Anna Pisze

Starając się odprężyć,  zapomnieć o mieczu Damoklesa wiszącym nad głową przez ostatnie trzy miesiące, wdrapała się Inga na strych z planem odszukania pudełka, w którym podczas likwidowania mieszkania po śmierci taty znalazła stosik starych  listów przewiązanych wstążeczką. Wtedy jedynie pośpiesznie rzuciła okiem na kilka karteczek wyjętych losowo z pożółkłych kopert i wszystko razem włożyła do pudełka przyrzekając  sobie wrócić do nich w wolnej chwili. Te akurat karteczki, które wyjęła na chybcika, były zapisane wyblakłym już zielonym atramentem. Tata używał takiego atramentu do wiecznego pióra, dobrze pamiętała, choć była wtedy małą dziewczynką. Pomyślała, że trudno będzie listy  odczytać. Oczy już nie te co kiedyś, okulary nie wystarczą, będzie musiała czytać przez lupę. Do tej pory brakowało czasu, aby do nich zajrzeć, chwilami też miała uczucie, że nie powinna czytać cudzych listów. Wytłumaczyła sobie jednak, że trzeba tak postąpić, ponieważ tylko w ten sposób można ocalić od zapomnienia zapisane chwile życia drogich sercu, bliskich osób.

Odszukała pudełko, wyjęła z niego paczuszkę zawiniętą w wyblakły materiał, związaną równie wyblakłą wstążeczką. Trzymała przez chwilę w ręce jakby ważyła ciężar. Ileż mogą ważyć lata ludzkiego życia, uśmiechy posyłane ku bliskim w chwilach radości, łzy wylane, gdy ból i rozpacz wypełniały serce po brzegi? Gdyby położyć na szalkach wagi nadzieję i miłość oraz daremne oczekiwanie i pustkę, to która szalka pierwsza opadłaby w dół? Oj, Inga, skąd takie myśli. Skup się na konkretach, nie bujaj w obłokach. Ile ty masz lat, szesnaście? Chciałabyś…  Skarciła samą siebie. Poszperała jeszcze w innych pudełkach zawierających pamiątki z mieszkania taty. W pudełku  po butach, w którym były zdjęcia, pod kolorowym papierem w róże zachowującym kolory tylko dlatego, że nie był wystawiony na działanie światła dziennego, ukrywał się zeszyt. Zwykły zeszyt w linie, taki, jakich  używano przed wojną w szkole. Wyjęła delikatnie, żeby nie uszkodzić starego papieru. Coraz bardziej zaintrygowana przysiadła na małym stołeczku zaniesionym na strych, żeby łatwiej było segregować przywiezione ze starego mieszkania rzeczy. Zaplanowała sobie, że stopniowo będzie rozpakowywać karton po kartonie i dzielić zawartość na trzy kupki. Jedna do zostawienia, druga do pozbycia się i trzecia zawierająca przedmioty nad przyszłością których chciała się jeszcze zastanowić. Nie trzeba jasnowidza, by stwierdzić, że trzecia kupka rosła najszybciej. Zanim posortowane rzeczy znalazły swoje miejsce przeznaczenia upływało trochę czasu. Poza tym rozpakowywanie kolejnych kartonów z mniej potrzebnymi rzeczami musiało czekać na swoją kolej ponieważ codzienna rzeczywistość okazała się tak niespodziewana i absorbująca, że mniej istotne sprawy musiały zniknąć z pola widzenia na czas nieokreślony.

Siedząc na czerwonym, plastikowym stołeczku ze wzruszeniem rozpoznała pismo mamy. Na cienkiej, jasnobrązowej okładce, której brzegi postrzępione były wyraźnie przez ząb czasu, ładnie wykaligrafowano: Hala Baberkówna. Inga pomyślała, że dawna forma odmiany nazwisk miała w sobie urok. O ileż ładniej brzmiało Hala Baberkówna niż Halina Baberek, czyli późniejsza Halina Blecharzowa. Tu „B” tam „B” – Inga uświadomiła sobie, że ta litera dziwnym trafem przewija się w nazwiskach jej rodziny. Śmieszny przypadek. Przecież ona po zamążpójściu nazywa się Bednarska, zaś Bogna – Bielawska. Ale numer! Musi o tym powiedzieć Feliksowi, może się zdziwi, może choć na chwilę oderwie myśli od teraźniejszości. Czegoś takiego jeszcze nie spotkała. Oczywiście to nic nie znaczy, poza tym, że ona, Inga, zwróciła na ten fakt uwagę.

Rozmyślania przerwał jej hałas dochodzący z dołu. Aha, koniec laby, zaczyna się dzień, który nie wiadomo co przyniesie. Jest sobota, banki nie pracują, więc nikt nie będzie dzwonił w sprawie kredytu. No przecież! Aneks podpisany, więc chwilowo spokój w tej materii przynajmniej. Jak żyć tylko tą konkretną chwilą? Jak się tego nauczyć? Nie myśleć o poniedziałku, skupić się na dzisiejszym dniu i ani kroku dalej. Boże, przecież tak się nie da! Wstała wcześnie ponieważ się po prostu obudziła. Nie mogła leżeć w łóżku. Wyobraźnia zaczęła pracować podsuwając jej same koszmarne obrazy, wywołując w duszy wrażenie, jakby znajdowała się gdzieś w zamurowanym pomieszczeniu bez możliwości wyjścia. Musiała wstać, zająć się czymś, bo zwariowała by zupełnie. Dostała trzęsionki i łzy płynęły ciurkiem, nie miała nad tym kontroli, fizyczny organizm jej nie słuchał! Dobrze, że wstała. Znalazła mamy zeszyt. Zabierze go na dół, paczuszkę z listami także i będzie miała o czym myśleć. Wykona takie ćwiczenie. Ilekroć złapie się na negatywnych myślach, świadomie przekieruje uwagę na te, te…znaki z przeszłości. O tak, tak można je nazwać.

Usłyszała podjeżdżający samochód. No jasne, skleroza zaczyna się kłaniać, zapomniała, że córka miała rano wpaść na chwilę. Ale tak wcześnie? Zeszła na dół.

– Cześć mamuś, co tam ściskasz w ręce? Chowasz jakiś skarb? – Bogna cmoknęła matkę w policzek.

– A ty skąd tak wcześnie? Myślałam, że będziesz  później. Stało się coś? Gdzie dziewczynki?

– Przecież wcale nie jest tak bardzo wcześnie – uśmiechnęła się Bogna. – Zdążyłam odstawić Honorkę na zajęcia, zrobić zakupy w Auchan i podjechałam, żeby ci je zostawić. Jeśli pozwolisz, wypiję u ciebie kawę i pojadę po młodą.

– A gdzie malutka?

– Z dziadkiem szaleje w sypialni. Nauczyła się samodzielnie schodzić z wersalki i teraz trenuje na waszym łóżku. Tata ją sadza, ona zsuwa się i staje na nóżkach zanosząc się przy tym od śmiechu.

– Aha, słyszę. Potrzymaj – podała córce pudełko. – Zamknę klapę od strychu.

– Co to jest? – Bogna spytała jeszcze raz, wszak odpowiedzi nie uzyskała zadając pytanie po raz pierwszy.

– Nie uwierzysz, córeczko, co ja znalazłam.

– Powiedz wreszcie, bo już mnie ciekawość zżera. Mamuś, skoro tyle czasu spędziłaś na strychu i wcale nie zauważyłaś upływu czasu, to znaczy, że naprawdę coś ciekawego.

– Poszłam po listy, stare listy moich rodziców. Przy okazji, zupełnie przypadkiem trafiłam na coś jeszcze. Zobacz, to pamiętnik mojej mamy – wyciągnęła do córki rękę ze znalezionym skarbem.

– Ojej, mamuś, mogę to przeczytać? Pożyczysz mi? Cienki jest ten kajecik, jutro bym ci go oddała. Pożyczysz? Proooszę – spojrzała błagalnie na matkę, wyraźnie podekscytowana.

Inga zastanowiła się przez chwilę.

– Wiesz co, córeczko? Mam co robić, poza tym cały stosik listów czeka. Wszystkiego jednocześnie przecież nie będę czytać. Dobrze, weź.

– Hurrra! Ale się cieszę! Popatrz, babcia Hala była o wiele młodsza ode mnie pisząc te słowa. Ojej, właściwie niewiele starsza była od Honorci – zerknęła na rok zapisany na okładce. – Coś podobnego, tysiąc dziewięćset trzydziesty ósmy, jeszcze nikt o wojnie nie wiedział, ludzie żyli normalnie, nie przypuszczali, że za rok może ich nie być wśród żywych… – zamyśliła się i westchnęła. – Babcia miała ładne pismo, takie okrąglutkie, zgrabne te jej literki, widzisz? – dodała przeglądając zeszycik.

– Mama miała wyjątkowo ładny charakter pisma. Zresztą, dawniej wszyscy ludzie ładnie pisali. W szkole zwracano uwagę na pismo i prowadzenie zeszytu. Jeśli uczeń nie przykładał się i zeszyt wyglądał niechlujnie, niestarannie to nauczyciel często kazał przepisywać cały zeszyt. U mnie w szkole tak było.

– Jeśli chodzi o pismo, to bardzo żałuję, że nauczyciele nie zwracają na nie uwagi. Dzieci w związku z tym wcale się nie starają, bazgrzą okropnie, nawet moja córka skrobie jak kura pazurem.

– Pewnie dlatego, że głównie stukają palcami w klawiaturę, nie mają okazji wyćwiczyć sobie ręki, żeby ładnie pisać, żeby wyrobić sobie charakter pisma.

– Dziewczyny – zawołał Feliks. – Dziewczyny, chodźcie na kawę. Nie słyszycie jak was Ewelinka woła?

Malutkiej dziewczynce znudziło się schodzenie z łóżka, swoje zainteresowanie przeniosła na schody, spodobało jej się wchodzenie i schodzenie. Dziadek czuł się zmęczony niespożytą energią młodszej wnuczki.

– Muszę usiąść na chwilę – oświadczył. – Wykończyła mnie ta myszka mała. Ale tylko na chwilkę – z miłością patrzył na maleńką kruszynkę, która już do niego dotuptała i przytuliła główkę do kolana.

– Oj, tatuś, dobrze, że zalałeś kawę – ucieszyła się Bogna. – Zaraz muszę jechać po Honorkę.

– To zostaw nam malutką – zaproponował ojciec. – Jedź po Honoratkę i przyjedźcie na obiad, co ty na to, córcia? Przecież Domana nie ma, mówiłaś, że jest na wyjeździe. Mam rację, kochanie? – zwrócił się do Ingi.

– Pewnie, doskonały pomysł – uśmiechnęła się Inga. – Zaraz przygotuję ciasto na naleśniki. Honorcia się ucieszy, ona lubi. Zrobię tyle, żebyś do domu zabrała.

– Właściwie… – zastanowiła się Bogna. – Właściwie może tak być. Zaraz potem pojadę do domu, bo znowu mnóstwo lekcji młoda ma do odrobienia. Mogliby chociaż na weekendy zadawać trochę mniej tym dzieciakom. Poza tym… przecież  mam coś do przeczytania, prawda, mamuś? No to lecę.

– Ewelinko, zrób mamusi pa pa – zwrócił się dziadek do wnuczki.

A gdzież tam, Ewelinka wcale nie zwracała na matkę uwagi. Dodreptała do psiej miski i zachwycona suchą karmą w postaci kulek zamierzała organoleptycznie ocenić jej smak.

Dziadek znajdujący się najbliżej zdołał zareagować błyskawicznie odcinając wnuczkę od kulek. Inga natychmiast włożyła do małych rączek smakowitego biszkopcika odwracając uwagę wnusi od psich kulek i zapobiegając tym samym wybuchowi płaczu.

Wieczorem Bogna uśpiła młodszą córeczkę, starsza czytała lekturę oglądając jednocześnie jakiś film.  Stary zeszyt zapisany kształtnym babcinym pismem kusił i wabił obiecując wyjawienie światu rodzinnych tajemnic.

– Jakie tajemnice – śmiała się Bogna sama z siebie, mimo to czuła miły dreszcz, jakby coś wyjątkowego miało się zdarzyć. – Przecież w naszej rodzinie nie ma żadnych tajemnic.

cdn.

Trafiła Inga pewnego razu na serial „Drwale i inne opowieści Bieszczadu”. Spodobał jej się i z przyjemnością oglądała, jeśli tylko udało jej się natrafić ponownie na jakiś kolejny albo wcześniejszy odcinek. Przepiękna przyroda przykuwała wzrok, ciekawe typy ludzkie, nie spotykane już nigdzie więcej budziły zaciekawienie. Mówili o sobie „bieszczadzkie zakapiory”, byli wśród nich ludzie o różnym wykształceniu i umiejętnościach, poglądach i wyznaniach, od artystów poprzez wyznawców jogi do rzemieślników. Był poturbowany swego czasu przez niedźwiedzia  fotograf czatujący z aparatem w czatowni na dzikie zwierzęta, byli zbieracze runa leśnego, palacze wypalający węgiel drzewny i drwale – przewijał się korowód nieprzeciętnych, zadziwiających  postaci. Inga chłonęła świat widoczny na ekranie. Zapamiętała sens wypowiedzi jednego z bohaterów, który przyjechał do Leska z wybrzeża. Był tu przez jakiś czas, żył w Bieszczadach, chodził po górach, potem wrócił nad morze. Okazało się, że już nie mógł tam żyć, dusił się, brakowało mu zielonej przestrzeni i musiał wrócić w Bieszczady. Inga rozumiała tego człowieka. Kiedy była młodą dziewczyną uwielbiała jeździć nad morze, smażyć się na plaży na brąz, żeby zaimponować opalenizną po powrocie. Marzyła przez cały rok, żeby latem paradować po nadmorskiej promenadzie w ładnej sukience. Razem z Feliksem – gdy już zostali parą – zaczęli jeździć w góry. Odwiedzili Szklarską Porębę, Wisłę, Szczyrk, Krynicę, Szczawnicę, wszędzie było tak pięknie, że straciła chęć by jechać nad morze, gdzie teraz wydawało jej się nudno i  monotonnie. W górach co krok jest inny widok, inny wymiar, cudowne piękno otwiera się przed zachwyconymi oczyma wędrowca. Polubiła górskie wędrówki i już nic nie sprawiało jej takiej przyjemności… Zwróciła uwagę na ekran porzucając wspomnienia. Skończyła się przerwa na reklamę.  Słuchała dalej słów człowieka, który z przejęciem opowiadał, że była niegdyś w tym miejscu wioska tętniąca życiem, było tak zwanych kominów (czyli domów) osiemnaście, tartak był, nawet  kolejka dochodziła ale banderowcy wszystko spalili, ludzi wymordowali… Słuchała opowieści z natężoną uwagą. Oj, coś za często od jakiegoś czasu docierały do niej informacje o rzezi, o tamtych okrutnych czasach i wydarzeniach. Dziwne. Skąd takie skojarzenia?

Następnego dnia  znów usiadła przy komputerze. Wygospodarowała dla siebie wolną chwilę, więc z czystym sumieniem mogła spędzić trochę czasu sama ze sobą, oddając się własnym przyjemnościom. Stanowiły owe chwile jedną z możliwości oderwania się od codziennych spraw, jakby wyjrzenie przez okno na szeroki świat. Lubiła wchodzić na strony dotyczące ogrodów, wnętrz mieszkań, wciągnęła ją też tematyka ezoteryczna pozwalając na chwilę odfrunąć w inne klimaty, odpocząć od realu, choć w części zregenerować swój organizm, zapomnieć o problemach. Zainteresowała się również genealogią, sprawdzała informacje, szukała znajomych, członków rodziny, miała świetną zabawę, która pochłaniała całą jej uwagę przez ten czas.

Była z siebie dumna, bo Honoratka ją pochwaliła.

– Widzę, babciu, że robisz się nowoczesna – oznajmiła podczas pobytu u dziadków.

– Staram się, kochanie, żeby ci nie przynieść wstydu.

– No co ty, babcia, ty nawet całkiem niezła jesteś – stwierdziła wnuczka. – Poczęstuj się chipsem – podsunęła torebkę.

– Przecież się odchudzam – zaprotestowała Inga.

– Weź chociaż jednego. Nie chcesz? To znaczy, że mnie nie lubisz.

– Przecież mówię, że się odchudzam.

– Wolisz się odchudzać niż mnie lubić?

Skusiła się rozbawiona. Honoratka pod nos podsunęła torebkę.

– Czujesz jak pachną? Najlepsze na świecie chipsy z papryką. Weź sobie jeszcze.

– Przestań mnie kusić.

– Powąchaj jaki zapach, zobacz jaki kolor. Jeszcze jest cała nietknięta torba – podskakiwała to na jednej nodze to na drugiej.

– Och ty, kozo jedna!

Pochwały wnuczki przyniosły dodatkową korzyść poza dumą babci. Inga przełamała niechęć do sprzętu elektronicznego i poddając się ciekawości z przyjemnością nurkowała coraz śmielej w necie.

cdn.

    Dziewczyny pojechały do Szczawnicy. Czas pobytu przeleciał jak z bicza strzelił. Ferie przecież trwają zaledwie dwa tygodnie, a jeśli odliczyć podróż w obie strony –  czas kurczy się jeszcze bardziej. Wróciły zadowolone, zachwycone miasteczkiem, okolicą oraz napotkanymi ludźmi. Honoratka zaśmiewała się opowiadając jak mama próbowała w parku zjeżdżać z górki i nie mogła, bo – jak się okazało –  usiadła nie na tę stronę ”jabłuszka do zjeżdżania” co trzeba. Poza tym zdradziła babci, że były wszystkie na koncercie w Muzycznej Owczarni, Ewelinka też. Spała sobie spokojnie u mamy jak jej się zachciało wcale się niczym nie przejmując. Uprzedziła, że to tajemnica i jeśli babcia się wygada, to ona już nigdy babci nic nie powie. Tak więc Inga zdusiła w sobie słowa krytyki pod adresem córki tłumacząc tej Indze, którą widziała w lustrze, że nie powinna się wtrącać ponieważ młodzi mają teraz inne poglądy na chowanie dzieci.

– Cudnie tam jest – mówiła Bogna. – Z chęcią pojechałabym jeszcze raz kiedy będzie ciepło i zielono. Wtedy to dopiero muszą być piękne widoki – rozmarzyła się.

– Z całą pewnością – zgodziła się Inga. – Pieniny są przepiękne o każdej porze roku lecz ja najbardziej lubię wiosnę, tata zaś…

– Co tata? – włączył się Feliks prowadząc za rączkę Ewelinkę ciągnącą go w stronę psich misek, które wciąż pozostawały obiektem jej zainteresowania.

– Mówię, że najbardziej lubisz góry jesienią ze względu na kolory – wyjaśniła Inga przejmując wnusię, która usiadła na podłodze stosując bierny opór, mając w główce z całą pewnością gotowy plan dotarcia do psich kulek, sprytna bowiem szkrabusia była niesłychanie.

– Mama ma rację, najbardziej podobają mi się jesienne kolory – odpowiedział.

– Ja wolę wiosnę – uśmiechnęła się do sprytnej córeczki Bogna. – Jesień jest piękna, ale niesie ze sobą smutek. Wiosna za to jest pełna radości i nadziei. Na wiosnę zapraszał nas taki starszy pan, emerytowany leśnik, którego poznałyśmy na promenadzie nad Grajcarkiem.

– Wyglądał zupełnie jak taki jeden dziadek z reklamy, miał siwe włosy i duże wąsy. Ewelinka najpierw się go przestraszyła, a potem ciągnęła go za te wąsy – wtrąciła Honoratka. – A on się z tego śmiał i mówił, że chciałby mieć takie wnuczki jak my. I ja mu obiecałam, że jak przyjedziemy to go na pewno odwiedzimy.

– To ja ci już nie wystarczam jako dziadek? – zażartował Feliks. – Nowego dziadka ci się zachciewa?

– No nie, dziadku, ty jesteś super dziadek…

– Twoje szczęście – żartobliwie pogroził roześmianej wnuczce.

– … ale pan Horacy to taki pradziadek, ty jesteś przy nim całkiem młody.

–  To mi się podoba – oświadczył zadowolony. – Nie spodziewałem się, że od wnuczki usłyszę taki komplement.

– No właśnie, bo pan Horacy wyglądał jakby miał sto pięćdziesiąt lat, a ty tylko sto – wyrwało się Honorci.

– I po co ci było? – śmiała się Inga. – Ale co za imię, naprawdę Horacy?

– Tak,  naprawdę. Nazywa się Horacy Balicki, mówił, że w jego rodzinie wszyscy mężczyźni  nosili imiona zaczynające się na literę „H”. Taka tradycja rodzinna. Jego ojcem był Hieronim, dziadkiem Hipolit, pradziadkiem Herbert a stryjem Honoriusz.

– Wtedy ja się pochwaliłam, że twój tata, babciu, czyli pradziadek Lidek też miał na imię Hipolit – oznajmiła Honoratka. – Jemu się bardzo podobało moje imię, że też na „H”, jego córka ma na imię Hortensja. Kiedyś to takie dziwne imiona nadawali dzieciom – skrzywiła się z niesmakiem. – A najgorsze to Józef i Ignacy, okropne. Jak można do małego dziecka w wózku mówić: Józefie? Myślałam, że się posikam ze śmiechu jak usłyszałam…

– Kwestia gustu, skarbie – wtrąciła Inga. – Moda się zmienia na wszystko, na imiona też. Jeszcze niedawno Brajany, Andżeliki były w modzie, a teraz jest nawrót do starych imion. Wy macie piękne imiona.

– Dobrze, że rodzice nie wymyślili jakiegoś głupiego – mruknęła nastolatka. – Ale pan Horacy był fajny. Opowiadał o zwierzętach, o roślinach, obiecał, że jak przyjedziemy następnym razem to nas zaprowadzi w różne ciekawe miejsca. On wszystkie zna…

– Wszystkich nie może znać – z powątpiewaniem odezwała się Inga.

– Może – z przekonaniem odrzekła Honorcia. – On pracował w Pienińskim Parku Narodowym więc wszystkie zna.

– Chyba, że tak – zgodził się Feliks. – Jak pracował to może znać.

cdn.

Styczeń okazał się ciepły, mrozu właściwie nie było tak dużego, żeby trzeba było dodatkowo dogrzewać mieszkania.. Dzięki temu Inga, Kasia i Sabina cieszyły się, że oszczędzą drewno i zostanie zapas na przyszły sezon. Feliks odkręcił grzejnik w przedpokoju i oparł w sypialni o ten zepsuty. Działał, dzięki czemu było ciepło. Wielkich mrozów nie zapowiadał żaden prezenter pogody na żadnym kanale telewizyjnym.

U Sabiny zadzwonił domofon. Wyjrzała przez kuchenne okno, zobaczyła Kasię stojącą przy furtce. Nacisnęła guzik, furtka zapiszczała, sąsiadka otworzyła i weszła do ogródka. W domu rozszczekała się Zadra.

– Jak miło, że się cieszysz na widok ciotki –  przybyła witała się z sunią na progu.

– Wchodź szybciej, bo zimno leci do środka – przynagliła Sabina. – Zadra, nie męcz ciotki. Napijesz się kawy?

– Ja czy ona – z uśmiechem Kasia wskazała na Zadrę zadowoloną z ciotczynych głaskanek.

– Chyba ty, ona i tak jest bez przerwy pobudzona, nie wiem co by było po kawie – powiedziała Sabina. – Moim zdaniem ona ma ADHD, ale niech sobie ma, i tak ją kocham. Co cię sprowadza przyjaciółko droga, sympatia czy interes – przymrużyła oko.

– Można powiedzieć, że  dwa w jednym. Jagienko, mówiłaś, że chcesz pojechać w góry – zwróciła się do córki sąsiadów schodzącej po schodkach do salonu.

– Jeszcze nie wiem gdzie bym chciała. Na pewno tam, gdzie nie ma tłumu ludzi, a teraz pewnie wszystkie miejsca są zajęte.

– Powiem ci – poradziła Kasia, – jedź do Szczawnicy. My teraz nie możemy. Ty mogłabyś pojechać, przy okazji wyłączysz ogrzewanie jak będziesz wyjeżdżać, żeby niepotrzebnie nie nabijać licznika.

– Nieee, przecież to kłopot…

– Dziewczyno, jaki kłopot? To byłaby przysługa z twojej strony.

– Właściwie, córeczko, przecież miałaś ochotę wyjechać…

– Noo, będziesz miała taką okazję – patrzyła jej w oczy Kasia. – Skuś się, nie pożałujesz.

– Właściwie… chyba mnie przekonałyście – uśmiechnęła się Jagna. – Ale tak sama mam pojechać w obce miejsce? Co innego w hotelu…

– Wiesz co? A może zaproponuj Bognie. Razem z dziewczynkami mogłybyście pojechać, ferie zaraz będą, zmienicie klimat, dzieciaki powietrza trochę złapią.

– Pomyślę, pogadam z nią. Może to i dobry pomysł jest.

Poszła do swojego pokoju, włączyła laptopa jednocześnie dzwoniąc do Bogny.

– Bogna, cześć kochana, słuchaj uważnie. Moja mama z panią Kasią wpadły na pomysł, żebyśmy na ferie pojechały do Szczawnicy, ty z dziewczynkami i ja.

– Do Szczawnicy? Czemu? – zdziwiła się Bogna.

– Do jej mieszkanka. Przecież ma w Szczawnicy, dlatego. Potem mamy wyłączyć ogrzewanie jak będziemy wyjeżdżać.

– Zaraz, muszę pomyśleć, zaskoczyłaś mnie – zastanowiła się Bogna. – Oddzwonię za chwilę, Dobrze?

Pomyślała i zadzwoniła do matki.

– Córeńko, nie zastanawiaj się ani chwili – odpowiedziała Inga na pytanie córki. – Nie martw się o nas, przecież nic złego się nie dzieje. Tata jest w zupełnie dobrej formie, z babcią jest jak jest, inaczej nie będzie. Chyba, że gorzej, więc korzystaj póki jej stan jest w miarę stabilny i spokojnie dajemy radę.

– A jak ty się czujesz?

– Już mi właściwie przeszło, lepiej się czuję i z psami nawet dziś z tatą wyszliśmy razem. Poza tym przecież dlatego dotąd nie chciałam was tutaj widzieć, żeby dziewczynki czegoś ode mnie nie złapały. Nie wiem czy to zwykłe przeziębienie czy grypa była, ważne że się nie zaraziły. Córeńko, masz okazję to wyjedź z dziećmi, powietrza trochę złapią, dobrze im to zrobi.

– To prawda, tam jest dobry klimat, uzdrowisko przecież słynie jako skuteczne przy chorobach dróg oddechowych.

Bogna przemyślała jeszcze raz wszystkie za i przeciw, zastanowiła się i zadzwoniła do przyjaciółki.

– Słuchaj, zastanowiłam się i przyjmuję twoją propozycję. Jestem za, a nawet nie przeciw – zaśmiała się.

– Hurra! – krzyknęła Jagna. – Skoczę do pani Kasi. Podziękuję i porozmawiam z nią, potem do ciebie oddzwonię.

Zadowolona spojrzała w laptop, odszukała oficjalną stronę Szczawnicy, obejrzała dużo zdjęć i zachwyciła się tym co widziała. Zaczęła odczuwać wewnętrzną radość na myśl, że na własne oczy zobaczy takie piękne miejsca. Pomyślała, że zimą jest tam uroczo, szczególnie podczas słonecznej pogody gdy śnieg iskrzy się wprost nieziemskim blaskiem. Jeśli jednak słońca brak – robi się szaro i smutno. Pomyślała też, że jeśli w realu jej się spodoba miasteczko i okolica to – być może – wybierze się wiosną albo latem dla porównania wrażeń.

Na stronie Szczawnicy była informacja o klubie muzycznym noszącym nazwę Muzyczna Owczarnia, znajdującym się w Jaworkach, miejscowości położonej niedaleko Szczawnicy. Postanowiła sprawdzić co to takiego. Kliknęła i czytała z coraz większym zainteresowaniem.

Przerwała zerkając na dół monitora gdzie mrugał pomarańczowy kwadracik informujący, że przyszła nowa wiadomość. Sprawdziła. Od Alana. Uśmiechnęła się radośnie. Ostatnio często tak się uśmiechała prowadząc z nim ożywioną korespondencję. Tak się złożyło, że szybko odpowiedział na jej podziękowanie za przesłaną płytę kapeli i można powiedzieć, że zaprzyjaźnili się korespondencyjnie. Szybko odpisała.

  @ Cześć Alan.

  Wyobraź sobie, że z Bogną i jej córeczkami pojadę do Szczawnicy. U nas za chwilę będą ferie, dzieciom należy się odpoczynek na świeżym powietrzu, a ja skorzystam z okazji.

   Patrzyłam przed chwilą na zdjęcia z tego miasteczka, na informacje o okolicy  i – przyznam się – jestem zachwycona tym co widziałam. Wejdź w wolnej chwili na stronę i popatrz sobie. Ale nie o tym chciałam powiedzieć, lecz o tym, że pani Kasia (którą znasz, bo to przyjaciółka Twojej babci Adelki) opowiedziała mi o klubie, który nazywa się Muzyczna Owczarnia i działa niedaleko Szczawnicy, w miejscowości Jaworki. Pomyślałam, że może Cię to zainteresować, jako że mnóstwo sławnych muzyków tam występowało. Zaciekawiło mnie do tego stopnia, że odszukałam stronę klubu. Dowiedziałam się, że twórcą i właścicielem jest Wieńczysław Kołodziejski, artysta malarz, który z Zakopanego przyjechał do Jaworek i zamieszkał tu w 1993 roku. Marzył o stworzeniu miejsca, gdzie rządzić będzie sztuka – muzyka, rzeźba, malarstwo i gdzie każdy znajdzie coś dla siebie. Wyobraź sobie, że na polach Czarnej Wody znalazł starą, opuszczoną owczarnię i ją kupił w 1997 roku. Trzeba było budynek rozłożyć, przewieźć i złożyć z powrotem. Zaś spod Radomia sprowadził w ten sam sposób XIX wieczny wiatrak. Na zdjęciach wygląda niesamowicie. A jacy znakomici muzycy tu przyjeżdżają! Wszyscy mówią, że panuje wyjątkowy, niepowtarzalny klimat. Jestem ciekawa czy akurat będzie jakiś koncert podczas naszego pobytu i czy uda się tam pojechać. 

Odpowiedź przyszła błyskawicznie.

@ Jagienka, znam Muzyczną Owczarnię!!! To kultowy już klub i jednocześnie galeria sztuki, w której są organizowane warsztaty muzyczne, plenery malarskie i rzeźbiarskie oraz wystawy. Cieszę się, że pojedziesz w góry. Pieniny są przepiękne. W 1932 roku powstał Pieniński Park Narodowy, pierwszy w Europie a drugi na świecie międzynarodowy park przyrodniczy. Główni twórcy to prof. Stanisław Kulczyński, prof. Władysław Szafer i prof. Walery Goetel. 

 @ Na ulicy Kulczyńskiego mieszka Bogna! Co za zbieg okoliczności. A skąd Ty to wszystko wiesz? 

@ Przeszedłem kiedyś piechotą  całe Pieniny. Bardzo cieszę się, że pojedziesz i zobaczysz takie piękne miejsca. Mam nadzieję, że kiedyś pojedziemy tam razem i będę mógł sam pokazać Tobie różne urocze miejsca.

Jeszcze kilka razy rozmawiali o Jagny wyjeździe, o koncertach w Owczarni, o muzykach…. Jagna nabierała coraz większej ochoty na wyjazd i wizytę w niezwykłym muzycznym klubie.

cdn. 

    W Nowy Rok Inga uwielbiała oglądać Koncert Noworoczny z Wiednia transmitowany w samo południe. Postanowiła, że nic i nikt jej nie odbierze przyjemności słuchania muzyki i podziwiania cudownej sali, dekoracji z przepięknych kwiatów co rok innej, równie pięknej. W tegorocznej przeważały kolory jasne: kremowy, delikatny róż, złoty.

– Co one takie mdłe, te kwiaty? – spytał Feliks. – W zeszłym roku były ładniejsze.

Pomyślała, że coś jest na rzeczy, skoro nawet facet to zauważył. Faktycznie, barwa kwiatów była mało wyrazista, zlewała się ze złoceniami dominującymi w sali. Ale i tak było pięknie. Sączyła sylwestrowego szampana i napawała się pokazywanym pięknem. Było na co patrzeć: na wystrój sali, przecudne kryształowe żyrandole zwisające ze zdobionego sufitu, elegancko ubranych członków orkiestry sprawiających wrażenie, że się dobrze bawią, że granie sprawia im przyjemność. Pojawiał się też na ekranie balet wiedeński prezentujący swą sztukę w zabytkowych wnętrzach.

– Mają szczęście – powiedział Feliks. – Mają szczęście, że te zabytkowe obiekty się zachowały, walec frontowy ich nie zrównał z ziemią, jak naszą Warszawę na przykład. Pomyśl, oni Hitlera nie czczą, a durni idioci u nas urządzają urodziny tego mordercy, jakby nie wiedzieli co on zrobił w Polsce. Mógłbym zrozumieć potomków SS-manów, że czczą swoich przodków, ale u nas? Nie ma takiego drugiego durnego narodu jak nasz. Oni swoim nie zabierali emerytur, choć w wojnie brali udział. Uznali, że ludzie żyli w takim czasie, bo się wtedy urodzili, nie mieli na to wpływu i nie mieli innego wyjścia. A u nas co? Zabrali tym, co w czasie pokoju pracowali dla kraju, łby nadstawiali na ulicy i teraz jest tak, że bandzior się śmieje z policjanta, bo on ma wszystko, a policjant, który go zamknął, nie ma nic, ma zdychać…

– Kotuś, uspokój się. Jest Nowy Rok, może się jakoś ułoży. Popatrz jakie piękne są zamki nad Dunajem…

– Co ty mi pokazujesz, żeby mnie jeszcze większa cholera wzięła? Myślałem, że na emeryturze będziemy sobie zwiedzać te piękne zamki, a my tylko kamień do szyi i do Wisły!

– Będą wybory, może ludzie już zmądrzeli, przynajmniej część i coś się zmieni…. Patrz, jak pięknie tańczą ci młodzi tancerze…o, ona wygląda jakby miała domieszkę krwi azjatyckiej, jaka piękna dziewczyna! A tamta do nowej księżnej Sussex podobna… Może zjemy po kawałku serniczka? Mamo, zjesz?

Podała, podczas krojenia złamała dwie łopatki do ciasta. Nie wiadomo jak to się mogło stać, przecież serniczek miękki, delikatny, rozpływający się w ustach. Może to nadmiar złej energii?

– Przystojny ten dyrygent, prawda? Taki męski typ, mógłby grać Jamesa Bonda…    Próbowała zagadać sytuację, niepokój, czarną rozpacz, w którą zaczynała wpadać coraz bardziej.  Jak ludzie mogli żyć podczas wojny będąc w stanie bezustannego zagrożenia? Ja nie potrafię, myślała rozdygotana wewnętrznie. Boję się tego roku…

cdn.