Anna Pisze

– Tereska, skąd ty wytrzasnęłaś taką cudną bluzkę? Ja też chcę – Danusia z zachwytem przyglądała się kolorowej tkaninie obracając jej właścicielkę w kółko.

– Danuśka, litości – jęknęła Teresa. – Jeszcze nic nie piłam, a już mi się w głowie kręci. Zabawę mi chcesz zepsuć?

– A w życiu – obruszyła się Danusia. – Próbuję się jedynie dowiedzieć skąd to masz. Takie cuda w sklepie sprzedawałyby się jak świeże bułeczki.

– Dowiesz się w odpowiednim czasie – odrzekła z tajemniczą miną właścicielka bluzeczki, po czym szeroko się uśmiechnęła.

Miała powód do uśmiechu, bowiem przyszła właśnie Dorota z Michałem. Michał nie był ważny, Danusia nawet go nie zauważyła. Liczyła się sukienka Doroty, ponieważ również ozdobiona została techniką batikową.

– Dorota, czy ty też jesteś małpa i nie powiesz mi skąd masz taką sukienkę?

– Dlaczego też? Jaka inna małpa znajduje się w tym pomieszczeniu? – zaśmiała się Dorota.

– Rozejrzyj się to zobaczysz.

– Aaa, widzę! Cześć małpa!

– Witaj, witaj – zaśmiewała się Teresa. – Ciekawa jestem czy trzecia małpa też przyjdzie.

– Nie, nie będzie małpą. Powiedziała, że nie chce nam robić konkurencji – padła odpowiedź.

– Ja nie wytrzymam, o czym wy w ogóle mówicie? – Danusia spoglądała to na jedną to na drugą. – Ja jeszcze nic nie piłam, ale was kompletnie nie rozumiem.

– Nie przejmuj się Danusiu – Aldona podeszła do przyjaciółek. – One bredzą jak zawsze. Ja ci odpowiem na wszystkie pytania. Czego chciałabyś się dowiedzieć?

– Dobrze, że choć jedna normalna się trafiła – Danusia wzięła Aldonę pod rękę. – Chodźmy stąd.

– Ona tylko dlatego jest normalna, że w ciąży – rzuciła za nimi Dorota.

– Ale to stan przejściowy – chichocząc dodała Teresa.

Danusia z Aldoną pogrążone w rozmowie zagłębiły się w wyobraźni w świat kolorowych tkanin.

Bronuś tymczasem wspólnie z resztą „chłopców” omawiał jakiś mecz przegrany ostatnio przez polską reprezentację racząc się specjałami przygotowanymi przez ich małżonki.

– Bronuś, czemu tak mało sobie nałożyłeś na talerz? – spytał Michał zaglądając mu przez ramię.

– Nie wiesz, że się odchudzam?

– Znowu?

– Tygrysek jest za gruby, weterynarz kazał go odchudzić, więc żeby mu smutno nie było, to ja też przeszedłem na dietę razem z nim.

– Słusznie, Tygrysek jest już taki gruby, że się w oczach nie mieści –  Marcin przyznał Bronkowi rację

– Ty, ja tak mogę mówić, bo to jest mój kot, ale tobie od niego wara – Bronuś pokiwał palcem przed nosem sąsiada. – No no no.

Michał posadził Ziutka obok Bronka.

– Ty siadaj, nie ruszaj się stąd, teraz będziesz opowiadał bajki – powiedział.

– Jakie bajki? Nie umiem bajek – małomówny Ziutek samotnie podpierał drzwi zanim  został przeprowadzony przez cały pokój i umieszczony przy Bronku.

– Jakiekolwiek. Na przykład… idzie baba przez las…

– No to idzie baba przez las.

– I co? I co dalej? – zainteresowali się pozostali.

– I nic. Koniec bajki – stwierdził Ziutek.

– Eee tam, taka bajka – mruknął Bronek.

– Nie szkodzi, że koniec, ważne, że się odezwał. Odezwał się, widzicie?- tryumfował Michał. – Ziutek się odezwał.

– Odpiernicz się ode mnie, słyszysz? Odwal się! Idź do Bronka!

– Ludzie! – ryczał Michał i wszyscy z nim. – Ludzie, Ziutek zaklął!

– Pierwszy raz w życiu – powiedziała Stenia nie przestając wywijać. – A fe, Ziuteczku, jak ty się odzywasz przy ludziach..

– Napij się Ziutek, pij Ziutek, pij – zachęcał Bronuś.

– Po co? Już się napiłem, nie jestem pijakiem – bronił się Ziutek.

– Co chcesz przez to powiedzieć? – spojrzał czujnie Bronuś przewyższający Ziutka o dwie, albo i o trzy głowy kiedy się wyprostował.

– Nie, nic, już nic – wycofywał się Ziutek.

– Słuchaj, kochany, ja codziennie siedzę w łazience. A czy to znaczy, że jestem hydraulik? No widzisz? Nie jestem.

– Nie jesteś, Bronuś, nie jesteś – zgodził się Ziutek patrząc na Stenię tańczącą z Jurandem.

Aldona się zaśmiewała z pogwarek przyjaciół.

– Czyje zdrowie pijemy? – wzniosła szklankę z sokiem pomarańczowym. – To nieładnie pić bez toastu.

– Święta prawda, no to pijemy zdrowie wszystkich po kolei – zawołała Dorota.

– O właśnie, według alfabetu. Kto jest na a? Tylko ja. Więc pijemy moje zdrowie – uśmiechnięta Aldona spełniła toast sokiem.

– Ty  nie masz pić, ty masz myśleć  – Magda rzuciła w nią kolorową serwetką.

– A dlaczego zawsze ja mam myśleć  – oburzyła się Aldona.

– Bo chwilowo musisz zachować trzeźwość!

– Jędza!

– Przecież mówię, że chwilowo, potem sobie odbijesz.

– Cicho dziewczyny, bo kot usnął – Bronuś położył palec na ustach. – Ciii.

– Broneczku, twój kot usnął u ciebie, a moja kotka poszła do ogródka – parsknęła Magda. – Przypominam ci, że na ostatnim piętrze śpi, a ty jesteś na parterze.

– Tak? To coś mi się pomyliło, – stanął przed lustrem, patrzył przez chwilę na swoje odbicie, po czym posmutniał. – Myślałem, że jestem przystojny – powiedział i ruszył do drzwi wejściowych.

– A ty dokąd? – chwyciła go Magda za rękę.

– Do domu, muszę znaleźć Danusię.

– Przecież jest tutaj, nie widzisz?

Rozejrzał się uważnie, wreszcie wypatrzył żonę tańczącą z Marcinem.

– Danusiu, kocham cię – ryknął basem.

– Cicho, wiem – odpowiedziała z uśmiechem.

– Mogę już śpiewać sto lat? – głos Michała wybił się na pierwszy plan.

– Jeszcze nie, poczekaj aż będzie twoja litera – uspokoiła go Aldona. – Teraz będzie b jak Bronek, potem d jak Danusia i Dorota…

– A gdzie c? – wtrąciła się Stenia. – C jak Celyna…

– Gdzie tu masz Celinę? – mruknęła Teresa. – Znieść nie mogę tej piosenki…

– Ja chcę „Celynę” – upierała się Stenia.

– Mogę śpiewać sto lat? – dopytywał się Michał.

– A śpiewaj wreszcie – machnęła ręką Dorota i uciekła w drugi koniec pokoju zatykając uszy, żeby nie słyszeć jak Bronek z Marcinem przyłączają się do śpiewania. – Magda, dolej mi wina, bo zwariuję, ich się na trzeźwo nie da słuchać.

Wytrzymała trzy zwrotki, więcej  się nie dało.

– Chłopaki, już, spokój, teraz będą tańce w takt muzyki, waszego śpiewania wystarczy – oświadczyła stanowczo. – Michał, proszę, podaj mi sałatkę, tę z pieprzem cayenne.

– A na co jest ten pieprz cayenne? – zainteresował się Bronuś.

– Na wszystko – z przekonaniem odpowiedziała Dorota.

– Ale ja wszystko mam zdrowe – Bronek stracił zainteresowanie. – Pójdę na chwilę do domu, bo chcę nagrać film.

– Po co? – szczerze zdziwił się Marcin. – Ja ci opowiem, już wszystkie widziałem, nie chodź.

Kasi przypomniał się problem ostatnio omawiany szeroko przez sąsiadów, dotyczący pcheł w piwnicy.

– A jak tam pchły w piwnicy, jeszcze są?

– A skąd. Dorota poszła ze mną, jak ją zobaczyły, to tak uciekały, że łby rozbijały o ścianę – odpowiedział Michał uciekając przed ukochaną.

– Już po problemie – odpowiedziała Aldona. – Chłopcy spryskali środkiem dezynfekującym, a kotom, tym wolnym lecz zaprzyjaźnionym, założyliśmy obróżki, żeby je zabezpieczyć. Nasze domowe zwierzaki zawsze je noszą.

– Moje też. Dobrze, że już spokój z tym paskudztwem – westchnęła Kasia. – Aha, Magda, wczoraj podobno była u was prezentacja. Kupujesz garnki i kieliszki Zeptera?

– Garnki to może tak, ale kieliszków nie chcę. One są na brzegach pokryte 24 karatowym złotem. Goście obgryźliby kieliszki i jeszcze kazali za dentystę zapłacić – zaśmiała się gospodyni.

– Zołza – skrzywił się Bronek. – Ale kochana – zaraz dodał przymilnie. – Masz mleko do kawy?

– Mam, prosto od chłopa.

– Przecież chłop mleka nie daje.

– Ale sprzedaje.

– A ja jajka kupuję w zdrowych kurach – wtrącił Michał. – Dorota kazała.

– I widzisz jaka ta buda od kur duża? Widzisz jak można zarobić na jajach? – zauważył Marcin.

– Już wy sobie dajcie spokój z jajami, kurami i budami, bo tylko kłopot z tych waszych pomysłów – zgasiła Magda męża.

– Taaak, majątki to porobili ci, co w latach osiemdziesiątych zakładali firmy – odezwała się Danusia. – Ludzie mieli pieniądze, półki ziały pustkami i wszystko szło, każdy towar, a kredyty były łatwo dostępne i nisko oprocentowane.

– Ja wolę zbierać grzyby – oświadczył Bronek. – Jajami się nie interesuję.

– Taki z niego zagorzały grzybiarz, że gdybym po nim nie przeglądała grzybów, to wszyscy byśmy się potruli – dodała Danusia patrząc z politowaniem na męża.

– Tobie, kochanie, mogę zawsze ufać, uf, uf – uśmiechnął się Bronuś do żony przesyłając jej całusa..

Tymczasem Kasia z Teresą rozmawiały o innych sprawach.

– Myślę, że to co jest w życiu ważne, jakaś umiejętność, predyspozycja nie ginie, jest gdzieś ukryta w podświadomości. Nawet nie używana się rozwija i nagle wychodzi na świat w nowej postaci, dojrzała. Jak moje pisanie. Pisałam zawsze, potem przerwa, myślałam, że już nigdy. I nagle – eureka, potrafię, dużo lepsze od wszystkiego co było kiedyś.

– Podobno wszystko ma swój czas i miejsce, może i mnie się jeszcze jakoś wyprostuje życie.

– Na pewno. Jestem głęboko przekonana, że przed tobą jeszcze wiele pięknych chwil.

Kasia zadumała się, obserwowała przez chwilę w milczeniu coraz weselszych, bawiących się przyjaciół, tańczących, przekomarzających się, pochłaniających przygotowane smakołyki.

– Co jest prawdziwsze: słońce, czy sztuczne światło reflektorów? Słońce wydobywa wady skóry a przyćmione, kolorowe światło nadaje twarzy ciepło, spojrzeniu serdeczność, tuszuje wady, ukrywa zmarszczki i siwe włosy, fałszywe spojrzenia… – rzekła w zamyśleniu.

– Kaśka, zgłupiałaś? Gdzie ty masz tutaj fałszywe spojrzenia? – spojrzała zdziwiona  Teresa.

cdn.

Aldona dostała w prezencie walizkową, elektryczną maszynę do szycia. Teresa stwierdziła, że więcej używać tego ustrojstwa nie będzie, nie ma na to czasu, siły ani ochoty, poza tym nie widzi igły i za nic nie mogłaby jej nawlec, i  po co jej to, nici się tylko plączą kiedy się do niej zbliży, ona, Tereska znaczy i w ogóle to a kysz! Giń przepadnij maro! Cóż, na takie dictum Aldona nie miała nic do powiedzenia stojąc z otwartą buzią, więc maszynę przyjęła. Teresa po wygłoszeniu przemówienia opadła na krzesło i zażądała kawy dla wzmocnienia nadwątlonych przemową sił. Aldona żądanie ochoczo spełniła z szerokim uśmiechem na ustach.

– Ty się tak nie uśmiechaj – sprowadziła ją na ziemię przyjaciółka. – Mam tu coś jeszcze.

Wyjęła z reklamówki materiał i podała Aldonie.

– Zobacz, nadaje się na bluzkę? Zrobisz z tego takie cudo jak Karolci? Zamarzyło mi się mieć ją na imprezie u Magdy. Zrobisz? Doniczko, Doniczusiu, zrobisz? Nawet mogę ci posprzątać, obiad ugotować… Zrobisz?

– No zrobię, zrobię… Puść mnie, cholera jasna…udusi mnie ta małpa! Puszczaj!

Wpadły do kuchni dzieciaki zwabione hałasem.

– Ciocia, ty naszą mamę chcesz udusić – stwierdziła Inka.

– Wcale nie chcę, co za korzyść bym z tego miała?

– Żadnej byś nie miała, fakt – przytomnie powiedziała Justynka.

– Trzymajcie tę ciotkę ode mnie z daleka, bo jej zrobię krzywdę – śmiała się Teresa.

– Ale jaką, ciocia, jaką? – zainteresował się Filip.

– Jeszcze nie wiem jaką, ale na pewno dużą!

– Zanim zrobisz mi tę krzywdę, nich dzieciaki wezmą sobie ciasto, bo potem nie zdążą, zeżresz im całe – powiedziała Aldona.

– Też coś! Ja się odchudzam – oświadczyła z godnością Teresa.

– Słyszeliście? Ciotka się odchudza, to całe wasze – machnęła Aldona w stronę dzieciaków. – Bierzcie.

– No dobrze, żartowałam. Daj kawałek… bo nie powiem, co Karolcia napisała…

– Chyba, że tak. Ale zdajesz sobie sprawę z tego, że stosujesz szantaż  wobec mnie? To jest karalne… Proszę cię uprzejmie, oto twoja porcja – ukroiła Teresie spory kawałek. – Masz, jedz, co ci będę żałować. I mów.

– Jak to: mów? Nie wiesz, że z pełną buzią się nie mówi? Czego ty uczysz dzieci?

– Ciociu, dzieci są już nauczone – oświadczył poważnie Filip wpychając do buzi kolejny kawałek.

– Właśnie widzę.

– Choroba, nie dostaniesz więcej dopóki nie powiesz – Aldona zabrała przyjaciółce talerzyk sprzed nosa.

– Nie strasz mnie, a w ogóle to się nie denerwuj, bo ci nie wolno w twoim stanie…

– Ale w łeb ci dać to mi wolno!

– Mordunku ratują – krzyknęła Teresa.

– Co takiego? Po jakiemu ty, ciociu, krzyczysz? – zaśmiewały się dzieciaki

– Tfu, ratunku mordują miało być. Nawet porządnie pomocy nie można w tym domu wołać.  Teresa płakała ze śmiechu i wycierała oczy, młode pokolenie przyglądało się jej z zainteresowaniem, Aldona trzymała się za brzuch mówiąc, że malutka dostała czkawki słysząc głupoty ciotki.

Karolina napisała, że Martyna ma nowy pomysł, a właściwie to chyba nie Martyna tylko Miłosz, który znów – tu narysowany był uśmieszek w towarzystwie serduszka – przyjechał i bawił przez kilka dni. A chodzi o to, że postanowili zrobić lodowisko na kawałku łąki obok domu. Reniek pomagał zaorać, wyrównać i usypać brzegi. Dzięki temu oferta Domu Pod Sosną stanie się bardziej atrakcyjna i urozmaicona, goście będą mogli przyjeżdżać z dziećmi również na ferie zimowe mając możliwość spędzenia czasu na powietrzu jeżdżąc na łyżwach. Z czasem będzie można też organizować kuligi, zakupić narty biegówki i korzystając ze sprzyjającej aury zwiedzać z przewodnikiem okolicę. Reniek znający każde przejście, każdą przysłowiową mysią dziurę oferował swoje usługi w tej materii. Karolina miała poważne podejrzenia, że knują coś z Miłoszem do spółki, bo zaangażowali się obaj w urządzanie siłowni. Chyba, to znaczy na razie w gromadzenie sprzętu na wyposażenie, który składają u niej, Karolci, bo przecież u Martyny poddasze musi być opróżnione przed remontem i przeróbką.

– Mamusiu, mnie się bardzo taki pomysł podoba – oświadczyła Inka.

– Mnie też – poparła ją siostra. – Będzie można tam pojechać na ferie i się nie nudzić zimą, kiedy nie można biegać po Skałkach.

– Fajnie macie – westchnęła z żalem Justynka. – Ja bym też chciała mieć tam ciocię i pojechać na ferie.

– Albo na wakacje – dodał Filip. – I pójść na zamek i do jaskini, i jeszcze gdzie indziej.

– Nic nie stoi na przeszkodzie, żebyście mogli pojechać – powiedziała Teresa. – Musicie tylko załatwić sprawę z rodzicami. Wtedy już tylko pozostanie wam zaklepać termin.

Dzieciaki porozumiewawczo na siebie spojrzały i nie potrzebowały więcej słów.

–  My w tym roku na ferie nie pojedziemy – podpowiedziała Inka.

– Właśnie – przytaknęła Linka. – Będziemy przecież potrzebne mamusi, musimy pomagać w opiece nad naszą  nową siostrą.

Justysia z Filipem już mieli pomysł na ferie. Pozostała tylko mała drobnostka: przekonanie rodziców do swoich planów. Rodzeństwo nie miało wątpliwości, że im się to uda osiągnąć.

cdn.