Anna Pisze

Nadszedł wreszcie dzień ogłoszenia wyników egzaminów do konkretnego liceum. Najbardziej zainteresowane były Inga i Kasia jako babcie kandydatek na licealistki.

– Hej, hej! Kasia! Kasiula! – rozległ się dwugłos, składający się z głosu Ingi i Sabiny, dochodzący z ogródka Sabci.

– Jestem, jestem – odkrzyknęła Kasia pokazując się w oknie sypialni w ręczniku na głowie. –  Farbę kładłam. Co tam?

– Honoratka dostała się do liceum pierwszego wyboru – oznajmiła radośnie Inga. – Chodź do nas.

– Nie – Sabina zdecydowanie włączyła się  w rozmowę. – Ty siedź u siebie, masz łeb mokry, nie będziesz po ulicy latać w ręczniku. My przyjdziemy do ciebie.

– Tak w ogóle to mogłybyście zrobić dziurę w płocie, żeby nie trzeba było wychodzić na ulicę – zaproponowała Inga.

– To nie jest głupi pomysł – zastanowiła się właścicielka niedziurawego płotu. – Musimy z Kaśką wziąć go pod uwagę.

Po chwili siedziały we trójkę w ogródku Kasi, która już zdjęła ręcznik z głowy i suszyła na powietrzu świeżo ufarbowane włosy.

– Dobry masz ten kolor – stwierdziła Inga.

– Ale problem z kupieniem farby jest. Mikołaj zamawiał mi przez internet, tylko w takim sklepie była. Mam teraz zapas na pół roku.

– A potem?

– Nie wiem, może jeszcze uda się kupić? Jeśli nie to będę musiała szukać czegoś innego. Nie lubię zmian, więc muszę mieć nadzieję, że kupię tę farbę, do której przywykłam.

– Masz już jakieś wieści o Klarze? Nie wiesz czy się dostała?

– Jeszcze nie wiem, czekam aż dziewczyny zadzwonią, siedzę jak na szpilkach. Dlatego wzięłam się za farbowanie, żeby nie myśleć. Dobrze, że przyszłyście – powiedziała Kasia na powitanie.

Rozległ się sygnał telefonu. Kasia rzuciła się w stronę skąd sygnał dochodził, komórka wypadła jej z rąk trzęsących się ze zdenerwowania, Inga zdążyła złapać aparat zanim upadł na beton.

– Łukasz? No mówże…tak? Naprawdę? Dostała się? Hurra!!! … Nic się nie działo tylko mi komórka wyskoczyła z rąk, ale Inga złapała…Ma refleks dziewczyna… Przyjedziecie? Dobrze, czekam. Pa, ucałuj dziewczynki.

– Dostała się? – Inga i Sabina chciały mieć całkowitą pewność.

– Tak, udało się! Kamień z serca! Ale… Inga, dziękuję za uratowanie telefonu. Gdybyś go nie złapała, rozwaliłby się na betonie w drobny mak i skąd wiedziałabym jak Klarci poszło?

– Zadzwoniłabyś ode mnie – spokojnie powiedziała Sabina. – Albo od Tolka z komórki.

– Właśnie, albo od nas – dodała Inga.

– O matko, jaka ja głupia jestem – jęknęła Kasia. – Przecież mogę zadzwonić z Mikołajowej komórki. Rozum mi całkiem odebrało i wyłączyło myślenie przez ten stres piekielny.  Inga, ale ty to szybka jesteś, żeś ten telefon złapała… Nie do wiary!

– Wiecie co? To głupie, ale ciągle mam wrażenie, że bezustannie dokądś, po coś albo z czymś się spieszę. Z jedzeniem, z piciem, z chodzeniem, z przygotowywaniem różnych rzeczy. Nigdy nie ma mnie w chwili obecnej, gnam myślą do przodu robiąc cokolwiek.

– Wszystko przez ten czas, który zwariował. Już ustaliłyśmy, że oszalał i pędzi bez opamiętania – powiedziała Sabina sięgając po kubek z kawą. – Wiecie co wczoraj zrobiłam? To a propos kawy. Odlałam z czajnika trochę wody na kawę do małego garnuszka, żeby mniej prądu zużyć niż przy całym czajniku. Szybko się zagotowała. Wsypałam kawę do kubka, dodałam cukier, wlałam wodę z czajnika, dolałam mleko z lodówki, wymieszałam, oblizałam łyżeczkę i zimna!!! Ale się zdziwiłam, durna baba, zamiast z garnuszka gorącą wodę to ja wlałam zimną z czajnika!

– Masz dowód, że odruch jest zdrowszy od pamięci – zaśmiała się Kasia.

– Ze dwa dni temu miałam podobną „przytrafkę”. Ale nie ze swojej winy – powiedziała Inga. – Kilka razy dziennie mówię teściowej, żeby nie dolewała surowej wody do czajnika, jeśli nie ma zamiaru gotować. Ona ma głupi zwyczaj wlewania i w czajniku jest surowa woda zamiast gotowanej. Zagotowałam sobie odrobinę właśnie na kawę, wyłączyłam i odwróciłam się, żeby rozpuszczalną kawę wsypać do kubka. Po czym sięgnęłam po czajnik, zalałam kawę, wymieszałam, wzięłam łyk a kawa zimna! Jak u ciebie, Sabcia. Zgłupiałam całkiem, macam czajnik, ciepły to jakim cudem woda zimna?

– Jakim?

– Teściowa przemyka się jak duch, bezszelestnie. Przez tę chwilę, kiedy ja sięgałam po kawę na wyższą półkę, wsypałam ją i posłodziłam, ona już zdążyła przemknąć za moimi plecami, nalać zimnej wody i zniknąć.

– Dlaczego ona tak robi? – zdziwiła się Sabina.

– A dlaczego przecięła kabelki od dwóch ładowarek? – pytaniem na pytanie odpowiedziała Inga.

– Jest chora – rzekła Kasia. – Po prostu. Taka jest odpowiedź na wszystkie dziwactwa. Przecież nie robi tego świadomie, nie wie co robi i po co. Nie jest w stanie wiązać ze sobą faktów, ani wyciągać wniosków. Tak już jest. Ale ale, nie widziałam Patuli od kilku dni, sprawdzałyście co z nią?

Patula czyli Patrycja Dębowska mieszkała przez ścianę z Sabiną. Dopóki nie zajęła sąsiedniego segmentu Sabina nie wiedziała, że zmienił się właściciel domku, który pozostawał wciąż niewykończony ze względu na spór toczony przed sądem z Budowlańczykiem.

– Najwyraźniej facet stracił ochotę na zamieszkanie w kłopotliwej inwestycji – orzekła Sabina.

– A może zabrakło mu pieniędzy na wykończenie? – zastanawiała się Inga.

Niedoszły sąsiad po prostu sprzedał domek i  zniknął. Niedokończoną inwestycją zajęła się mama Patrycji, będąca niezwykle energiczną niewiastą Wiesia Dębowska. Mąż Wiesi, a ojciec Patrycji imieniem Władysław był człowiekiem spokój ceniącym sobie nade wszystko. Z reguły zgadzał się ze zdaniem swojej małżonki, nie miał nic przeciw jej ciągle nowym pomysłom, które natychmiast starała się realizować. Chciał tylko jednego w zamian za popieranie szaleństw ukochanej towarzyszki życia – pozostawienia go w spokoju. Największą radością pana Władysława było oddawanie się czytaniu całą duszą, nurkowanie w świecie książek ze szczególnym uwzględnieniem historycznych, był bowiem historykiem z zamiłowania i zawodu. Chociaż sporo starszy od swej przedsiębiorczej Wiesiuni  jeszcze pracował na uczelni, odbywał spotkania, konsultacje, brał udział w sympozjach, prowadził zajęcia ze studentami oraz czuwał nad postępami w pisaniu kilku prac magisterskich. Natomiast sprawy budowy, remontu, urządzania wnętrza wywoływały w nim panikę i przerażenie. Zmykał wtedy do swego pokoju, będącego właściwie gabinetem, w którym pracował.

– Wiesiuniu, zrobisz jak będziesz chciała i na pewno będzie dobrze – mawiał przed zniknięciem za drzwiami swego azylu.

Wiesia zaś z dziką rozkoszą zajęła się wykańczaniem i urządzaniem domu córki. Z jej czynnym udziałem oczywiście, bowiem typem despotki Wiesia nie była. Przy okazji poznała sąsiadki córki, dała się zaprosić najbliższej – czyli Sabinie – na kawę, poznała Kasię i Ingę. Zaprzyjaźniły się, stwierdziwszy, że wszystkie „są z tych, co znają Józefa”. Poleciła Wiesia córkę pod opiekę nowym koleżankom i spokojnie mogła z Władeczkiem wyjechać na drugi koniec świata.

– Ja nie wiem, ale ciebie, Sabcia, widziałam. Po co szłaś do Patuli? – spytała Inga.

– Koty nakarmić.

– A czemu ty? – zdziwiła się Kasia.

– Bo mam najbliżej.

– Ale czemu karmisz?

– Żeby nie były głodne – zaśmiała się Sabina.

– No nie wytrzymam … – zaczęła Inga.

– Patrycja musiała pilnie wyjechać do Krakowa i poprosiła mnie, żebym zaopiekowała się kotami – wyjaśniła

– To mów tak od razu, a nie każ się domyślać – wyraziła Inga swoje zdanie. – Już nie mam siły łamać sobie głowy nad zagadkami.

– A po co pojechała, nie wiesz? – zainteresowała się Kasia.

– Do siostry,  rodzinne sprawy jej się pokomplikowały, rodzice nie mogli ponieważ pojechali oboje na jakieś sympozjum naukowe na drugi koniec świata – odpowiedziała  Sabina.

– To znaczy, że na sympozjum pojechał Władek, a Wiesia w charakterze ozdoby, to znaczy osoby towarzyszącej – uśmiechnęła się Inga.

– No tak, tak właśnie to wygląda, nie pomyliłaś się  – zgodziła się chwilowa opiekunka kotów Patrycji.

– Fajna ta nasza Patula, nasza w sensie sąsiadka – powiedziała Kasia. – Wiecie przecież, że po stosunku do zwierząt oceniam ludzi. Ona kocha zwierzaki, opiekuje się starymi kotami zmarłej ciotki. Chciała mieć psa, ale nie może ze względu na pracę i częste wyjazdy, więc zajęła się kotami i straszna kociara się z niej zrobiła. Wspiera też schronisko dla bezdomnych zwierząt.

– Marysia była niedawno u Jagny i poszły razem do Patuli, robiły jej w ogródku zdjęcia z kotami. Maryśka mówiła, że na jakąś wystawę – Sabina odstawiła swój kubek po kawie. – Chcecie jeszcze po naparsteczku nalewki?

– Czy my nie za często sięgamy ostatnio po nalewki Sabinki? – zatroskała się Inga.

– Ty się nie troskaj za bardzo – zaśmiała się Kasia. – Jak dają to korzystaj, poza tym trzeba za nasze wnuczki wznieś toast, za ich pierwszy poważny sukces.

– Chyba, że tak – zgodziła się Inga. – Za nasze dziewczynki koniecznie.

cdn.

Jagna kończyła dyżur w „Filiżance” i z niecierpliwością spoglądała na drzwi. Przyjaciółki miały nadejść lada chwila, a ona nie mogła się doczekać chwili przekazania im najnowszych wiadomości z zielonej wyspy. Nareszcie przyszły. Najpierw Marysia, chwilę później Bogna.

– Dziewczyny, słuchajcie, to się po prostu nie mieści w głowie – obwieściła Jagna.

– Dużo się nie mieści, a co konkretnie tym razem? – spytała Marysia.

– Dworek!

– I co z nim? Stoi, dwa dni temu przechodziłam koło niego z psami – Bogna przyglądała się Jagnie z zainteresowaniem.

– Nie patrz się jakbyś mnie pierwszy raz na oczy widziała – Jagna powstrzymała grymas jakby sobie nagle coś przypomniała.

– Hi hi, teraz Jagna powinna zrobić „łeee” jak znajoma krowa kucharza na czekotubce – zaśmiała się Marysia.

– Nawet miałam taką ochotę. Skąd wiedziałaś? Ledwo się powstrzymałam – Jagna spojrzała na Marysię jakby czarownicę we własnej osobie zobaczyła.

– Zobaczcie jak reklamy wchodzą w nasze codzienne życia – zauważyła Bogna. – Wystarczy drobiazg i wszyscy mają identyczne skojarzenia.

– Nie wszyscy tylko ci, którzy akurat reklamy oglądają.

– Wcale ich nie trzeba oglądać, żeby wchodziły do mózgu. Robią to wbrew twojej woli, a ty o tym nic nie wiesz.

– I potem robisz „łeee” nie zwracając uwagi czy to wypada – zachichotała Marysia.

– Przecież wcale nie zrobiłam „łeee” – obruszyła się Jagna.

– Ale chciałaś – chichotała dalej Marysia.

– Jakbym się nie przyznała, to byście nie wiedziały – broniła się Jagna.

– Czy myśmy całkiem zwariowały? – zastanowiła się Bogna.

– Nie, tylko … jak świstak zawijamy w te sreberka… czyli dajemy sobą manipulować reklamom – odpowiedziała Marysia poważniejąc.

– Coś podobnego, a wszystko się zaczęło od Dworku – Bogna pokiwała głową.

– No to wreszcie powiedz o co chodzi z tym Dworkiem – przypomniała sobie Marysia początek rozmowy.

– Mama Alana zobaczyła Dworek na zdjęciu i zakochała się w nim – oświadczyła Jagna.

– Ja też się zakochałam. Niestety, bez wzajemności, Dworek pozostał nieczuły na moje uczucia – przymrużyła oko Bogna.

– Ja się zakochałam w modrzewiowym domku, wasz Dworek mi nie imponuje – powiedziała Marysia z wyniosłą miną i usteczkami ściągniętymi „w ciup”.

– Nie kręć, nie w domku tylko we wnuku właściciela – bezlitośnie odkryła prawdę Jagna.

– A musisz tak głośno, żeby wszyscy słyszeli?

– Bo co? Jesteś niedostępna jak góra zimą i zwykłe ludzkie uczucia nie mają do ciebie dostępu? Mogę nawet wejść na stolik i głośno oznajmić wielką nowinę – Jagna już podnosiła się z krzesła.

– Zamorduje cię, normalnie zamorduję – syknęła Marysia.

– Normalnie czyli jak? – zainteresowała się Bogna. – Kryminałów nie czytam, bo nie lubię, dlatego nie wiem jak teraz jest normalnie.

Przyjaciółki roześmiały się, a widok zdziwionych min ciotek Filiżankowych Marysinych dodatkowo je rozbawił.

Dokumentnie zaś rozłożył je na obie łopatki – można powiedzieć i doprowadził do huraganu śmiechu – widok osobnika, który po cichu otworzył drzwi i wszedł do środka po czym stanął zaskoczony niespodziewanym powitaniem.

– No proszę, proszę, uderz w stół… – zaczęła Bogna.

– Coś ty, to nie pasuje – przerwała jej Jagna, – przecież się jeszcze nie odezwał. Raczej pasuje: o wilku mowa…

– Ale o tym co jest tuż, nie o tym co nosił razy kilka… – parsknęła śmiechem Bogna.

– Dopiero się okaże kto tu kogo będzie nosił – Jagna przymrużyła lewe oko prawym znacząco spoglądając na Marysię.

Dziedziczka „Filiżanki” spojrzała na przybyłego osobnika i zmarszczyła czoło.

– Co ty tu robisz? – odezwała się groźnym tonem, co jeszcze bardziej rozbawiło przyjaciółki.

– Kto? Ja? – obejrzał się Hubert za siebie, on to bowiem pojawił się na linii strzału ukochanej.

– Ty! Widzisz kogoś za sobą?

– Gdybym wierzył w duchy to pewnie bym jakiegoś zobaczył – odpowiedział. – Ponieważ jednak nie wierzę więc nie widzę.

– Miałeś przyjechać jutro, dlaczego tutaj jesteś w tej chwili?

– Stęskniłem się, chciałem jak najszybciej zobaczyć pewną wściekającą się osóbkę i jestem – usta zaczęły mu się rozjeżdżać w szerokim uśmiechu.

– No wiesz! Jestem nieprzygotowana! Nienawidzę takich niespodzianek! Wszystko miało być przygotowane na jutro! Co ty sobie w ogóle myślisz?

– Oj, długo by opowiadać co ja sobie myślę. I, Marysiu, nie chciałabyś na pewno, żebym o tym opowiadał publicznie – uśmiechnął się uroczo do wybranki swej, puszczając oko do jej przyjaciółek. – Poza tym, Marysieńko droga, do ciebie przyjdę jutro skoro tego sobie życzysz, a dzisiaj mam sprawę do mojej kuzynki.

– Słucham? O matko, coś nowego wiesz – punkt odniesienia natychmiast się zmienił jak również brzmienie głosu Marysi.

– O mnie mówisz? – po chwili zapytała Bogna badawczo wpatrując się w twarz Huberta.

– Nie mam tu innej kuzynki – uśmiechnął się ciepło.

Wyciągnął do niej ręce, po chwili wahania Bogna również podała mu swoje i przez  moment patrzyli sobie wzajemnie w oczy, niezwykłe oczy, które właściwie odegrały podstawową rolę w rozwikłaniu zagadki. Nie tylko „nowoodkryci” kuzyni poczuli wzruszenie, pozostali obecni również.

– Był kiedyś w telewizji taki program, w którym odnajdywały się rodziny po rozłące, po wieloletnim nieraz niewidzeniu – przypomniała sobie Jagna. – Też się wtedy wzruszałam.

Po chwili wzruszeń należało pokrzepić siły fizyczne i wzmocnić ciało jakimś dobrym jedzeniem. Usiedli razem przy stoliku, ciotka przyniosła coś na ząb. Jagna sięgając po szklankę z colę wychlapała trochę napoju na Hubertowe spodnie.

– Marysiu, twoja przyjaciółka wyraźnie mnie nie lubi – powiedział Hubert puszczając oko do Jagny.

– Więc nie żeń się z nią tylko ze mną – spokojnie powiedziała Marysia.

– Muszę to przemyśleć…

– Po co masz  myśleć? Poczuj, serce zawsze wystrychnie rozum na dudka, jak ktoś mądrze powiedział.

– Jedz, Marysiu, – uśmiechnął się . – Czekasz aż ci jedzenie zestarzeje, żeby zażądać odszkodowania?

– Zgłupiałeś ?

– Przy tobie całkiem – uśmiechnął się  Hubert.

cdn.

Jagna wróciła do domu, zmęczona  kilkugodzinnym chodzeniem po Ikei i Agacie, oglądaniem mebli, dopasowywaniem rzeczywistości do wyobrażeń. Odgrzała sobie w kuchni obiad, zjadła ze smakiem nie myśląc o nadmiarze wagi, rozgrzeszając się w związku ze zmęczeniem po kilkugodzinnym chodzeniu w takich butach! Buty były piękne, lecz zupełnie nie nadawały się na kilkugodzinne wędrówki po sklepach wielkopowierzchniowych. Włączyła komputer, zaczęła przeglądać pocztę. Uśmiechnęła się na widok postu od Alana. Zaczęła czytać i całkiem pogrążyła się w rozmowie z ukochanym.

@ Jagienka, ja myślałem o tym pięknym Dworku, który widzieliśmy na spacerze.

@ Ja często o nim myślę, jak o wakacjach u babci, bo tak mi się kojarzy. Czasem idę tam na spacer z Zadrą.

@ Pogłaszcz ją ode mnie.

@ Już 🙂

@ Mogę Ciebie o coś spytać?

@ Oczywiście, o co chodzi?

@ Jagienka, czemu Ty nie chcesz być moją żoną tu, u mnie? Ciągle o tym myślę i nie wiem.

@ Alan, to nie jest taka prosta sprawa. Gdybym miała 18 lat rzuciłabym wszystko i pognała do Ciebie. Ale nie mam.

@ To co z tego?

@ To, że inaczej już patrzę na życie, na różne zobowiązania.

@ Ty masz zobowiązania?

@ Hi hi, a kto ich nie ma? Nie mogę zostawić rodziców samych sobie. Nie są coraz młodsi, lecz odwrotnie. Mogą potrzebować mojej pomocy i opieki.

@ Czy to znaczy, że ja muszę do Polski przeprowadzić się, żeby być z Tobą?

@ Na to wygląda. Ale wiesz, nic na silę.

@ Co to znaczy?

@ Że ja Cię do niczego nie zmuszam.

@ Ty mnie nie zmuszasz. Ja od jakiegoś czasu myślę o tym, żeby powrócić na ojczyzny łono.

@ Że jak?

@ No, jak ten pan Tadeusz od Robaka.,

@ Aha  :):) 

Po dłuższej chwili

@ Jagienka, czemu nie piszesz?

@ Bo musiałam się wyśmiać. Cudny jesteś.

@ Fajnie, tylko czemu?

@ Teraz Ci nie wytłumaczę J Przypomnij jak przyjedziesz :):):)

@ Ja bym chciał jak najszybciej, bo mam pewien pomysł. Ale musiałbym na dłuższy pobyt, tylko nie chcę cały czas mieszkać u dziadka, a on mnie nie chce do hotelu puścić. Mówi, że jest stęskniony.

@ Nie dziwię się. Ale nie musisz szukać hotelu.  Możesz się zatrzymać u mnie.

@ Przecież Ty masz malutki ten swój pokoik u rodziców. No i trochę głupio bym się czuł. Nie kazałaś mówić rodzicom, że jesteś narzeczona.

@ Alan, u mnie! Kupiłam mieszkanie! Wprawdzie na razie mam tam tylko materac dmuchany, ale podwójny :):):)

@ Naprawdę? I będziesz urządzać mieszkanie?

@ Będę.

@ Będziesz kupować meble?

@ Będę.

@ I będziesz malować ściany?

@ Nie będę. Są pomalowane 🙂

@ A ja mógłbym Tobie pomóc?

@ W czym?

@ We wszystkim Jagienka :):):)

@ Jeśli  taki chętny jesteś… Właściwie czemu nie? Żartuję, fajnie by było 🙂  Ale co to za pomysł, o którym wspomniałeś? Ten, z którym przyjedziesz. A poza tym –  co na to Twoja mama, sama zostanie?

@ Nie, sama nie zostanie, ona ma przyjaciela, takiego prawie męża. A ja myślę o własnym studio nagrań w Warszawie. To byłaby taka  właściwie mała filia firmy, w której pracuję. Zainteresował się prezes moim pomysłem i obiecał wesprzeć. Nie widziałaś, czy Dworek w dalszym ciągu jest do sprzedania?

@ Dworek?!!!

@ Tak, Dworek. On nie jest bardzo duży, ale stoi w osobnym miejscu, nikt nie będzie przeszkadzał. Moja mama jak zobaczyła  zdjęcie, to się nim zakochała, w Dworku. Mówi, że zawsze marzyła, żeby mieć restaurację albo szkółkę tańca irlandzkiego.

@ O matko!… Skarbie, wiesz, to niekoniecznie ze sobą współgra.

@ Ale co?

@ Taniec irlandzki z restauracją. Poza tym knajpa w Dworku już była i padła, więc to  nie ma sensu.

@ Zaraz Ci wytłumaczę tylko poczekaj…

@ Czekam, wytłumacz dokładnie, bo niczego nie rozumiem.

@ Mojej mamy przyjaciel, ten prawie mąż, był tancerzem dawniej. Tańczył nawet w inscenizacji „Lord of the dance”. Teraz jest na emeryturze i uczy tańca dla przyjemności, bo to jego pasja. Dla pieniędzy też, chociaż on ma ich bardzo dużo. I z moją mamą pomyśleli, że chętnie zamieszkaliby w tym Dworku. Ja zrobiłbym studio, oni szkółkę, a potem coś jeszcze, zobaczymy na miejscu.

@ Pomysł mi się podoba, ale oni tu nie zarobią na życie!

@ Oni nie muszą zarabiać, bo już zarobili dawno temu.

@ Alan, ja chyba dalej nie rozumiem co do mnie piszesz. Zarobili tyle pieniędzy, że więcej nie muszą?! Bredzisz?

@ Nie bredzę, Jagienka, ja mówię prawdę. Chcą żyć dla radości, dla przyjemności wykorzystując zarobione przez całe życie pieniądze. Poza tym oni  mają… te… em…emerytury i z nich mogą żyć. Jak się nie uda to wrócą do domu, ale dlaczego ma się nie udać? Mama się na hotelarstwie zna od lat.

@ Zaraz, hotelarstwo? Miała być restauracja, taniec a jeszcze hotel?

@ Jeszcze studio nagrań.

@ Kochany, już Ty lepiej przyjeżdżaj. I to jak najszybciej, bo ja do tego czasu jajko zniosę.

@ Jagienka, jajko zniesiesz? Co to znaczy? Myślałem, że kura jajko znosi.

@ Tak się mówi. Widzisz, żeby móc zamieszkać i żyć w tym kraju musisz się jeszcze wiele nauczyć.

@ Przecież ja się szybko uczę. Wiem, że motor musi być schowany za płotem z kluczem, widzisz?

@ Fakt, dobrze zapamiętałeś. Bystry jesteś, hi hi… Teraz muszę kończyć, potem się odezwę. Pa, kochany :):):)

cdn. 

Wyniki egzaminów wstępnych do szkół średnich podawane były o różnych porach.

– Jak tam? Znasz wyniki egzaminów Honoratki? – spytała Kasia. – Klarcia już zna, zupełnie dobrze jej poszło, tylko teraz nie wiadomo do jakiego liceum się dostanie.

– Oj, no to gratuluję – zawołała Inga. – Zaraz zadzwonię do moich dziewczynek i się dowiem.

Bogna nie odbierała, zadzwoniła bezpośrednio do wnuczki.

– Cześć  skarbie, co robisz? Odpoczywasz w pierwszy dzień wakacji?

– Nie, babciu. Raczej płaczę, czuję pustkę. Ogólnie taka nostalgia…

– No co ty, kotku kochany! Tyle nowego, ciekawego przed tobą!

– Skończyłam etap w życiu, który kochałam.

– Każdy następny też możesz pokochać.

–  Ale tak mi smutno, że już nie będę chodzić do tej szkoły, do mojej klasy i, że nie będą mnie uczyć moi najsuperowsi nauczyciele.

– Tak już jest Honoratko, że jednych żegnamy, żeby poznać innych. Ale ze starymi będziesz się spotykać, przecież macie telefony, mieszkacie niedaleko.

–  Babciu, czy ty nie rozumiesz, że ja się starzeję? Już nigdy w życiu nie będę w podstawówce! Zawsze myślałam, że nie chcę iść do szkoły i, że jest nie fajnie, a teraz rozumiem, że kochałam ją i będę tęskniła nawet za ścianami!

– Jakbyś się dostała do liceum obok podstawówki to nawet ściany będą te same, nie będziesz tęsknić. A jaka średnia  ci na koniec wyszła?

– Coś ponad pięć i pół

–  Skarbie, wielkie brawa i gratulacje!!! Jesteśmy z ciebie bardzo dumni oboje z dziadkiem. Kochamy Cię ogromnie!!!

– Dziękuję, ja was też kocham.

Jakie biedne są te dzieciaki, pomyślała Inga. Zmęczone, wypompowane do ostatnich granic i wciąż pozostają w stanie niepewności, nikt nie wie, do której szkoły się dostanie, kto ze znajomych też tam będzie. Właściwie zmarnowane są takie wakacje. A co będzie się działo od września kiedy zderzą się dwa roczniki, tego najstarsi górale nie przewidzieli.

Na razie jednak Inga postanowiła zrobić coś dla siebie. Ciągle piszą i mówią o konieczności zadbania o swoją własną osobę, bo tak naprawdę nikt inny tego nie zrobi. Z ostatnim stwierdzeniem gotowa była się zgodzić, więc najpierw zalała sobie kawę potem postanowiła pobuszować w papierach. Tyle starych listów czekało jeszcze na dokładne przeczytanie, kilka książek wołało do niej z szafki przy łóżku. Cóż, muszą się uzbroić w cierpliwość, ona musi – nie, wróć, ona, Inga chce – znaleźć mamy zeszyt z przepisami, ten najstarszy, w którym są babcine przepisy. Tam powinno być zapisane jak się robi pyszne paszteciki z ziemniaczanego ciasta, które kojarzyły się z niedzielnymi obiadami. Mama spytała kiedyś babcię o ten przepis. Ona, Inga, była małą dziewczynką wtedy, ale zapamiętała moment.  Pewnie dlatego, że bardzo lubiła te paszteciki nadziewane mortadelą. Teraz mortadeli nie ma, ale mogą być drobiowe parówki, te lepszej jakości, na które czasem mogła sobie pozwolić. Wiedziała, że mamine zeszyty z przepisami włożyła w tekturowe pudełko oklejone kolorowym papierem, żeby ładnie wyglądało. Nie miała problemu z odnalezieniem, przy okazji  wyjęła też książkę kucharską.    Z przyjemnością i ze wzruszeniem – jak zawsze kiedy brała do ręki przedmioty mające dla niej wartość pamiątek  – przeglądała starą książkę. I jak zawsze według mamy zwyczaju znalazła między kartkami  książki  mnóstwo karteczek z zapiskami, uwagami, poradami, przepisami notowanymi odręcznie, kopertami i kartkami świątecznymi.  Pobieżnie przejrzała koperty i wzrok zatrzymał się na jednej z nich. Widoczne było na niej jedno słowo napisane ołówkiem: Zośka. O rany! Czyżbym wreszcie trafiła na ciąg dalszy historii? Serce przyspieszyło i zaczęło mocniej bić. Tak! Eureka!!! To był list od Zośki! Naprawdę!!! Przysiadła na stołeczku i pełna ciekawości wyjęła zapisaną kartkę. Zaczęła czytać.

Kochana Halu, moja Najlepsza Przyjaciółko!!! 

   Tyle czasu minęło, a ja nie mogłam się wywiązać z obietnicy danej Ci, kiedyśmy się widziały po raz ostatni. Mam nadzieję, że wiesz, iż to nie wyniknęło z mojej winy. Pisałam do Ciebie najpierw normalną pocztą zdziwiona, że nie dostałam od Ciebie żadnej odpowiedzi. Dopiero osoba zaznajomiona z sytuacją wyjaśniła mi od strony praktycznej dlaczego tak się dzieje i co o tym wszystkim sądzić. Teraz już się niczemu nie dziwię i list posyłam przez znajomych taką drogą, którą na pewno dotrze. Nie pytaj jaką, bo ja się i tak na tym wszystkim nie wyznaję, posiadłam zaledwie ogólny ogląd sytuacji. Zresztą nie mam do tego głowy, wolę robić coś mniejszego, co się przyda zwykłym ludziom.

   Nie wiem kiedy uda mi się następny list do Ciebie posłać więc od razu w skrócie Ci opiszę, żeby jak najwięcej informacji zamieścić.

   Wzięliśmy z Rickiem ślub niedługo po moim przyjechaniu do Anglii, zamieszkaliśmy w okolicy Dublina. Nazywam się teraz Sophie O’Connor.

Inga przerwała czytanie całkowicie zaskoczona. Sophie O’Connor! Chyba nie ta Sophie O’Connor! Najlepsza przyjaciółka mamy z dzieciństwa i lat młodości nie  może być tą aktorką! Przecież to popularne nazwisko, zbieg okoliczności, często się powtarzają imiona i nazwiska… I mama nigdy o tym ani słowem nie wspomniała…Po chwili ciekawość przeważyła i Inga zatopiła się w dalszej lekturze.

Mamy dwóch synków i córeczkę. Jestem bardzo szczęśliwą mężatką i mamą, tylko tęsknię za Polską, za rodziną i za Tobą. Pewnie wiesz, że mój tata wrócił z robót u bauera bardzo chory. Rodzice sprzedali dom i wprowadzili się do domu babci, która zmarła. Niestety, nie pożegnałam się z nią. Mam jednak wrażenie, że babcia jest przy mnie, wie co myślę, co czuję, czasem rozmawiam z nią jakby naprawdę siedziała obok.

   Słyszałam, że i u Ciebie wszystko dobrze. Spełniłaś swoje pragnienie i zostałaś lekarką. Cieszę się bardzo i gratuluję!

   Hala! Ja wiem, że  nie możesz się doczekać kwestii najważniejszej czyli tyczącej się listów Balickiego. Wytrzymałaś tyle czasu w nieświadomości,  a przecież dotyczy to także i Ciebie z tego względu, że zostałaś żoną Lidka.

   Otóż wyobraź sobie, że owe przytrzymane listy pochodziły od syna Hipolita Balickiego, tego leśnika Hieronima, do  ówczesnej panny Herminy Gąski, późniejszej pani Czesławowej Blecharzowej, czyli mamy Lidka, a więc Twojej teściowej i odwrotnie, od niej do niego.  Czy Ty to rozumiesz? Oni się bardzo kochali,  a owocem tej miłości jest Twój tata!!! Jednak  stary Balicki, teraz powiem stary, uparty kozioł i nadęty buc, nie chciał przystać na taki związek. Powiedział, że żadna Gąska jego progu nie przestąpi! Cham jeden! Nawet gdy mu się wnuk urodził czyli Lidek (wybacz, że tak mówię ale inaczej wszystko mi się plącze, bo to skomplikowane jest), nie chciał o nim słyszeć ani go znać. Za wszelką cenę postanowił zniszczyć ten związek. Niestety, udało mu się.

Hieronim chciał tam, czyli na Kresy, pojechać z Herminą i synkiem. Stary tak nakłamał, że się będzie o nich troszczył i przyśle ich zaraz jak się tylko syn urządzi w nowym miejscu, że  mu uwierzył. Herminie zaś powiedział, że jego syn jej nie kocha, zabawił się tylko, bękarta nie potrzebuje, a tam na miejscu ma porządną narzeczoną i wnet się żenić będzie. Czy nie okropny?

   Opłacił pracownika z poczty, żeby zabierał listy tak, żeby żaden do adresata nie trafił i snuł swoją intrygę aż do tragicznego końca. Po takim oświadczeniu niedoszłego teścia Hermina czuła się zdradzona i oszukana, i nie chciała mieć do czynienia z żadnym więcej Balickim. Pan Czesław kochał Herminę od dziecka nieomal, zaakceptował i pokochał Lidka jak własne dziecko, uznał go za syna, dał mu nazwisko, ożenił się z Herminą.  Teraz już wiesz, dlaczego Lidek nie był do niego podobny nad czym kiedyś się zastanawiałyśmy.

   Stary intrygant już wcześniej pisał synowi, że Hermina to ladaco i zaraz po jego wyjeździe pocieszała się w smutku swoim. A potem nawet za mąż poszła. Koniec końców wszystko jest winą tego starego dziada. Hieronim ożenił się tam z młodziutką córką gospodarzy, która się w nim zadurzyła bez pamięci, urodziła mu synka, któremu dali na imię Horacy. Wcale nie wiedziała, że on już jednego syna spłodził, bo jej wcale nie powiedział. 

   Hieronim z ojcem widzieć się nie chciał, do matki też miał żal, że go przed ojcem nie poparła. A stary przejrzał na oczy dopiero wtedy, gdy banderowcy wymordowali całą osadę i Hieronima też. Wszystkich Polaków mordowali jak leci, bez litości, w potworny sposób. Żonie i synkowi cudem udało się ukryć i przeżyć, przekradli się lasami do bezpiecznych miejsc.

   Hala, widzisz co się porobiło? Gdyby stary sknera-intrygant był normalnym człowiekiem, Ty byś się Balicka z domu nazywała. Ale myślę, że nie masz czego żałować. Zobacz ile złego ten stary kozioł zrobił. Przez jego postępowanie zamordowali mu syna, rodzony wnuk chował się bez prawdziwego ojca (ten przysposobiony był dla niego bardzo dobry, więc nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło), drugi wnuk też się chował bez ojca,  a on sam żadnego nie znał. Wreszcie sam umarł z rozpaczy i jego żona też. Tyle istnień ludzkich przez niego doznało krzywdy.

   Z jednej strony to smutna historia ale z drugiej… Jakby pani Hermina wyjechała z małym Lidkiem na Kresy to wszyscy mogliby zginąć,  a Ty nie miałabyś Lidka za męża i takiej ślicznej córeczki jak Ingunia. Skąd wiem? Od kogoś kto Was zna,  ale nie mogę podać od kogo, takie czasy.

Zastanawiasz się teraz pewnie nad tym wszystkim. Prawda, że historia to jest niesłychana, jak ze starego romansu?

   O sobie jeszcze tylko Ci powiem, że gram w teatrze,  a teraz ostatnio proponują mi rolę w filmie!  Jeszcze nie wiem jak zdecyduję. Pamiętasz co  mówiłaś? Że aktorką powinnam zostać i występować na scenie?  Miałaś rację, scena to mój żywioł.

   Hala, odpisz mi tą samą drogą. Jak się nadarzy sposobność wyślę Ci drugie listy.  Muszę kończyć bo mój kurier się pojawił. Ściskam Cię mocno, po siostrzanemu i szczęścia życzę,

                              Twoja przyjaciółka Zośka

Inga siedziała bez ruchu i myślała, myślała, myśli przelatywały przez głowę tam i z powrotem z szybkością błyskawicy. Siedziała i siedziała…

– Kochanie, gdzie ty znowu zniknęłaś? – zawołał Feliks.

Nie reagowała, całą duszą przebywała w innym świecie. Łączyła ze sobą różne drobne fragmenty przeszłości, zupełnie jakby ze znalezionych różnokolorowych koralików rozsypanych wokół z pozrywanych nitek tworzyła nowy, mocny sznur korali z wykorzystaniem wszystkich do tej pory odnalezionych kuleczek…

– Feluś, jakbyś się poczuł gdybyś nagle dowiedział się, że jesteś kimś innym niż myślałeś, że jesteś przez swoje całe życie?

Feliks wdrapał się na strych, usiadł obok Ingi, wziął ją za rękę. Trzymał przez chwilę w swoich dłoniach bawiąc się jej palcami. Inga pomyślała, że dobrze było przezwyciężyć wieczorem zmęczenie i pomalować paznokcie… Podniósł do ust jej dłoń… Jak w starym romansie, pomyślała, jak w czasie gdy Hala pisała pamiętnik…

– Inguś, ja się domyślałem od dawna. Nic nie mówiłem, ponieważ widziałem, że jest to jedyny temat, który odciąga twoje myśli od naszych obecnych problemów. Kiedy pogrążałaś się w lekturze listów od rodziców lub po raz któryś z rzędu nurkowałaś w pamiętnik mamy, odprężałaś się, odpoczywałaś, jakbyś stamtąd czerpała siłę na ciąg dalszy tych naszych zmagań.

– Feluś, ty naprawdę to widziałeś i nie podzieliłeś się ze mną taką tajemnicą? Powinnam się na ciebie obrazić ale… ale ja ci dziękuję za to! Naprawdę jest jak mówisz, takie odprężenie, zanurzenie się w inny świat bardzo mi pomagało. Lecz teraz to jest coś niesamowitego. Kim więc ja jestem?

– Sobą, kochanie, sobą. Cudowną kobietą, która dzieli ze mną dobre i złe chwile. Przepraszam, że ostatnio tych drugich jest tak dużo, że nie mogę ci zapewnić warunków na jakie zasługujesz, że nie mogę ci prezentu…

– Przestaniesz wreszcie? Ile razy mam ci mówić, że to żadna twoja wina! Są sprawy na które nic się nie poradzi. Czy nasi rodzice mieli wpływ na wybuch drugiej wojny? Nie mieli, tak? Na to, co teraz się dzieje my też nie mamy wpływu. To znaczy teoretycznie mamy, ale najwyraźniej za mały, siły przeciwne są w natarciu lecz nie będzie tak zawsze. Wreszcie się obudzą ci co nie chodzą na wybory i zaczną myśleć. Nie wierzę, że całe społeczeństwo jest takie… zresztą to nie społeczeństwo tylko jakaś inna forma… A w ogóle co mnie to w tej chwili obchodzi. Zobacz, przeczytaj. Sophie O’Connor to Zośka, przyjaciółka mojej mamy ze szkoły!

– Coś podobnego – autentycznie zdziwił się Feliks. – Ta… właśnie ta Sophie O’Connor? Naprawdę? Skąd wiesz?

– Przecież ci mówię, stąd – pomachała listem przed nosem męża. – I mama nic nie powiedziała! Mnie, swojej córce!

– Widocznie miała powody. Wiesz jak było, niechętnie widziano jakiekolwiek kontakty z tamtą stroną, może bała się narazić ciebie na kłopoty.

– Może tak być – zastanowiła się. – Poznałam kiedyś na weselu koleżanki chłopaka ze Stanów. Polaka, który wyjechał z rodzicami. To były już lata siedemdziesiąte, więc mógł spokojnie tutaj na wesele przylecieć. Podobał mi się bardzo, nie powiem. Miał napisać, czekałam, czekałam i się nie doczekałam. Potem poznałam ciebie i przestałam czekać…

– No ładnie, czego ja się dowiaduję po tylu latach małżeństwa…

– Nie pleć, przecież mówię, że przestałam czekać. Po roku przyszła pocztą koperta. W środku było zdjęcie, które wtedy mi zrobił, kartka z życzeniami świątecznymi, ale na poprzednie święta. Rozumiesz? Gdyby przyszła o czasie mogłoby się życie potoczyć inaczej…

– W tym przypadku jestem wdzięczny stosownym służbom – uśmiechnął się do żony.

– Słuchaj dalej. Koperta była włożona do woreczka foliowego, zapieczętowanego szczelnie. Wewnątrz, na kopercie znalazłam adnotację, że przesyłka przyszła w stanie uszkodzonym. Akurat!

– Właściwie sama sobie odpowiedziałaś na zadane pytanie: dlaczego? Mama nie chciała, żebyś się męczyła próbując ukrywać, że gwiazda zachodniego kina jest przyjaciółką twojej matki. Mogłabyś nie wytrzymać i wygadać się w najmniej odpowiednim momencie. Sprowadzić by to mogło problemy dla całej rodziny bliższej i dalszej.

– Masz racje. Teraz już z tym nic nie zrobię, ona zmarła kilka lat wcześniej niż mama. Jaka szkoda, teraz mogłyby normalnie się spotkać jak ludzie…

– Szkoda, pewnie, że szkoda lecz już nic na to nie poradzisz.  Chodź, pora coś zjeść, zgłodniałem przez te sensacje.

–  To jeszcze nie wszystko… ale dobrze, reszta potem.

cdn.