„Babie lato i kropla deszczu” – 48

Dużo zmieniło się w życiu Marysi. Niby wszystko toczyło się swoimi torami, pisała, fotografowała, robiła wywiady, udzielała się w „Filiżance” – lecz nigdy jeszcze jej czarne oczy nie były tak rozświetlone wewnętrznym światłem i uśmiechem. Nie zdarzało się dotąd, jej – tak trzeźwo myślącej – stanąć nagle bez ruchu ze wzrokiem utkwionym w jednym  punkcie, w którym najwyraźniej coś widziała, bo oczy błyszczały jej jeszcze bardziej.  Jagna, codziennie bywająca w „Filiżance” ponieważ zdecydowała się na podjęcie pracy w pełnym wymiarze przez pewien czas, spoglądała na przyjaciółkę najpierw z niepokojem, potem ze zadziwieniem, wreszcie z pełnym zrozumieniem.

Marysia zaś przez dłuższy okres nie wiedziała co się z nią dzieje. Było to jej pierwsze przeżywanie uczucia o tak dużym natężeniu. Nie chciała się sama przed sobą przyznać, że serce jej „zapikało”…

– Chyba muszę się wybrać do lekarza zrobić jakieś badanie, czy coś… – zwierzyła się Jagnie.

– Z pewnością ci to nie zaszkodzi. Kiedy robiłaś ostatnio?

– Nie pamiętam.

– To zrób. Zresztą…  chyba profilaktyka się kłania. Popatrz w rozpiskę – podsunęła Marysi kalendarz.

– Jak ja tego nie lubię – skrzywiła się Marysia. – Na myśl o lekarzach będę miała przez kilka dni  koszmarne sny.

– To nie śpij w dzień – poradziła Bogna.

Nie zauważyły kiedy weszła i pojawiła się nagle obok trzymając na rękach śpiącą Ewelinkę.

– Usnęła mi ta myszka mała. Pomyślałam, że wpadnę do was i położę ją na zapleczu, dobrze?

Malutka kilka już razy spała u „ciotek” w gniazdku uwitym z mięciutkiego kocyka na dwóch zsuniętych razem fotelach, tworzących coś w rodzaju łóżeczka z poręczami po bokach zabezpieczającymi przed zsunięciem się na podłogę.

– O czym dyskutowałyście tak zawzięcie, że uszło waszej uwadze przybycie mojej dostojnej osoby wraz z młodszą latoroślą? Mogłabym wam wszystko stąd wynieść, a wy nic!

– Przesadzasz. – Jagna czując się pełnoprawną współgospodynią postawiła przed Bogną filiżankę z kawą. – Gdybym wyczuła złe zamiary stanęłabym w obronie, możesz być o tym przekonana.

– Hi hi, własną piersią broniłaby „Filiżanki”, taka z niej bohaterka, widzisz? – Marysia bezustannie rozjaśniona uśmiechała się do obu przyjaciółek razem i do każdej z osobna, na zmianę.

– Rozmawiałyśmy o badaniach profilaktycznych. Wiesz, morfologia, sanepid i te sprawy. Muszą być aktualne skoro mamy do czynienia z żywnością.

– Aha, rozumiem, żebyście nie potruły gości.

– Temat najpierw wziął się stąd, że Maryśka ostatnio się źle czuje, a mnie się przypomniało, że czas na profilaktykę.

– Nie, nic mnie nie boli – pospieszyła Marysia z wyjaśnieniem. – Po prostu poczułam się jak akrobata idący bez zabezpieczenia na linie rozpiętej między wieżami Word Trade Center. Dopóki stały oczywiście. Film oglądałam i takie porównanie mi się nasunęło.

– Oho, nareszcie i na ciebie trafiło – stwierdziła Bogna. – Dwadzieścia lat to ty już dawno skończyłaś.

– Muszę usiąść spokojnie i jakiś szkic zrobić, zaprowadzić jakiś porządek, harmonogram ułożyć…

– Bogna, czy ty słyszysz? Ona chce ułożyć harmonogram na życie! – Jagna z niedowierzaniem przyglądała się przez chwilę przyjaciółce. – Myślisz, że to zadziała?

– Dlaczego nie? – zdziwiła się Marysia. – Zaplanowałam sobie kierunek studiów, planowałam wyprawy, dokładnie wiedziałam co i kiedy będę robić i dokładnie to realizuję.

– A zaplanowałaś sobie, że się zakochasz? A skalę owego zaangażowania też? A może jeszcze w kim i kiedy?

– Zaraz ją uduszę gołymi rękami, trzymaj mnie, bo nie ręczę za siebie – Marysia spojrzała na Bognę.

– Nie udusisz, nie udusisz – żartowała Jagna. – Kto ci się tak bezgranicznie odda pracy jak ja?

– Oj tam, oj tam, może jeszcze zaczniesz się nad sobą użalać z powodu kapitalistycznego wyzysku człowieka przez człowieka? – Marysia tym razem spojrzała na Jagnę.

– Sama chciałam być wyzyskiwana – odpowiedziała Jagna. – Nie narzekam. Nad tobą bym się poużalała, gdybym miała za dużo czasu.

– Ach, jak ja cię nie lubię – Marysia uśmiechała się promiennie mówiąc te słowa.

– Jeśli niezbyt długo to potrwa, myślę, że przeżyję – z takim samym uśmiechem odpowiedziała Jagna.

– A jak ja lubię was obie – zaśmiewała się Bogna.

– Postanowiłam używać rozumu… – powiedziała Marysia próbując znacząco spojrzeć jednym okiem na jedną przyjaciółkę, drugim na drugą.

– Akurat – mruknęła Jagna.

– To jak moja córka – wymknęło się Bognie.

– … i dlatego prosiłam cię, Boginko droga, żebyś przypadkiem nie wygadała się przed mamą, chociaż cię język świerzbi. Dobra, idę się przebrać.

Wyszła na zaplecze.

– Zjesz sushi? – spytała Jagna.

– A w życiu! Raz mnie zmusili i nigdy więcej nie dam sobie zrobić takiej krzywdy! – Bogna zrobiła minę adekwatną do treści wypowiedzi.

– Ale dlaczego? – zdziwiła się  Jagna.

– Przecież to jest obrzydliwe – ładną buzię wykrzywił grymas ilustrujący podejście do tematu przez posiadaczkę  owej buzi. – I szkodzi!

– Komu? W jaki sposób?

– Nie przekonasz mnie, że jest inaczej. Jeśli coś jest tak obrzydliwe to musi być szkodliwe i koniec.

– Wariatka – Jagna puknęła się znacząco w czoło.

– Pukaj, pukaj, najlepiej w swoje, bo tam pusto… O, Maryśka, to ty?

Dołączyła Marysia wyszedłszy z zaplecza. Niby ta sama, a jakaś inna….

– Ja cię nigdy w życiu nie widziałam w sukience!  – wykrzyknęła Jagna.

– Bo ty jeszcze mało widziałaś w życiu, dziewczynko – spokojnie odpowiedziała Marysia.

– Oo, to się nazywa siła spokoju – zauważyła Bogna.

– Mania, ładnie ci w kolorze lodów pistacjowych – Jagna przyjrzała się przyjaciółce, której rzeczywiście w sukience koloru pistacjowego było wyjątkowo do twarzy. Czarne włosy upięła niedbale, wysuwając jeden długi kosmyk i w ogóle wyglądała oszałamiająco.

– Wiesz, ona kiedyś miała lody pistacjowe na twarzy, ale tak ładnie wtedy nie wyglądała – parsknęła śmiechem Bogna, a Marysia jej zawtórowała.

– Jak to?

– Siedziałyśmy przy stoliku w kawiarni. Oj, dawno to było, dawno – zaczęła Bogna.

– Musisz wiedzieć, że jeszcze wtedy byłyśmy piękne i młode – wtrąciła Marysia.

– Taaak, teraz już tylko piękne jesteście –  uśmiechnęła się Jagna. – I co dalej?

– Siedzimy, gadamy, gadamy, siedzimy…

– Wiem, że długo możecie – zniecierpliwiła się Jagna. – I co dalej?

– Na stolikach stały świeczki. Kelner zapalił jedną, żeby było przyjemniej. I było…

– Dopóki nie zapaliła się serwetka na sąsiednim stoliku – przerwała Marysia. – A ja miałam w pucharku pyszne pistacjowe lody.  Nasza przyjaciółka zobaczywszy płomień niewiele myśląc chwyciła pełną szklankę…  i chlusnęła zawartością w celu ugaszenia ognia. I wiesz co się stało?

– No co? Prawidłowa reakcja – pochwaliła Jagna.

– Rozprysło się wokół z wielkim sykiem, bo w szklance była cola! Podniosłam się z krzesła, ludzie obok też odskakiwali ze strachu, z zaskoczenia… Bogna jakimś cudem, do tej pory nie wiem jak ona to zrobiła, znalazła się przy mnie, machnęła ręką po lodach, a one wylądowały na mnie!

– Jakie to było piękne widowisko! – śmiała się Bogna. – Uważam, że uratowałam lokal przed pożarem i jestem bohaterką.

– Może i jesteś, ale mnie oglądali jak małpę w cyrku. Nie mogłam się długo doprowadzić do porządku.

– Teraz jednak wyglądasz nad podziw porządnie i możesz się udać w celu… no, w celu zamierzonym… My dajemy ci błogosławieństwo na drogę, prawda, Jagna?

– Ależ naturalnie, dajemy, dajemy. Tylko! Żebyś nam wstydu nie przyniosła, nie mamy ochoty się za ciebie wstydzić –  Jagna wsparła przyjaciółkę.

cdn.