pod szpital, nie zgodziła się, by oczekiwał w samochodzie razem z psami. Postanowiła wrócić do domu autobusem i nie dała się odwieść od swego postanowienia. Dlatego teraz mogła uzbroić się w cierpliwość i nie dawała się ponieść nerwom.  Żal jej się zrobiło zdenerwowanej kobiety i zamieniła się z nią numerkami. Dzięki temu dosłownie na dwie minuty przed umówioną wizytą kobieta zdążyła odebrać wyniki dziękując Indze z ogromną wdzięcznością. A Inga poczuła, że zrobiła dobry uczynek i miłą lekkość w duszy z tego powodu też poczuła. Stanęła tak, by widzieć wyświetlające się numerki i pogrążyła się we własnych myślach.

Odesłała Feliksa do domu z powodu teściowej. Bała się zostawiać ją samą przez dłuższy czas. Ostatnio znów sprawiała niespodzianki i to nie z gatunku przyjemnych. Powtarzały się problemy z jedzeniem, braniem albo raczej nie braniem leków, zmyślaniem nieprawdopodobnych teorii spiskowych, których ona ma być ofiarą, z manipulowaniem faktami – choroba wyraźnie czyniła postępy.

Wróciła do domu nieprzytomna ze zmęczenia, dodatkowo czuła „łapiące” ją przeziębienie. Postanowiła wcześniej się położyć. Przyjęła leki, jakie akurat były w domu czyli  rutinoscorbin, ibuprom na zatoki i poszła do sypialni. Feliks został na dole oglądając film. Dodatkowo była zła, że nie może włączyć w sypialni telewizora. Oglądanie wybranych programów zawsze ją uspokajało, lecz  coś się zapewne stało z anteną, gdyż sygnał z talerza przez dekoder przestał dochodzić. Należało wezwać fachowca, który wejdzie na dach, sprawdzi przewód, znajdzie usterkę i naprawi ją. Niestety, usługa byłaby płatna, choć powinna mieścić się w pakiecie, a oni nie mieli pieniędzy na zapłacenie. Tak więc nie mogła już od dłuższego czasu zrelaksować się w sypialni oglądając przed snem ulubione „Ranczo” albo programy o urządzaniu domów.

Położyła się z bólem głowy i usnęła. Nagle gwałtownie usiadła na łóżku obudzona dziwnym dźwiękiem. Co to? Jakby coś drapało za ścianą albo na strychu! Kot? Szczur? Matko jedyna! Feliks, który podczas drzemki żony również udał się na spoczynek, też nadstawił ucha. Inga wyjrzała do przedpokoju. Psów nie było, zostały na dole. Feliks włączył światło i drapanie ustało. Zastanawiając się nad przyczyną dziwnych odgłosów zapadali w sen. Nagle Inga znowu raptownie usiadła. W przedpokoju zrobiło się ciemno! Zostawiali na noc włączoną małą lampkę, żeby matka widziała drogę do łazienki i nie tylko. Honoratka powiedziała im, że nocą babcia buszuje po całym domu i schodzi do kuchni. Dziewczynka zobaczyła to gdy spała u nich „na nocowaniu” – jak to dzieci teraz mówiły.  Od tej pory Inga zamykała nocą  sypialnię na klucz. Nie życzyła sobie nagłego wtargnięcia teściowej.

– Nie ma prądu – jęknął Feliks. – U sąsiadów jest. To coś u nas!

Zszedł na dół do skrzynki elektrycznej . Bezpieczniki wyskoczyły. Wcisnął i znów wyskoczyły. Zaklął pod nosem.

– Muszę iść na zewnątrz, do głównej skrzynki na uliczce.

– Pójdę z tobą.

– Ja sprawdzę, ty idź spać.

– Zwariowałeś? – oburzyła się. – Jak mogłabym spać w takiej sytuacji?

Zeszła za mężem na dół, zapaliła świeczki, żeby było cokolwiek widać, bo w domu panowały kompletne ciemności. Zgasło wszędzie. Lodówka, czujniki telewizora, panele z podłączonym komputerem i ładującą się komórką – wszystko zostało pozbawione źródła zasilania.

–  Feluś, jak otworzysz garaż w razie czego? Moja komórka się nie naładowała, a twoja? Nie będzie kontaktu ze światem! Piekarnik nie działa, płyta indukcyjna też – wpadała w panikę.

– Po co ci teraz piekarnik? – trzeźwo zauważył Feliks. – Idę.

– Jakie szczęście, że  od poprzedniej awarii latarkę zawsze trzymasz przy łóżku, w zasięgu ręki  – powiedziała już spokojniej.

Ubrał buty, kurtkę i wyszedł. Po chwili zabłysło światło. Korki nie wyskoczyły ponownie. Poszli spać zastanawiając się nad przyczyną.

– Może matka znowu powiesiła na grzejniku uprane majtki i zrobiła spięcie? – zastanawiał się Feliks. – Tyle razy jej mówiłem, żeby nie prała w rękach, że od tego jest pralka. I żeby nie wieszała na grzejniku, bo to nie kaloryfer ze starego mieszkania.

– Kotuś, ona kiwnie głową, powie „dobrze” i po pięciu minutach już o tym nie pamięta. Dalej będzie robiła to samo, przywykła do tego przez całe życie. Nigdy przecież pralki nie miała, co w sumie jest nie do uwierzenia, ale to fakt.

– To co ja mam zrobić?

– Nic się nie da. Trzeba pilnować i sprawdzać co robi – odpowiedziała bezradnie rozkładając ręce. – Śpij, rano muszę wcześnie wstać, przecież do Ewelinki „na służbę” mam jechać, Bogna ma wizytę u lekarza.

– Zawiozę cię. I wyjdę rano z psami, już ty się nie zrywaj, nabiegasz się przez cały dzień za tą kruszynką – uśmiechnął się z rozczuleniem na wspomnienie wnusi.

– Ja muszę raniutko do Biedronki, tam są tabletki do ssania, okropnie mnie drapie w gardle.

– Ja pójdę, nie kłopocz się.

Rano pojechali na Ursynów, nie było specjalnych korków i szybko dojechali.

– Baba nie, baba sio! – tak Ewelinka powitała babcię, czym babcię na wstępie rozbawiła do łez.

– Tak mnie witasz, ty mały łobuziaku? – śmiała się babcia, a mała chwyciła matkę za nogi i nie chciała puścić.

– Popatrz jak ona sobie skojarzyła, że jeśli ty się szykujesz, a ja przychodzę to znaczy, że wychodzisz bez niej – zauważyła Inga.

– Tak, od razu wie o co chodzi – odpowiedziała Bogna. – Ewelinko, ja muszę wyjść, ty zostaniesz z babcią – stanowczo powiedziała do córeczki. – Niedługo wrócę do ciebie.

– Nie, nie, nie fcę – sprzeciwiała się kruszynka.

Ostatnio się rozgadała po swojemu, ale najczęściej dobitnie wypowiadanymi słowami były „nie, nie, nie” oraz  „ja, ja, ja”. Słodka i cudna przy tym była tak bardzo, że wszystkie ciotki-przyjaciółki Bogny były w niej bez pamięci rozkochane.

– Mamuś, tu jest dla niej śniadanie. Poza tym jeśli uda ci się coś w nią wcisnąć, to dobrze. Jeśli nie, trudno. Muszę lecieć, bo mi godzina minie, ludzie nie wpuszczą mnie potem do gabinetu i  termin przepadnie.

Wyszła. Jakoś udało się babci porozumieć z wnusią, obeszło się bez płaczu. Pół serka waniliowego podstępem w malutką babcia wcisnęła postawiwszy ją na parapecie. Zagadywała pokazując co się na zewnątrz dzieje i karmiła małą łyżeczką. Ewelinka zażyczyła sobie kakao, które bardzo lubiła. Inga przygotowała, postawiła kubek na stole i odwróciła się po ulubiony  mały kubeczek wnusi i… całe kakao wylądowało na bluzeczce, spodenkach czyli na całej maleńkiej dziewczynce. Trzeba było ją dokumentnie przebrać. Ewelinka była rozbawiona, biegała, skakała jak nakręcona, energia ją rozpierała i była wprost  nie do zatrzymania. Inga musiała za nią nadążyć przez cały czas i przemieszczać się po całym mieszkaniu za tą iskiereczką, która ani jeść, ani spać nie miała zamiaru. Babcia próbowała w maleńką wcisnąć trochę jedzenia i tu sukces – udało się ją przekonać, żeby pokrojone kawałeczki bułki z masłem jadła w tak zwanym międzyczasie, zjadła nawet kawałek papryki, wypiła soczek co babcia uważała za wielkie osiągnięcie.

Potem kruszynka oglądała swoje ulubione filmiki uczestnicząc czynnie – kręcąc rączkami i główką, robiąc wymachy i wszystko to, co robiły dzieci na ekranie. Babci kazała robić to samo.

– Baba teś – pokazywała babci co ma robić.

Na propozycję spania odpowiedź była jedna.

– Nie, nie, nie fcę! Baba sio!

Nawet gdy była już bardzo zmęczona broniła się  i za nic nie chciała się położyć do łóżeczka.

– Ewelinko, „lalala” (czyli tablet) jest zmęczony i popsuje się, jeśli nie odpocznie – tłumaczyła wnusi. – Jeśli się popsuje nie będziemy oglądać bajek. Usiądź na chwilę i odpoczniemy razem, dobrze?

– Baba, na filę – skinęła główką.

Najwyraźniej argument trafił do tej główki, bo pozwoliła się wziąć na kolana i przytuliła się do babci. Oczka jej się zamknęły i usnęła od razu.  Inga siedziała kołysząc z rozczuleniem swoje szczęście takie maleńkie, a największe na świecie. Potem delikatnie przełożyła ten skarb do łóżeczka i wyszła przymykając drzwi pokoju. Za chwilę Honoratka wróciła ze szkoły.

– Jak tam dziś było?

– Spoko – padła odpowiedź. – Mieliśmy szczęście, bo na godzinę wychowawczą przyszedł pan z pogadanką i potem się przeciągnęło na następną lekcję.

– A jutro? Ciężki dzień cię czeka?

– Sprawdzian i dwie zapowiedziane kartkówki. Nic wielkiego. Udało ci się nakarmić małą?

– Okropny z niej niejadek. Trzeba mieć do niej świętą cierpliwość.

– Najlepiej dziadkowi wychodzi karmienie – zaśmiała się Honoratka. – Szkoda, że nie może częściej przyjeżdżać.

– Wiesz, że babci Wali nie można na dłużej zostawiać samej.

– Wiem. Babciu, co robić, żeby nie mieć demencji na starość?

– Ba, żeby to była taka prosta sprawa. Na pewno wpływ ma styl życia, jaki się wiedzie od zawsze, dieta, ruch …

– A na trądzik? Okropnie jest być nastolatką – stwierdziła ze smutkiem. – Chciałabym być dzieckiem, tak mi było dobrze. A teraz? Krosty się robią, szkołę trzeba było zmienić, z koleżankami musiałam się pożegnać, bo każda poszła do innego liceum…

– Na pewne rzeczy nie mamy wpływu, kochanie, musimy się z nimi pogodzić. Na upływ czasu na przykład.  Nie zatrzymasz go, nie da rady. Mnie też trudno uwierzyć, że jestem taka stara, w duszy wciąż czuję się młodą dziewczyną i często dziwię się patrząc w lustro…

W przedpokoju rozległo się szuranie.

– O, mój diamencik się obudził – wyjrzała Honorka do przedpokoju. – Wiesz babciu, ja ją nazywam moim diamencikiem.

– A kto to się obudził? – podniosła się Inga z krzesła. – Już się wyspałaś?

W przedpokoju stała Ewelinka, wycierając rączkami zaspane oczka. W odpowiedzi na babci pytanie skinęła główką i wyciągnęła łapki. Ingę ten prosty gest malutkiej wypełnił bezbrzeżną miłością i wzruszeniem. Podniosła ją, a malutka przytuliła się i objęła rączkami za szyję. Inga miała świadomość, że takie chwile są w sercu zapamiętane na zawsze. Tak jak miała wciąż w oczach obraz Bogny w tym samym wieku, która uczyła się skakać obiema nóżkami mówiąc „hop”, „hop”. Nie wiadomo czemu akurat ten moment i obraz wbił się aż tak bardzo w pamięć i serce, że pojawiał przed oczami powodując wzruszenie. Oczywiście wiele było cudownych wspomnień z dzieciństwa córki, jednak teraz, przy małej Ewelince, tamten właśnie pojawiał się najczęściej.

Wspólnie z Honoratką, która miała wspaniałe podejście do malutkiej siostrzyczki, nakarmiły obiadem broniącą się przed jedzeniem kruszynkę. Trzeba było używać najprzeróżniejszych sposobów, Honorka szantażem i przekupstwem osiągnęła cel.

Rozległ się skoczny dźwięk muzyki sygnalizujący połączenie w telefonie Ingi.

– Babcia, twój telefon –  Honorcia spojrzała co się wyświetliło. – Dziadek dzwoni.

– Dziękuję skarbie – wyciągnęła rękę. – Tak, Feluś? … Dobrze, może być za godzinę…. Wróciła ze szkoły, a Ewelinka nie śpi, przed chwilą wstała… Sama wyszła z łóżeczka, nooo, cudna jest… Coś się stało?… Czemu? Po głosie poznaję… Dobrze, poczekam…przyjedź.

Doman wrócił wcześniej niż Bogna. Ewelinka ucieszona podreptała do niego.

– Kakuś, kakuś, mój! – wołała ucieszona i próbowała podskoczyć wołając – hop, hop!

– Jakbym Bognę widziała – powiedziała rozczulona Inga.

– Nic dziwnego, przecież córeczka jest podobna do swojej ślicznej mamy – uśmiechnął się Doman podnosząc córeczkę.

– Cio jeś to? – zapytała zobaczywszy długopis wystający z kieszonki koszuli.

– Długopis Ewelinko. To jest długopis

– Dupiś – powtórzyła kruszynka.

– Ha ha – zaśmiałam się Honoratka. – Ewelinko, powiedz ananas.

– Anaś – powtórzyła po siostrze. – Nie ciem anasia.

– Babciu, ona nie lubi soczku z ananasa, ja lubię – wyjaśniła Honorka.

– No, lecę, bo dziadek czeka – Inga zarzuciła na ramię swój plecaczek – Ewelinko, pożegnasz się ze mną? Już idę, zrobisz mi pa pa?

– Pa pa, baba juś pa pa – pomachała rączką.

– Już idę, już idę – śmiała się babcia.

W samochodzie Inga położyła rękę na ramieniu męża.

– Mów – spojrzała mu w oczy. – Wyrzuć to z siebie i powiedz o co chodzi.

– Miałem spięcie z matką.

– Domyśliłam się.

– Wiesz dlaczego w nocy prąd wywaliło? Wiesz?

– Nie, nie wiem.

– Matka to zrobiła!

– Ale jak tym razem? Zacznij od początku, proszę, uspokój się, przecież to chory człowiek.

– Przyszła do mnie, żebym jej włączył ogrzewanie, bo zimno. Poszedłem na górę, a tam drzwi balkonowe uchylone. Nic dziwnego, że zimno. Przedarłem się przez te jej stojące duperele do okna, żeby zamknąć, spojrzałem na rozgałęziacz i widzę, że znowu telewizor wyłączyła wyciągając kabel. Już się zeźliłem. Milion razy jej mówię, żeby tego nie robiła, bo spierniczy telewizor i tyle będzie miała. A ona z pretensją, że nie może inaczej wyłączyć, bo nie ma pilota. No to nie wytrzymałem. A gdzie masz? – krzyknąłem.  Nie mam, zniknął – ona na to.  I co, może ja ci zabrałem? – spytałem już cały w nerwach.  Ty nie – odpowiedziała.  To kto? Znowu podejrzenia rzucasz na Ingę? Nie pamiętasz, że sama zgubiłaś? Na pewno rozbiłaś i po kryjomu wyrzuciłaś! – już mówiłem podniesionym głosem, bo stukała się w ucho dając sygnał, że nie słyszy. Przecież ciągle tak robi. Kiedy nie wie co odpowiedzieć udaje, że nie słyszy.  Ja nie wyrzuciłam – w końcu powiedziała ze złością. Wszystko niszczysz i wyrzucasz po kryjomu, żeby nikt nie widział. Z pilotem pewnie też tak zrobiłaś – powiedziałem i wyszedłem, żeby już nic więcej nie mówić.

– Dobrze, jak dotąd wszystko rozumiem, tylko  co z tym prądem – wtrąciła Inga.

– Ledwo usiadłem przy komputerze, znowu nie było prądu! Poszedłem szybko do niej, żeby sprawdzić, czy to u niej coś się stało jak podejrzewałem. Schyliłem się nad rozgałęziaczem  i wtedy spadł abażur od stojącej lampy. Zobaczyłem, że nie ma żarówki, a kabel od lampy jest włączony w rozgałęziacz! Rozumiesz? Wyłączyłem czym prędzej i wiesz co?  Nie tylko żarówki nie było, ale też całej obudowy, w którą się żarówkę wkręca!  Wisiały luzem dwa druciki! Czyli cały czas były pod prądem, musiały się stykać i robiło się spięcie.

– Przecież i ją mogło porazić – przestraszyła się Inga. – Musiała się lampa przewrócić, ciągle u niej coś upada, słychać przecież. Stłukła się żarówka, obudowa się rozleciała może nawet ze starości jak żółty, plastikowy klosz od naszej lampy. Matka się przestraszyła, pozbierała i wyniosła do śmieci. Jak nic tak właśnie było.

– Czemu się wypiera? Czemu nigdy nie przyzna się tylko kręci i kłamie?

– Kotuś, ona jest chora, pamiętaj o tym. Reaguje jak małe dziecko, które coś zbroi i próbuje to ukryć. Już się nie irytuj tak bardzo. Inaczej nie będzie, to znaczy lepiej nie będzie. Oby jak najdłużej tak trwało, nie pogarszało się… Jedź już, za długo w domu samej nie można jej zostawiać.

cdn.

Olga przyjechała do cioci Patrycji. Mama została w domu, ale obiecała dojechać po tygodniu. Patrycja zapakowała do Marysinej Fruzi siostrzenicę z plecakiem, oba koty i siebie. Skorzystała z propozycji Marysi, która jechała swoją kochaną Fruzią do Krakowa i zabrała się w charakterze towarzyszki podróży. Marysia często pokonywała teraz trasę Warszawa-Kraków- Szczawnica i z powrotem. Z przyjemnością zabrała miłą pasażerkę. Zostawiła ją pod blokiem siostry, a po dwóch dniach odebrała z tego samego miejsca „wraz z przyległościami”. Zdziwiła się niepomiernie, gdy – zapewne przez przypadek – w tym samym miejscu znalazł się Karolek z chłopcami.

– No co? – odpowiedział na zdziwione i pytające spojrzenie Marysi. – Przecież ja tu obok mieszkam, a dzieci chodzą razem do szkoły..

– Aha, – skinęła głową Marysia, – rozumiem. W każdym razie miło było cię spotkać

– Też się cieszę – odpowiedział  wcale nie patrząc na nią…

W tym samym czasie Oluśka i Szymek nad czymś się naradzali, mówili o czymś przyciszonymi głosami, oboje co chwilę zerkając na Karola.

– Widzę, że są w świetnej komitywie – zauważyła Marysia.

– Ha! Żebyś wiedziała w jakiej – odpowiedziała Patrycja. – Nie opowiadałam ci jak się poznaliśmy z Karolem? Dobra, opowiem po drodze.  Oluśka, wskakuj do wozu.

–  Szymon, pamiętaj – Olga machnęła ręką do chłopca. – Na razie!

Po drodze Patrycja opowiadała Marysi o  momencie poznania Karola. Wtórowała jej siostrzenica zaśmiewająca się na wspomnienie „sceny wózkowej”. Marysia zrewanżowała się opowiadaniem o swojej wieloletniej znajomości z Karolkiem, o współpracy  zawodowej między nim a swoim tatą, o różnych historiach z przeszłości. Olga wtrąciła się informując, że Szymek ma prababcię, czyli babcię ich mamy, koło Warszawy i może chłopcy na trochę do niej przyjadą.

– A Karol o tym wie? – odwróciła się Patrycja do tyłu, sprawdzając czy klatki z kotami są dobrze zabezpieczone.

– Jeszcze nie, ale Szymek nad tym popracuje – odpowiedziała dziewczynka z miną prawdziwego łobuziaka.

– A wiesz, gdzie ta prababcia mieszka? –  Marysia była rozbawiona słuchając Oluśki .

– Wiem, w Julianowie. To niedaleko od ciebie, ciociu, prawda?

– Coś podobnego – zdziwiła się Patrycja. – Naprawdę? Nie pokręciłaś czegoś?

– Nie, nie pokręciłam. Wiedziałam, że się zdziwisz – chichotała Olga. – Wymyśliliśmy, że fajnie by było, gdyby chłopcy do tej prababci przyjechali wtedy, kiedy ja będę u ciebie.

– Dziwne to – zastanowiła się Patrycja. – Prababcia musi być wiekową osobą. Jak sobie poradzi z opieką nad dziećmi? A ich mama co na to?

– Jej to w ogóle nie interesuje – odpowiedziała Olga. – Tak jak ja nie interesuję mojego taty…

– Dziecko kochane, to nie tak…- zaczęła Patrycja.

– A jak? Ciocia, daj spokój, nie jestem małym dzieckiem. Rozumiem więcej niż wam się zdaje. Szymon też to rozumie…. Oboje się rozumiemy…

– Olka, tam w drzwiach jest coś. Widzisz? Wyciągnij – powiedziała szybko Marysia. – Zobacz, schowałam tam ostatni album ze Szczawnicy. Zobacz jak tam jest pięknie…akurat zobaczysz kwiatowe figury…

Dziewczynka zainteresowała się fotografiami i zamilkła. Marysia przyciszonym głosem opowiadała Patrycji historię nieudanego Karolkowego małżeństwa.

cdn.

Ranek wstał tak  piękny, że nawet śpiochy otwierały oczy z podziwem i zachwytem witając nowy dzień. Sabina wyszła na taras zalany porannym słońcem, z radością uśmiechnęła się poddając twarz pieszczocie złotych promyczków.  Uśmiechała się, bo zupełnie przez przypadek, wcale nie celowo, nie z premedytacją, naprawdę niechcący zerknęła na sms widoczny na komórce córki zostawionej na stole. Zobaczyła zdjęcie pięknej róży, a pod spodem  słowa najważniejsze na świecie dla każdej kobiety. Słowa o jakich marzą od wieków osoby płci żeńskiej, słowa wyśnione przez młode dziewczęta, upragnione przez dorosłe kobiety w każdym wieku. Przeczytała: Kocham Ciebie Jagienka!

Korzystając z wczesnego obudzenia się Sabina wyszła na łąkę z Zadrą starając się nie budzić męża i córki.  O dziwo, natknęła się na Ingę, która ziewając od ucha do ucha odpinała smycz Zorki. Zadzior obwąchiwał krzaki.

– Co ty, spać nie możesz? –  zbliżyła się do przyjaciółki.

–  Nie mogłam spać, wciąż teściowa mi chodzi po głowie … Wczoraj Feliks pojechał z matką do Poradni Zaburzeń Pamięci na kolejną wizytę – powiedziała Inga.  – O, i Kaśka się tak wcześnie wybrała na spacer?

– Co w tym dziwnego?  – spytała Kasia. – A w ogóle to może „dzień dobry” byście powiedziały.

– Nie „dzień dobry” tylko „cześć” – sprostowała Inga. – Honoratka mnie pouczyła, że „dzień dobry” mówi się do obcych, a do swoich „cześć”.

– W sumie… – zastanowiła się Kasia, – twoja wnuczka ma rację. Ale ale, czy  pani Wala nie miała jechać do lekarza? Udało się?

– Tym razem nie było problemu, ubrała się, wyszykowała, radziła sobie zupełnie dobrze i nawet dowcipem błysnęła. Mówię wam, dziewczyny, jak za dawnych lat. Przypominała samą siebie z przeszłości – relacjonowała Inga przyjaciółkom.

– To dobra wiadomość – rzekła Sabinka.

– Było dobrze przez chwilę. Po powrocie do domu zmieniła się całkowicie, jakby powietrze z niej uszło… – westchnęła.

– Nie dziw się – powiedziała Kasia. – Podczas wizyty u lekarza była skupiona do ostatnich granic, napięta jak struna starając się wypaść najlepiej, ukryć swoje niedostatki i luki w pamięci. Po powrocie napięcie puściło. Wtedy człowiek się robi niczym szmaciana lalka. Pamiętam przecież… – zamyśliła się.

– Wiem, wiem o tym i dlatego udaję, że nie dostrzegam. Wszystko jest do zniesienia, zdaję sobie sprawę, że to wynik choroby. Jedno mnie jednak doprowadza do białej gorączki, po co ona bezustannie kłamie?

– Inga, a  pamiętasz jak dziewczynki były małe? Twoja Bogna albo Honoratka kiedy coś zbroiły na pewno zmyślały, żeby ochronić siebie.

– Przed czym? Nie biłam dzieci!

– Przed skutkiem tego co się stało, wyimaginowanym najczęściej. Ja dokładnie chłopaków pamiętam, potem Klarkę też.  Jestem pewna, że ten sam albo podobny mechanizm działa w demencji.

– Pewnie masz rację. – ze smutkiem powiedziała Sabina.  – Los mi oszczędził podobnych doświadczeń. – Inga, mów jeśli tylko mogę ci w czymś pomóc.

– Kochane jesteście, dziewczyny, naprawdę cudowne, dziękuję. Tak się cieszę, że was tu mam…

– My też się cieszymy, że ty się cieszysz, prawda Sabcia? – Kasia się puściła oko do sąsiadki.

– Prawda, im więcej radości tym lepiej  – ochoczo przytaknęła Sabina, ale po chwili dodała  poważniejąc, –  Bredzę

– Nie, nie bredzisz – ciepło spojrzała Inga na przyjaciółkę po czym znieruchomiała. – Trzymajcie psy – szepnęła.

– Czemu? – obydwie jednocześnie dały wyraz zdziwieniu.

– Ciii, spokojnie… tam jest sarna… żeby jej nie spłoszyły i nie poleciały za nią…

– Aaa, rozumiem – odszepnęła Kasia, – Mikołaj widział ją kilka dni temu. To znaczy nie wiem czy tę samą czy jakąś inną. W każdym razie sarnę.

– Biedna, smutny los ją czeka – szepnęła Sabina. – Niedawno Tolek widział martwą przy ulicy, samochód ją zabił.

– Bidulka, takie stworzonko nie ma żadnych szans w zetknięciu z ludźmi. A jeżdżą tu jak wariaci, kompletnie bez rozumu i wyobraźni – dodała Kasia.

– Już sobie poszła – powiedziała Inga normalnym głosem. – Proponuję nie spuszczać psów, chodźmy dalej, pokażę wam nowe przejście. Odkryliśmy z Mikołajem, że można przejść przez bramę, która wcale nie jest zamknięta na kłódkę, tylko tak wyglądała. Jest po prostu okręcona drutem.

Po długim spacerze, udanym ze względu na pogodę i  towarzystwo, Inga wróciła z psami do domu, dała im śniadanie i usiadła w fotelu opowiadając mężowi o spotkaniu dzikiego stworzonka. Teściowa zeszła po schodkach z telefonem w dłoni.

– Komórka nie działa – powiedziała, podała synowi, zawróciła i weszła na schody zmierzając do siebie.

– Nie upadła ci przypadkiem? – spytała Inga.

– Nie – kategorycznie odpowiedziała starsza pani już z niechęcią patrząc na synową z góry, z ostatniego stopnia.

– Jakoś w to nie wierzę – mruknęła Inga pod nosem.

Feliks próbował uruchomić urządzenie tak, jak do tej pory. Często zdarzało się mamie  zablokować telefon przez nieskoordynowane równoczesne wciskanie różnych przycisków. Tym razem nic nie pomogło. Podłączył ładowarkę – na próżno czekał na rezultat. Spróbował otworzyć obudowę, nie udawało się. Dziwna sprawa. Wreszcie po podważeniu cienkim nożem wieczko odskoczyło i… okazało się, że wewnątrz pusto! Nie ma baterii!

Tym razem nie wytrzymał i pognał na górę. Inga siedziała nieporuszona i słuchała. Już dawno przestała się wtrącać między matkę i syna, tonowała tylko Feliksa kiedy była taka możliwość.

– Znowu kłamie – mówił wzburzony wróciwszy na dół z telefonem w ręce.

– Cicho, kotuś, nie irytuj się, to chory człowiek…

– Ale do kłamania nie jest chora. Od razu ma przygotowane jakieś kłamstwo!

– Ona się tak broni …- tu powtórzyła rozmowę z sąsiadkami

– Przed kim się broni? Przede mną? Ja się nią opiekuję, dbam, żeby jadła, daję leki, zabieram na spacery….

– Raczej rzadko, przecież nie chce chodzić.

– To już nie moja wina!

– Pewnie, że nie twoja, nie twoja Feluś, nie twoja…

– Wiesz co leżało u niej na półce? No wiesz co? Bateria od telefonu!

– Widocznie komórka jej się wymsknęła z rąk, stuknęła o podłogę i bateria wypadła. Mama obudowę wcisnęła i przyniosła ci, że nie działa. Potem zobaczyła baterię, nie wie co to takiego więc podniosła i położyła na półce.

– To dlaczego kłamie, że jej nie spadła komórka?

– Bo może nie wie, że spadła? Bo już nie pamięta? Uspokój się skarbie, dam ci tabletkę na uspokojenie, dobrze? Niech ci trochę odpuszczą nerwy, rozluźnisz się…

Nie chciał, wzbraniał się, ale jednak wziął. Inga odetchnęła, zaraz mu odpuści, przecież nie może żyć w ciągłym napięciu

– Rozluźnię się dopiero jak komornik odzyska nasze pieniądze – powiedział.

cdn.

Pobyt Patrycji u siostry trochę się przeciągnął. Miała zaległy urlop, postanowiła więc częściowo go wykorzystać odczuwając nagle – będąc z dala od pracy i codziennych zajęć – ogromne zmęczenie. Sabina nie miała nic przeciwko zajmowaniu się kotami. Wprawdzie Patula za nimi tęskniła, lecz tęsknotę ukoić pomagały koty siostry. Szefowa redakcji zgodziła się na urlop tylko dlatego, że Patrycja obiecała długi i ciekawy tekst o dziwnych losach z przeszłości. Wprawdzie nie miała jeszcze zielonego pojęcia co napisze, ale stwierdziła, że będąc w Krakowie na pewno wpadnie na jakiś ciekawy temat. Nie ma innej opcji. Poza tym czuła, że jej obecność pomaga siostrze i siostrzenicy odnaleźć się w nowej sytuacji, inaczej spojrzeć na rozwój wypadków, znaleźć pozytywne strony dołującej rzeczywistości i ujrzeć przysłowiowe światełko w tunelu.

– Dziewczyny, idę po zakupy – oznajmiła. – Idziecie ze mną?

– Ja idę, ciocia, ja idę – zawołała Oluśka. – Czekaj, tylko wyślę sms… Już.

– Z kim tak rozmawiasz? – zainteresowała się ciotka.

– Z Szymkiem. Nie pamiętam co kazała pani kupić na plastykę.

– To kolega z klasy?

– Tak, z klasy. Jego tata pracuje w muzeum, zajmuje się starymi papierami i był raz u nas w szkole na godzinie wychowawczej, opowiadał o pracy w muzeum i po co to jest takie bardzo potrzebne.

– O, może mi temat do artykułu podrzuci… I po co jest potrzebne? – Patrycja była ciekawa co Oluśka wyniosła z takiej pogadanki.

– Nie wiesz? Po to przecież, żeby pamiętać o przeszłości – Olga spojrzała na ciotkę, jakby spadla z nieba albo była ździebełko niedorozwinięta. – Jak się o swoich korzeniach nie pamięta to się traci tożsamość, można zatracić poczucie więzi rodzinnych, można nawet stracić poczucie własnej wartości nie znając swoich przodków.

– O! – tyle powiedziała zaskoczona odpowiedzią dziewczynki.

Nieduże centrum handlowe było blisko, szybko więc doszły piechotą na miejsce.

– Ciocia, ja sobie pobiegnę do książek, zobacz, na tamtym regale są też nowe płyty – pokazała dziewczynka ruchem głowy. – Mogę?

– Dobrze, biegnij sobie. Ja pójdę znaleźć to, co mam na kartce – Patrycja pokazała część sklepu z produktami spożywczymi. – Tam mnie szukaj, albo ja znajdę ciebie jak skończę. Masz telefon?

– Mam – zaśmiała się dziewczynka. – Szukałybyśmy się jak ty z mamą w metrze.

– Właśnie, dlatego uważam, że telefon trzeba mieć przy sobie na wszelki wypadek, żeby uniknąć podobnych sytuacji.

Patrycja kiedyś umówiła się z siostrą w metrze i czekały na siebie długo, coraz bardziej złe jedna na drugą… przy tym samym filarze, tylko po dwóch różnych stronach nie widząc się wzajemnie. Kiedy wreszcie się zdecydowały nie czekać dłużej, śmiertelnie się na siostrę obrazić i nie odzywać się przynajmniej przez miesiąc – ruszyły jednocześnie w kierunku  wyjścia i zderzyły się ze sobą. Sytuacja była przekomiczna i Patrycję zawsze rozbawiało  wspomnienie zdarzenia.

Olga pobiegła do interesujących ją towarów, Patrycja załadowała wózek jedzeniem dla ludzi i kotów. Odwróciła się jeszcze zainteresowana nieznanymi jej puszkami z kocim żarełkiem i … usłyszała huk spowodowany wózkiem z dużą prędkością uderzającym w jej wózek, który wpadając na regał z puszkami zrzucił kilka z nich. Potoczyły się z hałasem po podłodze, wywołując zainteresowanie wielu klientów. Patrycja zaczęła zbierać puszki  jedną ręką drugą przytrzymując się swojego wózka i klnąc pod nosem.

– Ja cię widziałem – krzyknął  mężczyzna dopadający do wózka, który  spowodował zderzenie. – Ja cię widziałem! To na pewno ty! Będziesz wisiała na ścianie!

Patrycja znieruchomiała na moment po czym podniosła się pomału i chciała spojrzeć z góry na sprawcę  całego zamieszania. Nie udało się, przewyższał ją o głowę. Mimo to nie straciła animuszu.

– Czy to jest groźba? – wycedziła przez zęby patrząc przymrużonymi oczami jak kot przed atakiem na zdobycz.

– Ależ skąd…

– Ciocia, co tu się stało? – Oluśka znalazła się obok. – O, dzień dobry panu – grzecznie powiedziała zobaczywszy „napastnika”. – Ciocia, to jest tata z mojej klasy, no, tata Szymka, wiesz… – zawstydziła się nagle.

– Aha, tata – groźnie spojrzała Patrycja. – Niezłych gagatków masz w klasie. Jeśli tata chciał mnie powiesić to co zrobi syn?

– Co ja chciałem? – wyraz kompletnego osłupienia pojawił się na niewątpliwie przystojnej twarzy „taty z klasy”.

Obok ojca pojawił chłopiec w wieku Olgi. Spojrzał na dziewczynkę i oboje zgodnie parsknęli śmiechem. Patrycja jeszcze przez chwile patrzyła groźnym wzrokiem na sprawcę „katastrofy wózkowej”. Był naprawdę przystojny… Lekko szpakowate włosy układały się miękko, nie były modnie wygolone po bokach co od razu zauważyła. Pomyślała, że świetnie wygląda właśnie dlatego, nie przypomina seryjnego produktu z tej samej taśmy produkcyjnej co większość znajomych…

Widząc zaśmiewające się dzieciaki i przyglądających im się ludzi przechodzących obok, rozluźniła się i dotarł do niej sens słów „taty z klasy”.

– Ty jesteś Patrycja, znajoma Marysi Barteckiej…

– Jestem – przyznała. – A skąd pan… skąd o tym wiesz? W służbach pracujesz czy co?

– Nie muszę, mam dzieci i przyjaciół – uśmiechnął się rozbrajająco.

Patrycja pomyślała, że ładnie się uśmiecha… Co Oluśka o nim mówiła? Aha, że jest rozwiedziony i sam zajmuje się chłopcami… Coś takiego! Rzadki przypadek, plus dla niego… Spojrzała życzliwszym okiem i zaczęła słuchać.

– Kiedy ostatnim razem byłem w Warszawie  przypadkiem zobaczyłem twoje portretowe zdjęcie, które Marysia miała powiesić w „Filiżance”…

– Naprawdę? Niemożliwe! Ten świat jednak jest mały, coś niesamowitego!

– Ciocia, czy to znaczy, że ty znasz tatę Szymka?

– Nie, nie znam – spojrzała spod oka na przystojnego tatę Szymka.

– To może nadrobimy tę drobną niedogodność. Jestem Karol Januszko, tata Szymka i Tymka, dwóch urwisów, z których jeden jest tutaj, a drugim chwilowo zajęła się moja mama.

– Patrycja Dębowska – odpowiedziała uściskiem na uścisk męskiej dłoni.

– Ciocia,  chodźmy na pizzę – pociągnęła ją za spodnie Oluśka. – Proooszę!

– Tato, chodźmy na pizzę – powtórzył  Szymek za koleżanką.

– Patrycjo, jeśli dzieci tak zgodnie proszą to może dasz się zaprosić na tę pizzę?

– Właściwie… – zawahała się. – Właściwie czemu nie?  Ale płacę za siebie i Olgę.   Zamówili dwa rodzaje pizzy, dzieciaki pochłonęły swoje porcje w zawrotnym tempie, pobiegły zobaczyć jakie smaki lodów kryją się  pod różnymi kolorami w gablocie cukierni po drugiej stronie korytarza. Czas płynął, dzieci miały swoje sprawy, dorośli rozmawiali jakby znali się od dawna. Być może wspólni znajomi byli płaszczyzną, która pozwoliła zatrzeć poczucie obcości, być może coś innego, coś nieuchwytnego, nieuświadomionego co niepostrzeżenie przyciąga do siebie ludzi i sprawia, że czują się jakby znali się od lat.

– Rany koguta, jak późno! – Patrycja spojrzała na ekranik komórki. – Zasiedziałam się. Oluśka! Olga! Chodź, musimy pędzić… Dzięki za towarzystwo, miło było…mimo początku – oboje parsknęli śmiechem na wspomnienie „wózkowej sceny”.

– Patrycjo, Romeo i Julia mieli scenę balkonową, nas połączyła wózkowa – powiedział Karol. – Chyba się jeszcze zobaczymy przed twoim wyjazdem? Zgodzisz się?

– Przeciwwskazań nie widzę – odrzekła zakładając plecaczek.

cdn.

Najpierw rano wyłączył się prąd. Zniknął i koniec. Feliks włączył korki, ale one znowu wyskoczyły. Zajrzał więc do zewnętrznej skrzynki i włączył korki, które tym razem i tam  wyskoczyły. Znowu to samo. Kilka razy włączał i włączał.  Wyraźnie coś zaczęło źle działać. Wreszcie zaskoczyło.  Inga bała się pożaru, spięcia, katastrofy, wszystkiego się zaczęła bać. Do obaw odzywających się na dźwięk telefonu oraz na widok listonosza doszedł strach przed awarią elektryczności.

W niedzielę wieczorem poszła do łazienki w miarę wcześnie. Czuła się bardzo zmęczona, chciała się położyć, dosłownie ledwie trzymała się na nogach. Odkręciła kran nad wanną, chwile poczekała, żeby ustawić odpowiednią temperaturę. Płynęła zimna. Dziwne, normalnie już powinna być ciepła. Coś podobnego! Matko jedyna! Zepsuł się bojler!!! Trzeba kupić nowy, tylko za co? Co za koszmar!!!

Przez tydzień żyli bez ciepłej wody.

– Niech szlag trafi wszystkich, którym się nie podoba ciepła woda w kranie – klęła Inga najpierw w duchu, a potem na cały głos.

Feliks rozważał, liczył, myślał. Wreszcie zdecydował, że nie zapłaci części rachunków w terminie. Pojechał do Leroy Merlin, obejrzał co jest w ofercie, znalazł najtańszy bojler, wprawdzie o mniejszej pojemności niż zepsuty lecz wspólnie stwierdzili, że wystarczy na ich potrzeby. I tak muszą oszczędzać, pralka i zmywarka pobierają zimną wodę, tylko do mycia jest potrzebna (ale za to jak bardzo!) ciepła. Pojechał Feliks ponownie do Leroy i kupił bojler. Dzięki temu, że był mniejszy, zmieścił się do samochodu. i został przywieziony do domu.

Następnie w internecie Feliks szukał firmy, której pracownicy zamontowaliby nowe urządzenie w miejsce zepsutego. Wreszcie udało się znaleźć taką firmę, zmieścili się nawet w kosztach przesuniętych ze stałych rachunków na opłatę awaryjną. Po tygodniu popłynęła ciepła woda w kranie. Jaka to ulga i jaka rzecz niezmiernie potrzebna.

Jednak – cóż zrobić – wydane zostały pieniądze, które powinny być wydane na opłatę rachunków. Musieli zrezygnować z myśli o wyjeździe na krótki urlop. Kasia z Mikołajem ofiarowali im pobyt w swoim mieszkanku w Szczawnicy, mieli zamiar skorzystać i na tydzień się tam wybrać. Niestety, ze względu na konieczność wymiany bojlera nie mieli za co pojechać, po prostu nie mieli pieniędzy. Zabrakło nawet na benzynę. Do tego Feliks nigdy nie pojechałby bez zapasu gotówki wioząc żonę, matkę i psy na drugi koniec Polski. Gdyby – nie daj Boże – jakaś awaria po drodze to co wtedy? Nie byłby w stanie prosić dzieci o pomoc. Już teraz bez przerwy myślał o położeniu, w jakim się znaleźli… Samochód od dzieci, komputer od dzieci… niczego nie może im ofiarować, żadnego upominku… Czuł się coraz gorzej.

Na drugi dzień po zamontowaniu bojlera Inga wstawiła ziemniaki na obiad, teściowa wodę w czajniku. Inga nie używała jednocześnie wszystkich czterech fajerek ze względu na dziwne zachowanie płyty. Majster montujący płytę ostrzegł ją, żeby nie włączała dwóch naraz fajerek pionowo tylko poziomo. Rozlegały się jakieś dziwne odgłosy, trzaski więc na wszelki wypadek Inga słuchała ostrzeżenia. Usiadła na chwilę przy stole gdy ziemniaki już zabulgotały. Teściowa przemknęła się po kuchni i zniknęła. W pewnym momencie Ingę zdziwiła cisza w kuchni. Podniosła się zaniepokojona, ziemniaki się przecież gotowały a tu nagła cisza… i…

– Feliks! Rany boskie, płyta nie działa!

Mąż natychmiast znalazł się obok.

– Cholera! Cholera! Cholera! To koniec, nie mamy za co naprawić.

– Poczekaj chwilę, może się zbyt nagrzała i sama się wyłączyła? Jak ja teraz obiad skończę?

– Nie martw się o obiad, martw się o pieniądze!

– Przecież martwię się bez przerwy… Przyniosę tę zapasową, małą płytę…

Kupili małą płytę indukcyjną kiedy duża definitywnie odmówiła współpracy. Na szczęście jeszcze wtedy posiadała gwarancję i łaskawie pozwoliła się naprawić. Musieli się bez niej obyć około dwóch tygodni. Inga gotowała w parowarze i na pojedynczej nowej, zapasowej kuchence. Dawała sobie radę, nawet duży obiad dla dzieci potrafiła przygotować naprawdę bez problemu. W porządku, teraz też sobie poradzi. Jeszcze na strychu jest dwufajerkowa, zwykła maszynka elektryczna w razie czego…

Dogotowała obiad, podała, zjedli podenerwowani. Tylko pani Wala nie widziała żadnego problemu, bo i skąd? Problemy całego świata dotyczyły przecież tylko jej, ona się liczyła, nikt i nic ponadto. Sprawa płyty była jej całkowicie obojętna. Inga pomyślała, że teściowa jest w pewien sposób szczęśliwa…

Po obiedzie spróbowała płytę włączyć i … zadziałała!

– Feluś! Jest, włączyła się, działa! – zawołała uradowana.

– Całe szczęście – odetchnął. – Byłem przerażony. Co się mogło stać? Może matka włączyła coś przypadkiem i się przegrzała?

– Wszystko jedno, ważne, że działa – westchnęła z ulgą. – Wyjdę z psami.

Chętnie opuszczała dom na krótkie możliwe chwile jakby chciała uciec przed złą energią, którą prawie namacalnie czuła i nie wiedziała jak sobie z tym poradzić. Miała wrażenie, że powietrze robi się gęste gdy teściowa schodziła z góry. Ciekawe, że gdy wchodziła do środka z ogródka, Inga takiego wrażenia nie miała. Głęboko odetchnęła i szybkim krokiem ruszyła w stronę furtki wychodzącej na łąkę. Z daleka zobaczyła znajome, sąsiedzkie psy biegające po świeżo wykoszonym fragmencie łąki.

–  Dziewczyny, zrobiłam rachunek sumienia – oświadczyła poważnie Kasia gdy Inga się zbliżyła.

– Niby na jaką okoliczność? – spytała Sabina.

– A na okoliczność, że na mnie opamiętanie przyjszło – zaciągając odpowiedziała pytana.

– Ktoś tu znowu „Samych swoich” oglądał – spojrzała Inga na przyjaciółkę.

– Bez przerwy mogę oglądać, tak jak  „U Pana Boga w ogródku” i „Ranczo” – zaśmiała się Kasia. – Ale akurat w tej konkretnej sprawie to nic do rzeczy nie ma.

– A co ma?

– Popatrzyłam najpierw w lustro w patrzałkach, potem wzięłam ten duży telefon od Łukasza i zrobiłam sobie zdjęcie, a potem obejrzałam…

– Chyba się po to zdjęcia robi, żeby je potem oglądać – przerwała Sabina.

– A po co się w lustro w patrzałkach wpatrywałaś? – zapytała Inga.

– Stwierdziłam, ze jestem okropnie stara…

– Chyba nie starsza niż wczoraj … – zaczęła Inga.

– No jak nie? Przecież wszyscy są starsi od wczoraj o ileś tam godzin, zależy od której chwili liczyć – machnęła ręką Sabina. – Zadra! Zadra! Gdzieżeś polazła ty małpko jedna? Chodź tu, do mnie, szybko, do mnie!

Sunia przybiegła po chwili i usiadła wiedząc, że dostanie smakołyk. Tak też się stało, a reszta psów zobaczywszy, że ciotka Sabina daje coś dobrego, natychmiast się zjawiła powodując zamieszanie i wesoły rozgardiasz, ponieważ inne psy przebywające w „psiej godzinie” na łące również się „podłączyły”.

– I co z tym opamiętaniem? – Sabinka wróciła do tematu.

– Pomyślałam, że codziennie powinnam zrobić coś dobrego. Chociaż jedną małą rzecz – powiedziała Kasia.

– Uważam, że już się tych dobrych rzeczy w życiu narobiłaś – stanowczo stwierdziła Sabina. – Jak sobie przypomnę twoją teściowa i sceny, które nieraz z ogródka widziałam! Na przykład jak atakowała cię pięściami, kiedy coś do niej mówiłaś, jak potrafiła wylać na taras filiżankę herbaty, którą jej przyniosłaś, jak wyrwała ci piękny, ozdobny bluszcz spod wierzby, albo jak wszystkie kwitnące kwiatki zerwała, żeby sobie do pokoju zanieść. Dziewczyno, według mnie to powinnaś zacząć grzeszyć, bo masz nadwyżkę dobrych uczynków.

– Ja jestem zadowolona jak uda mi się zrobić coś dobrego – powiedziała Inga. – Na przykład teściowa co chwilę pyta czy ma coś do roboty. Oczywiście wtedy, kiedy nie jest obrażona. Pyta wtedy co moment, oszaleć można. Przecież nic jej nie dam. Zatacza się co chwilę, traci równowagę, miny robi jakby umierała.  Schylać się ani męczyć się  też jej nie pozwolę, bo wylewu jeszcze dostanie. Ale wymyśliłam coś i daję jej obierki ziemniaczane albo marchewkowe do krojenia, żeby pod kwiatki je rzucić. Albo daję skorupki od zużytych jajek do tłuczenia w moździerzu i tłucze je na miazgę. Muszę wam się przyznać, że miny wtedy robi, kiedy patrzymy. Jeśli myśli, że nikt jej nie widzi, to zmienia wyraz twarzy na normalny.

– Prawdopodobnie czuje się potrzebna, dowartościowuje się tym co robi – wtrąciła Kasia.

– Bywają też i sympatyczne momenty – uśmiechnęła się Inga. – Rano wyniosłam łóżko składane, żeby mogła się położyć wygodnie, pobyć na powietrzu, odprężyć się, odciążyć kręgosłup. Przecież wierzę, że ją boli, jak mnie boli to jej ma nie boleć? Wyjrzałam oknem a teściowa siedzi na krzesełku, zaś na łóżku rozwalone oba psy. Nie chciała im przeszkadzać! Rozczuliłam się tym obrazkiem.

– Głaszcze je, drapie, widziałam – wtrąciła Sabina. – A im widocznie sprawia to przyjemność, więc korzyść jest obopólna.

– Dogoterapia, felinoterapia to już uznane sposoby poprawiania komfortu życia starszych osób – stwierdziła Kasia.

– Wiem, czytałam – wtrąciła Inga. – W przypadku afazji, czyli zaburzeń mowy i czucia jest skuteczna. Zresztą, wystarczy jak się człowiek do psa czy kota przytuli, od razu robi się lżej na duszy.

– O tak, tak. Całkowicie się z tobą zgadzam – przytaknęła Kasia.

cdn.

    Kasia wypróbowała przepis z broszurki pod tytułem „Przepisy czytelników” i zwołała przyjaciółki na degustację. Na szczęście obydwie mogły się stawić bez uszczerbku dla życia rodzinnego, lecz Sabinka zaproponowała przeniesienie się do niej ponieważ chciała w międzyczasie upiec ciasto i wolała doglądać ciasto i piekarnik, aby nie musiała zbierać zwęglonych resztek zapomniawszy o bożym świecie w towarzystwie przyjaciółek. Tak więc uczyniły.

– Wiecie dziewczyny, jeszcze nie widziałam tak rąbniętego ojca – powiedziała Kasia.

– Kogo masz na myśli? – spytała Inga sadowiąc się wygodnie na turystycznym foteliku w ogródku Sabinki.

– Winicjusza, ojca Marysi – odrzekła Kasia.

– Ale dlaczego rąbniętego?

– Bo o niczym innym przez cały wieczór nie mówił tylko o tym, że ukochana jedynaczka straciła głowę na amen.

– Chyba normalne, taka kolej rzeczy – wzruszyła ramionami Inga.

– Normalne dla normalnych ludzi. Zaś on sobie nie wyobraża, iż jego księżniczka mogłaby na stałe wyjechać z Warszawy i tym samym zniknąć z oczu tatusia – westchnęła Kasia. – Czuję się zmordowana tymi opowieściami.

– O rety, to już nie te czasy, żeby znikać – powiedziała Sabina.

– To co, starą panną ma zostać, bo jemu się tak podoba? – z wyrazem dezaprobaty na twarzy dodała Inga.

– Teraz nie mówi się starą panną tylko singielką – sprostowała Sabina.

– Wszystko jedno. Co mu się Elka natłumaczy, że czas najwyższy dla Marysi na ułożenie sobie życia, bo latka lecą – Kasia z politowaniem pokiwała głową

– Oj, to może biedna tłumaczyć do upojenia. Zazdrosny ojciec gorszy od wszystkiego – zgodziła się Inga.  – U nas było tak. Dopóki przewijali się różni wielbiciele córci bez żadnych szans to się Feluś nie przejmował. A tu, szast prast i nagle okazało się, że sprawa jest poważna – Inga sięgnęła po kubek z kawą. – Mniam, dobra, a jaki ma zapach!…  Przypomniała mi się jego reakcja, kiedy Bogna pierwszy raz przyprowadziła Domana – zaśmiała się. – O matko, co on wymyślał, żeby obrzydzić go dziewczynie! Wiecie, jaka jest reakcja żywego organizmu na takie zachowanie?

– Oczywiście, wprost przeciwna od oczekiwanej – odpowiedziała rozbawiona Sabina.

– Właśnie. Wytłumaczyłam Bognie w czym rzecz, bo w pierwszej chwili nie mogła pojąć o co ojcu chodzi. Potem obydwie śmiałyśmy się z niego tak długo i tak bardzo aż mu wreszcie rozum wrócił.

– Typowy tatuś zakochany w córeczce. Przypomniała mi się Klarcia. Kiedyś, jeszcze mała była, nakrzyczałam na nią, a ona mi na to: „mnie sysko wolno, bo ja jestem ukochana cólecka tatusia”. Do tej pory się z tego śmiejemy.

– Żałuję, że nie zapisywałam różnych powiedzonek – z żalem powiedziała Inga. – Takie śmieszne były, a pamięć zawodna jest i pozwoliła im ulecieć. Teraz zapisuję szczebiotanie Ewelinki.

– Jakby mi się jakieś wnuczątko trafiło obiecuję, że będę zapisywać wszystko od początku – Sabina podniosła w górę dwa palce. – Słowo. Jak ja wam tych wnuczek zazdroszczę. Pewnie się takiego szczęścia nie doczekam.

– A niby dlaczego? – zdziwiła się Inga. – Moja córka twierdzi, że twoja córka wpadła jak śliwka w kompot i na pewno coś z tego będzie.

– Aha! – wykrzyknęła radośnie Kasia. – To ja wam coś zdradzę. Adelka mi powiedziała, że Alan, ten wnuk jej Adama, zdecydował się na przyjazd do Polski. Jakąś firmę będzie prowadził, filię tej, w której obecnie pracuje, czy jakoś tak. Nieważne. Ważne, że za tym stoi dziewczyna. Ta dziewczyna ma na imię Jagienka. I co wy na to? Widzicie, jak to dobrze spotkać się ze starymi przyjaciółmi?

– Ale bomba! Rewelacja! – ucieszyła się Inga. – Sabcia, masz potwierdzenie z dwóch niezależnych źródeł. Nie cieszysz się?

– Tylko dlaczego Jagna mi nic nie mówi? Śmieje się jak pytam.

– Sabinka, ja myślę, że ona jeszcze sama do końca nie wie na czym stoi. Nie chce żadnych komplikacji. Jeśli będzie wiedziała na pewno, dopiero wtedy się z wami podzieli swoim szczęściem – Kasia klasnęła w ręce. – Sabcia, daj no tej twojej pysznej nalewki, musimy takie wieści należycie uczcić.

– Z przyjemnością wam naleję, obyście miały rację. Obiecuję solennie, że jeśli ją macie, dostaniecie po flaszce na głowę z konsumpcją na miejscu…

– Czy mąż liczy się za jedną głowę? – Inga chciała ściślejszych informacji.

– Zwariowałaś? – skrzywiła się Kasia.

– Dlaczego niby zwariowałam? Bo facet to pógłówek i mu się cała flaszka nie należy czy jak? Przecież zdarzają się wyjątki – oburzyła się Inga.

– Głupia!  Ja chciałam powiedzieć, że to ma być odrobinka dla zdrowotności, a nie picie na śmierć – wyjaśniła Kasia..

– Aaa, no tak – przytaknęła po namyśle Inga. –  Czy to znaczy, że ty, Sabinka, nie chcesz nam dać na wynos? Niby czemu?

– No co wy? Wszystko wam dam, czego tylko zapragniecie! Konsumpcja na miejscu to w ramach wspólnego przeżywania radości miałaby być!

– Chyba, że tak – zgodziła się Kasia. – Mniam, mniam, muszę nastawić według twego przepisu tę nalewkę.

– Nie wyjdzie taka sama za skarby świata – zauważyła Inga. – Zawsze wychodzi inna choćbyś robiła idealnie tak samo jak Sabcia.

– Wiadomo, będzie smakować inaczej, ale na pewno będzie dobra. U mnie stoi świeża z wiśni… i jeszcze z malin… i się przegryzają. Mam też schowaną aroniową sprzed czterech lat. Czeka na jakąś wyjątkową okazję.

– Czyli jaką? – Inga chciała ściślejszej informacji.

– Przecież mówię, że wyjątkową.

– A konkretnie?

– Skąd ja mogę teraz wiedzieć? Przyjdzie czas to się okaże – spokojnie odpowiedziała Kasia.

– Wracając do tematu. Myślisz, że Jagna bez powodu zakręciła się koło mieszkania? – spytała Inga.

– Już wiesz? Skąd? – zdziwiła się Sabina. – Jeszcze nie zdążyłam wam o tym powiedzieć.

– Zapomniałaś, że nasze córki się przyjaźnią? Ostatnio przecież oblewały tę okazję wspólnie. Tajemnicy nie udałoby się dziewczętom zachować w żaden sposób – Ingę rozbawiło zdziwienie Sabiny.

– Miałam was, jako moje przyjaciółki, w imieniu Jagny zaprosić do odwiedzenia jej i obejrzenia nabytku…

– Z wielką przyjemnością skorzystam z zaproszenia. – uśmiechnęła się Kasia. – Czy już wam mówiłam, że pośrednio uczestnicząc w romansowej historii młodych czuję się tak, jakbym cofnęła się w czasie?

– Mówiłaś, mówiłaś – potwierdziły.

– To znaczy, że mówię prawdę, to po pierwsze. A po drugie, muszę sobie coś na pamięć kupić, jakiś bilobil czy coś…

cdn.