Anna Pisze

Karol Januszko tym razem zostawił samochód w domu i do stolicy przyjechał porannym ekspresem. Miał zamiar wrócić  popołudniowym, spieszył się więc bardzo. Kilka zaplanowanych  spraw już załatwił, chciał zdążyć jeszcze spotkać się z Winicjuszem Barteckim, który obiecał mu pokazać coś absolutnie specjalnego. Ponieważ obaj panowie byli wielbicielami starego papieru i z tej też racji zajmowali się jego konserwacją – między innymi oczywiście –  Karolek nie mógł sobie odmówić krótkiej wizyty w „Filiżance”, na której zapleczu znajdowała pracownia właściciela.

– Nareszcie jesteś – przywitała go Marysia. – Tata myślał, że już nie przyjdziesz.

– Przecież powiedziałem, że będę – cmoknął dziewczynę w policzek.

– Chcesz kawy?

– Bardzo chcę, jakbyś była taka łaskawa…

– Będę, ale tylko wtedy gdy weźmiesz i swoją, i dla taty, i pójdziesz z tym do pracowni.

– Oczywiście, że tak.

– Masz tu tackę, drogę znasz więc się nią udaj w samotności, ja jestem zajęta.

– A co to takiego, jeśli wolno spytać – wzrokiem pokazał stojące pod ścianą oprawione fotografie.

– Nową dekorację będę wieszać. Tym razem pod tytułem „Portrety”.

– Popatrzę sobie potem, dobrze?

– Pewnie, przecież po to je będę wieszać, żeby umożliwić oglądanie. Idź już, kawa stygnie.

Podczas gdy Karol z Winicjuszem omawiali swoje zawodowe sprawy, Marysia rozwieszała fotografie wspaniale prezentujące się w dopasowanych ramkach.  Uśmiechała się pod nosem widząc oczami wyobraźni miny sportretowanych osób. Wymyśliła bowiem coś specjalnego na okrągłą rocznicę otwarcia „Filiżanki”. Były to portrety najbliższych, czyli ojca i jego przyjaciół, ciotek, a także młodszego pokolenia czyli swoich przyjaciółek z przyległościami ludzkimi oraz  czterołapnymi.

Jak zawsze kiedy coś robiła, poświęcała się temu całą sobą. Toteż wcale nie zauważyła, kiedy  Karol wyszedł od ojca. On tymczasem usiadł cichutko przy stoliku i obserwował działania Marysi z wielkim zaciekawieniem i sympatią oczywiście, powstrzymując się niejednokrotnie od  głośnego śmiechu albo uwagi na widok jej miny, czy szeptu do siebie samej. Wreszcie go spostrzegła, podeszła do stolika i przysiadła na krześle.

– No, chyba dziś już zapracowałam na dobrą kawę – orzekła.

– Winicjusz mi powiedział, że to okrągła rocznica.

– Właśnie dlatego postanowiłam zrobić coś innego niż zwykle. Zamiast krajobrazów będą portretowe zdjęcia ludzi związanych z „Filiżanką”. Ale się zdziwią – zachichotała. – Największą niespodziankę mam dla taty, nie może jej zobaczyć wcześniej.

– Co wymyśliłaś tym razem?

– Ze starego zdjęcia zrobiłam portret mojej mamy, wyszedł przepięknie.

– A nie będzie to niedelikatne w stosunku do pani Elżbiety?

– Nie, w żadnym wypadku. Poszłam najpierw do niej z tym pomysłem, za nic na świecie nie chciałabym urazić jej uczuć. Nie miała nic przeciw temu, zaproponowała pomoc w wybieraniu zdjęcia, a potem ofiarowała się, że na tej podstawie namaluje portret. Sama, osobiście, własną ręką. Rozumiesz? Jest niesamowita, nie dziwię się, że tata lata całe za nią chodził, aż mu się wreszcie udało ją do siebie przekonać.

– Rzeczywiście niesamowita – pokręcił głową z podziwem.

– I dzięki temu mam przyszywanych braci,  takież szwagierki i za chwilę będę miała bratanice. Dwie naraz!

– Bliźniaczki będą?

– Nie, ale obydwie bratowe są przy nadziei jak to się dawniej ładnie mówiło – uśmiechnęła się. – Tata wreszcie zostanie dziadkiem i przestanie się mną zajmować. Od czasu kiedy dowiedział się o Hubercie nie daje mi spokoju.

– Dziwisz się? Ma ciebie jedną rodzoną, ukochaną córeczkę.

– W porządku, ale już czas najwyższy, żebym i ja zaczęła poważnie myśleć o przyszłości i ułożyła sobie życie.

– Marysiu, to … ty tak poważnie? – zawahał się. – Przepraszam, że się wcinam, ale ja myślałem, że sobie żartujesz z Huberta.

– Czasem ja żartuję z niego, czasem on ze mnie i jakoś nam te żarty świetnie wychodzą – uśmiechnęła się ciepło do swoich myśli. – I wiesz co? Dobrze nam razem z naszymi żartami.

– Jestem zaskoczony – poważnie powiedział Karol. – Ale wiesz co? Cieszę się, Marysiu, naprawdę się cieszę.

Sygnał dzwoniącego telefonu przerwał im rozmowę.

– Szymek – powiedział Karol zerkając na wyświetlające się powiadomienie. – Przepraszam cię, muszę odebrać… Tak synku…Dobrze… Zaraz jadę na dworzec… Kiedy? Jak w rozkładzie, mówiłem przecież. Babcia jest? Smakował obiad?… To świetnie, cieszę się.  Co się stało? Kto? Oluśka? Która to… Aha, już wiem.  No biedna ona… Ale co zrobisz,  trudno, bywa, sam przecież wiesz o tym doskonale… Porozmawiamy w domu. Już niedługo, dobrze, pa, synku, trzymaj się – rozłączył rozmowę. –  Koleżanka Szymka z klasy płakała mu w mankiet – wyjaśnił Marysi, – bo rodzice się rozwodzą, właśnie ojciec zostawił ją i matkę. Szymek się w niej podkochuje, takie mam wrażenie, choć on sam nie umiałby nazwać tych uczuć. Ale ja dobrze siebie pamiętam w tym wieku…

– Ja kochałam się w takim chłopaku z naszej ulicy, nie wiem jak mu było na imię, musiał być sporo starszy ode mnie, ale to nic nie znaczyło. On miał psa! Ogromnego, czarnego olbrzyma sznaucera albo jakiegoś takiego podobnego i z nim chodził na spacery. Teraz myślę, że bardziej mi pies imponował niż on. Zresztą nigdy go nie poznałam, chłopaka znaczy. Psa kiedyś pogłaskałam – uśmiechnęła się do wspomnień. – No dobrze, Karolku, chyba musisz lecieć na pociąg, dzieci czekają. I to dzieci wplątane przez dorosłych w ich mroczny świat. Może swoim dobrym sercem pomożesz i ukoisz skołatane nerwy. Czekaj, weź dla chłopaków – podała mu cały pęk kolorowych lizaków. – Słodycze zawsze leczyły dziecięce duszyczki. A ja się biorę za następne zdjęcie.

Odwróciła stojące przodem do ściany zdjęcie i przyglądała mu się mrużąc oczy. Karolek rzucił okiem na osobę widoczną  na fotografii.

– Poczekaj! Maryśka, czekaj, nie zabieraj, pokaż mi zdjęcie, no, ten portret  – powiedział Karol.

– Który?

– No ten, który trzymasz w ręce. Ta dziewczyna z kotem… Mam wrażenie, że skądś ją znam…

– To Patrycja, sąsiadka Jagny, właściwie jej rodziców. Fajna dziewczyna.

– Może mi tylko kogoś przypomina, może jest do kogoś podobna… tylko nie wiem do kogo.

– Pewnie znasz kogoś o podobnym typie urody. Patrycja jest bardzo ładna, taki prawdziwy słowiański typ dziewczęcia z warkoczem. Trochę ją poznałam zanim zaproponowałam jej zdjęcia portretowe. Nie fotografuję pustych lalek. Zobacz, jest tu jeszcze zdjęcie z drugim  kotem, i jeszcze z rudym Paskudkiem, któremu wszyscy szukali domu. Ładne? Ona jest straszną kociarą. Odkąd odziedziczyła stare koty po zmarłej ciotce zakochała się w kotach. Wszystkich jakie są na świecie. Mówi, że jedyne co się panu Bogu udało to koty. Dokarmia bezdomne, jako wolontariuszka udziela się w schronisku.

– Skąd wiesz?

– Pisałam o niej w cyklu o niezwykłych dziewczynach, takich pozytywnie zakręconych…

– Czekaj, coś mi świta… koty… koty… Już wiem! Ona jest podobna do takiej wariatki, której córka  chodzi do klasy z moim Szymkiem. Ta Oluśka właśnie, którą ojciec zostawił!

– No więc się wyjaśniło. A dlaczego wariatka, ta matka?

– Bo… bo ma świra na punkcie kotów…

– I dlatego uważasz ją za wariatkę?!  Karol! Nie kompromituj się – Marysia odsunęła się od swego rozmówcy i zaczęła mu się przyglądać jakby był okazem wyjątkowo obrzydliwej glisty ludzkiej.

– Nie, nie dlatego, że lubi koty, tylko dlatego, że…eee…

– Będziesz się tak długo jąkał? Pociąg ci ucieknie –

– To lecę, opowiem ci przez telefon…

I już go nie było.  Marysia pomyślała, że to niesprawiedliwe. Kompletnie niesprawiedliwe, żeby taki porządny chłopak jak Karolek musiał być sam, sam zajmować się chłopcami, pełnić rolę matki i ojca zarazem, bo trafił na kobietę, która nie miała zamiłowania do życia rodzinnego i wybrała karierę oraz realizację własnych planów zostawiając praktycznie dzieci na głowie byłego męża. Wprawdzie według decyzji sądu Szymek miał mieszkać z nim zaś Tymek z matką, ponieważ jednak mieszkali na tym samym piętrze (z dużego mieszkania zrobili dwa mniejsze), Tymek wciąż przebywał u ojca. Spał tylko u matki, ale i tak nie zawsze. Razem z bratem u ojca jadł, bawił się i odrabiał lekcje, Karol chodził na wywiadówki, kupował synom ubrania, wszystko, co było potrzebne do szkoły, zawoził na basen, spędzał z chłopcami cały czas wolny od pracy, gotował, sprzątał, prał i jeszcze płacił byłej żonie alimenty na Tymka, który faktycznie mieszkał u niego podczas nieobecności matki. Jej zaś nie było często, właściwie ciągle jej nie było, jako przewodniczka wycieczek fruwała po kraju i nie tylko.

Marysia poniekąd rozumiała eks małżonkę Karola, ale tylko do momentu przyjścia na świat dzieci. Nie wyobrażała sobie, że mogłaby się nie zajmować własnymi lecz scedować opiekę nad nimi komuś innemu, nawet najlepszemu mężowi, opiekunce czy komukolwiek, choćby ten ktoś był najwspanialszy na świecie. Oczywiście gdyby je miała, dzieci gdyby miała. Od pewnego czasu coraz bardziej zaczynała tęsknić za takim malutkim człowieczkiem, swoim własnym krasnoludkiem. Ilekroć przytulała Ewelinkę Bogny ogarniały ją niesamowite uczucia jakich dotąd nie doświadczała. Widocznie zaczęła dojrzewać do macierzyństwa… Ciekawe, że  zaczęło się to  dopiero gdy poznała Huberta.  Właściwie… nie gdy poznała… bardziej od chwili, gdy uświadomiła sobie jak wiele zmienił w jej życiu, w niej samej… gdy odkryła jak Hubert stał się dla niej ważny…

A Karol podczas drogi do Krakowa przez dłuższy czas miał przed przymkniętymi oczami dziewczynę z fotografii. Była taka śliczna…

cdn.

Inga wróciła do domu, wyjęła z lodówki ugotowane warzywa, jajka na twardo i słoik z ogórkami konserwowymi. Obrała jajka ze skorupek, spłukała pod zimną wodą, żeby nie zostały jakieś drobinki i nie chrupały potem w zębach. Otworzyła puszkę z groszkiem, po czym stojąc przy blacie kuchennym kroiła warzywa na sałatkę. Nagle rozległ się dzwonek. Aż podskoczyła zaskoczona, myślami bowiem przebywała zupełnie gdzie indziej. Ktoś dzwonił domofonem, nie zauważyła kiedy ten ktoś podszedł, a teraz stanął za słupkiem i nie widziała dokładnie kto to. Musiała się trochę wychylić, żeby zobaczyć. Listonosz.

– Feluś, otwórz skarbie, ja nie mogę, mam brudne ręce.

Psy rzuciły się do drzwi słysząc dzwonek. Inga wyglądała przez szybę, zadrasnęła się nożem w palec. Bała się nawet listów, od razu myślała, że coś znowu się stało, bank coś chce albo inna zła wiadomość…

– I co to ?

– Rachunek za prąd.

– A ta duża koperta?

– To… z sądu… Poczekaj, otworzę…

– Z którego? Od komornika?

– Nie, od emerytur…

– O matko, znowu chcą coś zabrać? Już nie ma z czego… – przeraziła się.

– Nie, czekaj … – przebiegał wzrokiem pismo.

– No mówże, bo oszaleję z nerwów!

– Zawieszają sprawę…

– Jak to? Dlaczego? Nic nie rozumiem…

– Przeczytam ci kawałek. Słuchaj, eee, no więc tak  „z uwagi na ukształtowanie regulacji ustawowej w sposób ograniczający wysokość emerytury i renty mimo odpowiedniego okresu służby, w zakresie w jakim dokonano tą regulacją naruszenia zasady ochrony praw nabytych, zaufania obywatela do państwa prawa i stanowionego przez niego prawa, nie działania prawa wstecz, powodującego nierówne traktowanie części funkcjonariuszy w porównaniu z tymi, którzy rozpoczęli służbę po raz pierwszy po 11 września 1989 roku, skutkując ich dyskryminacją” … Czekaj, stronę muszę przewrócić … dalej stoi napisane… „z uwagi na sposób i tryb uchwalenia zaskarżonych przepisów oraz wątpliwości, czy spełnione zostały merytoryczne przesłanki do ich uchwalenia”…  tratata i tratata …

– Zwariuję zaraz! Mów po ludzku!

– Po ludzku chodzi o to, że sąd zawiesił postępowanie z urzędu, może tak zrobić jeśli rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku postępowania toczącego się przed Trybunałem Konstytucyjnym lub  Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

– To chyba dobrze, że zawiesił a nie odrzucił, czy coś…, bo trzeba byłoby od początku rozpoczynać sprawę, tak?

– Aha, bo  zachodzą okoliczności skutkujące zawieszeniem postępowania w sprawie, bowiem od rozstrzygnięcia przez TK pytania prawnego zadanego w sprawie… dotyczącego zgodności z Konstytucją ustawy stanowiącej podstawę obniżenia świadczenia, zależy rozpoznanie sprawy niniejszej…

– Akurat tu bym na nic nie liczyła – westchnęła Inga. – Jedyna nadzieja, że sprawa trafiła do TSUE, innej nadziei nie widzę.

– Tak bardzo przeżywaliśmy dziewięćdziesiąty rok, pamiętasz? – zadumał się.

– Jeszcze jak.

– A gdyby mnie nie zweryfikowali pozytywnie, czyli gdybym miał coś na sumieniu to odszedłbym wtedy i już dawno ułożylibyśmy sobie życie po nowemu, guzik by nas obchodziła  ta represyjna ustawa.

– Nieprawda!

– Źle mnie zrozumiałaś. Rzecz w tym, że nie dotyczyłaby nas bezpośrednio, żylibyśmy spokojnie jak ludzie. Obchodziłaby nas z racji swej nieprzyzwoitości.

– Ten, kto po dziewięćdziesiątym roku został pozytywnie zweryfikowany i pracował uczciwie dalej, ma całkiem przechlapane – ze smutkiem powiedziała Inga.

– Całkowicie. Poza tym, co wymienione w piśmie, ustawa narusza prawo do zabezpieczenia społecznego po osiągnięciu wieku emerytalnego – dodał Feliks przeglądając pismo po raz kolejny.

– A poprzez przypisywanie winy uczciwym ludziom narusza prawo do godności – wyciągnęła rękę po dokument i zaczęła czytać. – W życiu nie mogłabym być prawnikiem – powiedziała po chwili. – Do tego trzeba mieć wyjątkowe predyspozycje.

cdn.

Nadszedł wreszcie dzień ogłoszenia wyników egzaminów do konkretnego liceum. Najbardziej zainteresowane były Inga i Kasia jako babcie kandydatek na licealistki.

– Hej, hej! Kasia! Kasiula! – rozległ się dwugłos, składający się z głosu Ingi i Sabiny, dochodzący z ogródka Sabci.

– Jestem, jestem – odkrzyknęła Kasia pokazując się w oknie sypialni w ręczniku na głowie. –  Farbę kładłam. Co tam?

– Honoratka dostała się do liceum pierwszego wyboru – oznajmiła radośnie Inga. – Chodź do nas.

– Nie – Sabina zdecydowanie włączyła się  w rozmowę. – Ty siedź u siebie, masz łeb mokry, nie będziesz po ulicy latać w ręczniku. My przyjdziemy do ciebie.

– Tak w ogóle to mogłybyście zrobić dziurę w płocie, żeby nie trzeba było wychodzić na ulicę – zaproponowała Inga.

– To nie jest głupi pomysł – zastanowiła się właścicielka niedziurawego płotu. – Musimy z Kaśką wziąć go pod uwagę.

Po chwili siedziały we trójkę w ogródku Kasi, która już zdjęła ręcznik z głowy i suszyła na powietrzu świeżo ufarbowane włosy.

– Dobry masz ten kolor – stwierdziła Inga.

– Ale problem z kupieniem farby jest. Mikołaj zamawiał mi przez internet, tylko w takim sklepie była. Mam teraz zapas na pół roku.

– A potem?

– Nie wiem, może jeszcze uda się kupić? Jeśli nie to będę musiała szukać czegoś innego. Nie lubię zmian, więc muszę mieć nadzieję, że kupię tę farbę, do której przywykłam.

– Masz już jakieś wieści o Klarze? Nie wiesz czy się dostała?

– Jeszcze nie wiem, czekam aż dziewczyny zadzwonią, siedzę jak na szpilkach. Dlatego wzięłam się za farbowanie, żeby nie myśleć. Dobrze, że przyszłyście – powiedziała Kasia na powitanie.

Rozległ się sygnał telefonu. Kasia rzuciła się w stronę skąd sygnał dochodził, komórka wypadła jej z rąk trzęsących się ze zdenerwowania, Inga zdążyła złapać aparat zanim upadł na beton.

– Łukasz? No mówże…tak? Naprawdę? Dostała się? Hurra!!! … Nic się nie działo tylko mi komórka wyskoczyła z rąk, ale Inga złapała…Ma refleks dziewczyna… Przyjedziecie? Dobrze, czekam. Pa, ucałuj dziewczynki.

– Dostała się? – Inga i Sabina chciały mieć całkowitą pewność.

– Tak, udało się! Kamień z serca! Ale… Inga, dziękuję za uratowanie telefonu. Gdybyś go nie złapała, rozwaliłby się na betonie w drobny mak i skąd wiedziałabym jak Klarci poszło?

– Zadzwoniłabyś ode mnie – spokojnie powiedziała Sabina. – Albo od Tolka z komórki.

– Właśnie, albo od nas – dodała Inga.

– O matko, jaka ja głupia jestem – jęknęła Kasia. – Przecież mogę zadzwonić z Mikołajowej komórki. Rozum mi całkiem odebrało i wyłączyło myślenie przez ten stres piekielny.  Inga, ale ty to szybka jesteś, żeś ten telefon złapała… Nie do wiary!

– Wiecie co? To głupie, ale ciągle mam wrażenie, że bezustannie dokądś, po coś albo z czymś się spieszę. Z jedzeniem, z piciem, z chodzeniem, z przygotowywaniem różnych rzeczy. Nigdy nie ma mnie w chwili obecnej, gnam myślą do przodu robiąc cokolwiek.

– Wszystko przez ten czas, który zwariował. Już ustaliłyśmy, że oszalał i pędzi bez opamiętania – powiedziała Sabina sięgając po kubek z kawą. – Wiecie co wczoraj zrobiłam? To a propos kawy. Odlałam z czajnika trochę wody na kawę do małego garnuszka, żeby mniej prądu zużyć niż przy całym czajniku. Szybko się zagotowała. Wsypałam kawę do kubka, dodałam cukier, wlałam wodę z czajnika, dolałam mleko z lodówki, wymieszałam, oblizałam łyżeczkę i zimna!!! Ale się zdziwiłam, durna baba, zamiast z garnuszka gorącą wodę to ja wlałam zimną z czajnika!

– Masz dowód, że odruch jest zdrowszy od pamięci – zaśmiała się Kasia.

– Ze dwa dni temu miałam podobną „przytrafkę”. Ale nie ze swojej winy – powiedziała Inga. – Kilka razy dziennie mówię teściowej, żeby nie dolewała surowej wody do czajnika, jeśli nie ma zamiaru gotować. Ona ma głupi zwyczaj wlewania i w czajniku jest surowa woda zamiast gotowanej. Zagotowałam sobie odrobinę właśnie na kawę, wyłączyłam i odwróciłam się, żeby rozpuszczalną kawę wsypać do kubka. Po czym sięgnęłam po czajnik, zalałam kawę, wymieszałam, wzięłam łyk a kawa zimna! Jak u ciebie, Sabcia. Zgłupiałam całkiem, macam czajnik, ciepły to jakim cudem woda zimna?

– Jakim?

– Teściowa przemyka się jak duch, bezszelestnie. Przez tę chwilę, kiedy ja sięgałam po kawę na wyższą półkę, wsypałam ją i posłodziłam, ona już zdążyła przemknąć za moimi plecami, nalać zimnej wody i zniknąć.

– Dlaczego ona tak robi? – zdziwiła się Sabina.

– A dlaczego przecięła kabelki od dwóch ładowarek? – pytaniem na pytanie odpowiedziała Inga.

– Jest chora – rzekła Kasia. – Po prostu. Taka jest odpowiedź na wszystkie dziwactwa. Przecież nie robi tego świadomie, nie wie co robi i po co. Nie jest w stanie wiązać ze sobą faktów, ani wyciągać wniosków. Tak już jest. Ale ale, nie widziałam Patuli od kilku dni, sprawdzałyście co z nią?

Patula czyli Patrycja Dębowska mieszkała przez ścianę z Sabiną. Dopóki nie zajęła sąsiedniego segmentu Sabina nie wiedziała, że zmienił się właściciel domku, który pozostawał wciąż niewykończony ze względu na spór toczony przed sądem z Budowlańczykiem.

– Najwyraźniej facet stracił ochotę na zamieszkanie w kłopotliwej inwestycji – orzekła Sabina.

– A może zabrakło mu pieniędzy na wykończenie? – zastanawiała się Inga.

Niedoszły sąsiad po prostu sprzedał domek i  zniknął. Niedokończoną inwestycją zajęła się mama Patrycji, będąca niezwykle energiczną niewiastą Wiesia Dębowska. Mąż Wiesi, a ojciec Patrycji imieniem Władysław był człowiekiem spokój ceniącym sobie nade wszystko. Z reguły zgadzał się ze zdaniem swojej małżonki, nie miał nic przeciw jej ciągle nowym pomysłom, które natychmiast starała się realizować. Chciał tylko jednego w zamian za popieranie szaleństw ukochanej towarzyszki życia – pozostawienia go w spokoju. Największą radością pana Władysława było oddawanie się czytaniu całą duszą, nurkowanie w świecie książek ze szczególnym uwzględnieniem historycznych, był bowiem historykiem z zamiłowania i zawodu. Chociaż sporo starszy od swej przedsiębiorczej Wiesiuni  jeszcze pracował na uczelni, odbywał spotkania, konsultacje, brał udział w sympozjach, prowadził zajęcia ze studentami oraz czuwał nad postępami w pisaniu kilku prac magisterskich. Natomiast sprawy budowy, remontu, urządzania wnętrza wywoływały w nim panikę i przerażenie. Zmykał wtedy do swego pokoju, będącego właściwie gabinetem, w którym pracował.

– Wiesiuniu, zrobisz jak będziesz chciała i na pewno będzie dobrze – mawiał przed zniknięciem za drzwiami swego azylu.

Wiesia zaś z dziką rozkoszą zajęła się wykańczaniem i urządzaniem domu córki. Z jej czynnym udziałem oczywiście, bowiem typem despotki Wiesia nie była. Przy okazji poznała sąsiadki córki, dała się zaprosić najbliższej – czyli Sabinie – na kawę, poznała Kasię i Ingę. Zaprzyjaźniły się, stwierdziwszy, że wszystkie „są z tych, co znają Józefa”. Poleciła Wiesia córkę pod opiekę nowym koleżankom i spokojnie mogła z Władeczkiem wyjechać na drugi koniec świata.

– Ja nie wiem, ale ciebie, Sabcia, widziałam. Po co szłaś do Patuli? – spytała Inga.

– Koty nakarmić.

– A czemu ty? – zdziwiła się Kasia.

– Bo mam najbliżej.

– Ale czemu karmisz?

– Żeby nie były głodne – zaśmiała się Sabina.

– No nie wytrzymam … – zaczęła Inga.

– Patrycja musiała pilnie wyjechać do Krakowa i poprosiła mnie, żebym zaopiekowała się kotami – wyjaśniła

– To mów tak od razu, a nie każ się domyślać – wyraziła Inga swoje zdanie. – Już nie mam siły łamać sobie głowy nad zagadkami.

– A po co pojechała, nie wiesz? – zainteresowała się Kasia.

– Do siostry,  rodzinne sprawy jej się pokomplikowały, rodzice nie mogli ponieważ pojechali oboje na jakieś sympozjum naukowe na drugi koniec świata – odpowiedziała  Sabina.

– To znaczy, że na sympozjum pojechał Władek, a Wiesia w charakterze ozdoby, to znaczy osoby towarzyszącej – uśmiechnęła się Inga.

– No tak, tak właśnie to wygląda, nie pomyliłaś się  – zgodziła się chwilowa opiekunka kotów Patrycji.

– Fajna ta nasza Patula, nasza w sensie sąsiadka – powiedziała Kasia. – Wiecie przecież, że po stosunku do zwierząt oceniam ludzi. Ona kocha zwierzaki, opiekuje się starymi kotami zmarłej ciotki. Chciała mieć psa, ale nie może ze względu na pracę i częste wyjazdy, więc zajęła się kotami i straszna kociara się z niej zrobiła. Wspiera też schronisko dla bezdomnych zwierząt.

– Marysia była niedawno u Jagny i poszły razem do Patuli, robiły jej w ogródku zdjęcia z kotami. Maryśka mówiła, że na jakąś wystawę – Sabina odstawiła swój kubek po kawie. – Chcecie jeszcze po naparsteczku nalewki?

– Czy my nie za często sięgamy ostatnio po nalewki Sabinki? – zatroskała się Inga.

– Ty się nie troskaj za bardzo – zaśmiała się Kasia. – Jak dają to korzystaj, poza tym trzeba za nasze wnuczki wznieś toast, za ich pierwszy poważny sukces.

– Chyba, że tak – zgodziła się Inga. – Za nasze dziewczynki koniecznie.

cdn.