Anna Pisze

Pierwszego dnia po feriach Stokrotki wróciły ze szkoły z wiadomością, która nie zwaliła matki z nóg tylko dlatego, że zdążyła się oprzeć się o drzwi wejściowe. Przylgnęła do nich całymi plecami i, lewym bokiem wsparta o szafę, czekała aż minie drżenie kolan, żeby  mogła ruszyć się z miejsca.

– Mamusiu, mamy nową nauczycielkę – powiedziała Linka.

– W życiu nie zgadniesz kto to taki – dodała Inka.

– I wiesz co? Wcale się nie cieszę. Niby powinnam, bo znajoma nauczycielka chyba będzie dla dziecka lepsza niż całkiem obca ale ona jest taka jakaś… tak dziwnie na nas patrzyła… jak…- zawahała się Linka.

– Jak jaszczurka – dokończyła Inka. – Niby się uśmiechała, niby pytała czy ty się dobrze czujesz, ale to było takie jakieś dziwne. Brr, aż mnie przeszył dreszcz.

– Kto to taki? – słabym głosem spytała matka.

Zanim usłyszała odpowiedź, już ją znała. Wiedziała kto. Tylko dlaczego? Skąd? No tak, jasne, Agata jakiś czas temu mówiła o zmianie pracy, już po krótkim okresie zaczęła się skarżyć na stosunki panujące w szkole, w której dostała etat nauczycielki matematyki. A to koleżanki były niesympatyczne, a to ktoś nie miał ochoty na dłuższe z nią pogawędki, a to ktoś inny nie interesował się jej opowiadaniami jak to w Grecji było fantastycznie, wreszcie milkły rozmowy kiedy wchodziła do pokoju nauczycielskiego. Postanowiła zmienić pracę i zrobiła to. Co za los. Będzie się teraz mściła na dzieciach! Za co? Za własny charakter? Będzie je prześladowała dzień po dniu, lekcja po lekcji aż obrzydzi im szkołę, zniechęci do nauki i wtedy zacznie wzywać matkę na dywanik. Poczuła się znowu jak osaczone zwierzę nie mające najmniejszej szansy na ucieczkę…

– Mama Moniki – oświadczyły chórem bliźniaczki.

Po pewnym czasie doszła do siebie, uspokoiła się. Niemożliwe, żeby jakakolwiek kobieta mogła wyżywać się na dzieciach tym bardziej, że tak naprawdę nie ma za co. Ona, Aldona, nie ma zamiaru nic robić w zaistniałej sytuacji. Musi zachować bierność, doskonałą bierność i obserwować, czekać na rozwój wydarzeń. Decydująca walka odbędzie się poza nią. Wartości Sergiusza będą się ścierały z wartościami Agaty o ile ta jędza jakieś w ogóle wyznaje poza mamoną. Ona, Aldona, nie może stanąć pomiędzy nimi. Sergiusz musi sam wybrać i zdecydować, ani przez chwilę nie może pomyśleć, że Aldona czyha na jego wolność, czy też chce wymusić decyzję korzystną dla siebie. Nigdy nie poniżyłaby się do tego stopnia, coś podobnego nie leży w jej charakterze, jest całkowicie przeciwne jej naturze. Cóż, że serce ściska ból, że tęsknota mąci rozum? Są pewne granice… Jedno jest pewne. Musi się pozbierać całkowicie, dłużej nie pozwoli sobą manipulować. Nie będzie nią rządziła żadna małpa, nie będzie z zimną krwią wywoływała w niej emocjonalnych reakcji. Nie będzie się więcej znęcała ani nad nią, Aldoną, ani tym bardziej nad dziećmi. Koniec z tym.

Gwałtowne pukanie do drzwi, dzwonek, szczekanie Tiny rozległy się prawie jednocześnie. Pchnięta drzwiami Aldona znalazła się na szafce pod lustrem.

– Rusz się szybciej, Teresa dzwoni – zawołała Magda stając na progu. – Ruszże się wreszcie! Ogłuchłaś czy co? Chcesz, żeby miliony przez ciebie płaciła za telefon?

Pod ramieniem matki przemknął Filip. Gdy Aldona wyszła zamknął za sobą drzwi.

– Wiecie co zrobił Maciek? – krzyknął podniecony. – Milion wygrał! Milion!

– Cały milion? Sam dla siebie? – szeroko otworzyła oczy Inka.

– Bujasz – Linka z niedowierzaniem pokręciła głową. – W co wygrał W totka? To by wygrał więcej.

– Głupia jesteś – zaperzył się Filip. – Cały milion! Jeszcze ci mało? Wiesz ile gum do żucia z nalepkami można za to kupić? Albo naklejek do albumów? Albo czekoladek, albo ciastek…

– Głupi to ty jesteś. Jak but z lewej nogi albo jeszcze głupszy – odpaliła Linka. – Zeżarłbyś cały milion i co byś z tego miał?

– Ból brzucha albo całą noc na sedesie – śmiała się Inka. – Powiesz wreszcie w co wygrał?

– W osobę wygrał!

– W co? W jaką osobę? – spojrzały na siebie i wzruszyły ramionami.

– W taką co robi z siebie bałwana w mieście!

– Rozumiesz co on mówi? – spojrzała Inka na siostrę.

– Rozumiem, że bałwana to my w tej chwili mamy przed sobą – obrzuciła sąsiada pełnym politowania spojrzeniem.

– Sama jesteś bałwan, bałwanica, bo nic nie rozumiesz! W radio ciągle mówią, że taka osoba chodzi po mieście, macha rękami, skacze, zaczepia ludzi albo jeszcze co innego robi i jest dziwnie ubrana.

– To nie żadna osoba ty idioto – pieszczotliwie odpowiedziała Filipowi Linka, – tylko…

– Tajemnicza Postać Radia Zet – zawołały chórem.

– Przecież mówię…

– Nic nie mówisz tylko bełkoczesz – spojrzała groźnie Linka. – I jeszcze się mądrzysz. Chcesz w łeb? Skąd wiesz, że wygrał?

– Kuba z Markiem mówili w szkole, że wczoraj. Z wrażenia nie odrobili lekcji i wszyscy czterej zarobili pały, Kuba nawet dwie.

– Jacy czterej? – zdumiała się Inka. – Czy ty świra dostałeś ze strachu przed nami?

– Ja się bab nie boję!

Urażona męska godność kazała mu się wyprostować i spojrzeć na dziewczynki z góry. Niestety, nawet wspięcie się na palce nie pomogło, bo sąsiadki – choć tylko o rok starsze – sporo przewyższały go wzrostem.

– Za babę ja się z tobą policzę kiedy indziej – Inka machnęła mu ręką przed nosem. – Teraz wreszcie zacznij gadać do rzeczy.

– Przecież mówię, że Kuba, Marek i chłopaki co koło nich siedzą…

– Aha, to do tego było mu potrzebne malutkie radyjko na baterie, które od nas pożyczył – Linka domyślnie skinęła głową.

– On jest dzika świnia, że nam nie powiedział – oburzyła się Inka. – Słuchalibyśmy wszyscy w radio jak wygrywa.

– Źle mówisz. Przecież nie wiedział, że wygra. A jakby nie wygrał, byłoby mu głupio, że wszyscy słuchają.

– Bo ty go zawsze bronisz – stwierdziła Inka, o dziwo, bez złośliwości.

– Gdybym ja wygrała kupiłabym mamusi piękne, srebrne kolczyki – zaczęła Linka.

– Przecież nie ma przekłutych uszu – zauważyła trzeźwo Inka.

– …a jak by sobie przekłuła – ciągnęła Linka nie zwracając uwagi na siostrę, – może humor by jej się poprawił, że ładnie wygląda. Dla nas też bym kupiła. A dla siebie aparat fotograficzny dobrej firmy, tylko to niemożliwe, bo jeden milion na to wszystko nie wystarczy. I jeszcze w piwnicy urządziłabym pracownię…

– Kuba powiedział, że Maciek powiedział, że kupiłby sobie aparat i kamerę ale mu nie starczy – stwierdził Filip.

Inka nic nie powiedziała, przez moment tylko się przyglądała  zarumienionej siostrze.

Rozległo się pukanie i weszła Justynka.

– Filip do domu! Nie będę za ciebie zmywała po obiedzie, dziś twoja kolej. Tym razem nie dam się wrobić.

– Justyna, słyszałaś o Maćku? – spytała Inka.

– Miał farta  – z podziwem rzekła Justynka. – W związku z tym mam pomysł, my też możemy wygrać.

– Nie mam zamiaru latać po ulicach – wzruszyła ramionami Inka.

– Nikt ci nie każe. Możemy przecież zagrać w Kuferek Radia Zet.

– Figa z makiem. Trzeba warować przy radiu i przy telefonie. A szkoła? – Linka z powątpiewaniem spojrzała na sąsiadkę.

– Czekaj, nie stwarzaj niepotrzebnych problemów. Już wszystko obmyśliłam. Telefon mamy, do szkoły chodzimy na różne godziny i różnie wracamy. Obejrzałam plan Filipa, mój znam, możemy się wymieniać. Gdybyście mogły obstawić dwa dni, zobaczcie  – pokazała trzymaną dotąd za plecami kartkę.

Cała czwórka rozsiadła się wygodnie w pokoju dziewczynek omawiając szczegóły przedsięwzięcia. Podzielili się dyżurami. Dyżurny miał skrzętnie notować co i w jakich ilościach jest dokładane do Kuferka Radia Zet i być przygotowanym do odpowiedzi na każdy dźwięk telefonu. Pojawił się kłopot przy obsadzeniu czwartkowego dyżuru. Wreszcie uzgodnili, że ponieważ  bliźniaczki mają o jedną godzinę lekcyjną za dużo w stosunku do potrzeb, będą znikały z lekcji na zmianę, raz jedna, raz druga.

– Masz adres? – spytała Inka wyjmując z biurka kartkę pocztową. – Daj, zaraz wyślemy zgłoszenie. Liczyć trzeba, że dojdzie za jakieś dwa, trzy dni a więc nastawiamy się na pełnienie dyżurów od poniedziałku.

– Filip! – Justysia groźnie spojrzała na brata. – Tylko nikomu o tym ani słowa. Nikomu! Bo inaczej nie dostaniesz swojej doli jak wygramy, pamiętaj.

Znów rozległo się szczekanie Tiny zagłuszające skutecznie pukanie do drzwi. Usłyszała je tylko stojąca najbliżej Justynka.

– Ciocia zawsze tak cicho puka, że nie słychać – przywitała Stenię. – A zbiórka dzisiaj jest u mamy.

– Ciociu, ciociu a co z psem? – zawołała z pokoju Inka skacząc na jednej nodze do przedpokoju.

– Nic – westchnęła Stenia. – Wujek Ziutek nie chce się zgodzić za nic w świecie.

– No tak, on się boi nawet ratlerka – pokiwała z politowaniem głową Justysia.

cdn

Dzieciom oraz większości rodziców ferie wydawały się o wiele za krótkie. Dopiero się zaczęły a już trzeba było z powrotem pakować plecaki, buty na zmianę i budzić się w sinym świetle poranka albo nawet całkiem po ciemku, żeby iść do szkoły. Jedyną chyba osobą czekającą końca ferii jak zbawienia była Aldona. W czasie nieobecności dziewczynek w domu dostawała obłędu z rozpaczy, tęsknoty i samotności. Nie musiała ukrywać uczuć, znów przemierzała całe mieszkanie od okna w kuchni do drzwi balkonowych w pokoju łkając bezgłośnie lub nagle wybuchając rozpaczliwym szlochem. Czasami uderzała się pięściami po głowie dopóki ból nie przywracał jej świadomości, dopóki nie wróciła do rzeczywistego świata. Zdarzało jej się uderzać głową o framugę drzwi regularnie, raz po razie. Rozmawiała sama ze sobą, żaliła się na swój los, urodzenie pod nieszczęśliwą gwiazdą lub tłumaczyła sobie, że powinna wreszcie wziąć się w garść. Czasem całe popołudnie i wieczór przesiedziała na podłodze zapatrzona w ciemność za oknem. Nie czuła zimna. Gdy Tina domagała się spaceru trącając nosem lub łapiąc delikatnie zębami stwierdzała, że jest zupełnie skostniała.

Właściwie wychodzenie z sunią było jedyną wykonywaną czynnością. Poza tym nie robiła zupełnie nic. Na bazarku kupiła suchą karmę dla Mimi i Tiny. Sama jadła tylko w pracy – o ile udało jej się przełknąć kilka kęsów. W domu nie miała nic do jedzenia, nie kupowała. Skoro zupełnie nie czuła głodu, widocznie nie było jej potrzebne. Dostawała często mdłości na samą myśl o spożywaniu pokarmu co utwierdzało ją w przekonaniu, że po prostu ma nie jeść.

Nie chciało jej się także wyjmować pościeli z wersalki. Spała zwinięta w kłębek, wciśnięta w fotel, okręcona ciepłym, pikowanym szlafrokiem albo skulona na złożonej wersalce, otulona narzutą. Budził ją chłód. Wchodziła wtedy do wanny z gorącą wodą – potem jechała do pracy. Wykonywała swoje obowiązki machinalnie, jak manekin ze sztucznym uśmiechem przyklejonym do twarzy ale z duszą wypełnioną pustką i ciemnością. Wracała do domu witana radośnie przez zwierzaki, które jako jedyne potrafiły wywołać szczery uśmiech.   Teresa rozchorowała się, wysoka gorączka nie pozwalała jej opuszczać domu, nie mogła więc poprzez odpowiednio ukierunkowane rozmowy wpłynąć na poprawę stanu przyjaciółki i pomóc jej wyjść z przygnębienia. Zapraszała ją do siebie telefonicznie, czyli przez telefon u Magdy. Aldona nie skorzystała tłumacząc się brakiem sił, nadmiarem pracy i nie czekając na odpowiedź Teresy odkładała słuchawkę.

Ponieważ nieszczęścia lubią liczne towarzystwo a nie tylko chodzenie parami, musiało się jeszcze coś wydarzyć. I się wydarzyło. Żona Michała przebywająca w zakładzie specjalistycznym od urodzenia Bartusia, ciesząca się do tej pory w miarę dobrą kondycją fizyczną, zapadła na jakąś chorobę.  Nie chciała jeść, słabła z dnia na dzień, do tej pory łagodna i spokojna – stała się złośliwa i agresywna. Uspokajała się jedynie przy Dorocie, która przychodziła niemal codziennie opiekować się chorą. Znów odżyły dawne, wewnętrzne rozterki Doroty, znów zaczęła roztrząsać całe swoje życie, zastanawiać się nad podjętą kiedyś decyzją dziwiąc się ogromnie, że chora do niej właśnie lgnie, nie czuje intuicyjnej niechęci czy wrogości. Gdyby porozmawiała o tym z Teresą, przyjaciółka wytłumaczyłaby z pewnością, że – być może – nieszczęśliwa kobieta podświadomie czuje, iż Dorota zapewniła normalne dzieciństwo i normalne życie jej dziecku, które właściwie osierociła za życia. Nie ma widać do przybranej matki żadnych pretensji, bo i skąd? Przecież Dorota poznała Michała już w czasie jej pobytu w zakładzie, gdy powrót do życia poza nim był niemożliwy. Nie rozmawiała jednak z Teresą, nie miała czasu na spotkania towarzyskie, toteż czarne myśli Doroty nie opuszczały.

Magda wracała z pracy około dwudziestej, zmarznięta, zmęczona nie miała siły zajmować się cudzymi sprawami. Przywiozła jedynie Aldonie kilka różnych preparatów na wzmocnienie, regenerację i podbudowanie układu nerwowego. Ona zaś – schowała wszystkie opakowania do szafki ciesząc się, że będzie mogła ofiarować je Sergiuszowi.

Ponieważ każdy zajęty był rozwiązywaniem własnych problemów, Aldona wewnętrzne swoje zmagania musiała toczyć sama, rozsupływać życiowe splątane węzły we własnym zakresie bez pomocy z zewnątrz.

Na dzień przed powrotem dziewczynek wysypała na dłoń całe opakowanie relanium, zwykłą szklankę do herbaty napełniła koniakiem. Tak, to jedyne i najlepsze wyjście z sytuacji. Połknie małe tableteczki, popije koniakiem i uśnie. Nikt nie zauważy. Zanim ktokolwiek zacznie jej szukać, będzie po wszystkim. Choćby chcieli to nic nie zrobią, nie będą wiedzieli co się stało i dadzą jej nareszcie święty spokój. Nikt jej więcej nie będzie dręczył w pracy, przestanie cierpieć w domu… Podniosła do ust lewą rękę pełną kremowych kuleczek. Nie wahała się ani przez moment, coś jej szeptało: pospiesz się, połknij, wreszcie odetchniesz… raz na zawsze… Nagle przez ten szept, jakby zresztą znajomy, przedarł się głos Sergiusza. Czekaj na mnie, Wiewióreczko, czekaj. Tak! Przecież powiedział, że przyjedzie, że należy im się rozmowa. Nazwał Wiewióreczką przywołując cudownie szczęśliwe chwile… Przyjedzie, na pewno przyjedzie! Musi na niego czekać! Cisnęła tabletki na podłogę. Rozsypały się kremowe koraliki, skakały z radości, że nie stały się przyczyną snu wiecznego tej, która miała jeszcze wiele,  wiele pracy do wykonania. Za nimi skakała Mimi, łapiąc, podrzucając je, popychając noskiem albo łapką. Aldona zawartość szklanki wylała do zlewu rozpryskując wokół bursztynowe krople. Drżała na całym ciele. Pozbierała skaczące kuleczki, żeby przez własną głupotę nie zrobić kotce krzywdy, jeszcze, nie daj Boże, zje którąś.

Drżenie nie opuszczało ciała. Trzęsła się i szczękała zębami. Dygotała w niej każda komórka. Jasno zdała sobie sprawę z tego, czego o mało nie zrobiła.  Boże, przecież skazałaby dziewczynki na taki sam los jaki jej przypadł w udziale po śmierci rodziców. Gdyby nie wyobraziła sobie głosu Sergiusza… A  może usłyszała go naprawdę?  Zawdzięcza mu życie! Uratował ją w ostatniej chwili!

Drżącymi wciąż rękami odsunęła włosy z czoła oblanego zimnym potem. Objęła oburącz głowę  i ściskając z całych sił niby żelazną obręczą poczęła się kołysać w przód i w tył, w przód i w tył, i znowu w przód i w tył… Uświadomiła sobie, że od dłuższego czasu coś ją popychało do samobójstwa, do samounicestwienia, zupełnie jakby miała w mózgu taśmę z nagraną wypowiedzią sugerującą takie właśnie wyjście z sytuacji, odtwarzaną bez przerwy. Czyż ten głos nie przypominał jej głosu Agaty? Może ona ma zdolności telepatyczne i w ten sposób chciała się pozbyć rywalki?

Płacz, codzienny towarzysz, wstrząsnął znowu jej ciałem, był jednak inny, oczyszczający, przynoszący ulgę, rozjaśniający oczy, nie – jak dotąd – wiodący w ciemność, lecz ukazujący światełko na końcu drogi. Jak mówiła Teresa? Zło puszczone w ruch wraca do tego, kto je w ruch wprawił? Bzdury. Bzdury? Kto to może wiedzieć? Gdyby połknęła tabletki zło znalazłoby ujście. Nie zrobiła tego, więc krąży ono gdzieś w kosmosie i szuka swojego celu. Aby nim nie być trzeba się pozbyć wszelkich negatywnych myśli. Każdych. Bo ten, kto jest nimi wypełniony, przyciąga zło jak magnes żelazne opiłki…

Nie potrafiła poukładać sobie porządnie wszystkich myśli krążących po głowie ale wiedziała, że się jakoś pozbiera, będzie żyć, nie da się złu pokonać. Nie, nie i nie! Koniec z rozmyślaniem: co inni powiedzą. Koniec!  Będzie robiła tylko to, co sama uzna za słuszne.

Boże, przecież jest to winna córeczkom, najdroższym na świecie Stokrotkom, skarbom  które zasługują na wszystko co najlepsze, naj naj naj……

Podniecona i rozgorączkowana chodziła w kółko po pokoju, chwilami stawała,  głośno i dobitnie przekonując samą siebie, powtarzała własne myśli. Wreszcie padła na fotel. Sięgnęła po wiersze Teresy. Czytała. Tak, tak sprawa wygląda…. Dokładnie tak… Jak ona to wszystko trafnie ujęła… Przeszła przez piekło a potem się zmieniło… Skoro jestem, żyję, muszę  się z  tym całym galimatiasem jakoś uporać. Nie dam się! Nikt mnie nie pokona bo kocham Sergiusza i kocham moje córeczki… Uratował mnie, kazał czekać… Powiedział czekaj Wiewióreczko… Cholera, przyroda  jakaś, biedronki, wiewiórki, stokrotki, może jeszcze konwalie? Będę czekała! Zawsze! Do ostatniego tchnienia! Jestem egzaltowana? Nie jestem. Jestem. I dobrze. I będę. Nikomu nic do tego. Nigdy na niego nie przestanę czekać. Nigdy! A teraz muszę się położyć, bo dzieci wracają, nie mogę wyglądać jak śmierć na chorągwi, przeraziłyby się.  No i muszę mieć siłę, żeby czekać… Wyjęła pościel i zanim zdążyła się wygodnie ułożyć, już spała.

cdn

Zanim Sergiusz przywiózł Mimi na Ursynów, mieszkanie na parterze odwiedziła śmierć.  Nagła i niespodziewana.

Bibi czuła się źle kiedy Aldona wróciła z pracy. Leżała rozciągnięta na ciepłym kaloryferze i nawet nie spojrzała na jedzenie. Nigdy dotąd jej się to nie zdarzyło. Ponieważ jednak mruczała gdy tylko pani zbliżała się do niej, mruczała głaskana przez dziewczynki – nic nie wskazywało na zbliżającą się tragedię.

– Może coś zjadła? – zastanawiała się Aldona. – Ale co?

Przyniosła jakieś tabletki na zatrucie, które Danusia często dawała Tygryskowi i zmusiła kotkę do połknięcia rozkruszonego lekarstwa. Bibi zeszła z grzejnika, chwiejnym krokiem doszła do kuwety.  Wróciła, lecz już  nie miała siły wskoczyć na poprzednie miejsce. Dziewczynki wzięły ją do pokoju, ułożyły na fotelu, zawinęły w ręcznik, żeby było jej ciepło, obłożyły fotel poduszkami, żeby nie spadła.

Później na rękach Aldony Bibi dostała torsji brudząc jej sukienkę od góry do samego dołu. Ucieszyły się  przekonane, że już będzie wszystko w porządku.

W nocy obudził Aldonę pełen strachu i bólu krzyk kotki wzywającej pomocy. Okazało się, że kotusia zeszła z fotela, żeby pójść do łazienki i nie miała siły wyjść z kuwety. Aldona podniosła ją, otuliła ręcznikiem, nakryła kołdrą aby ogrzać coraz słabsze, coraz chłodniejsze ciałko. Nie wiedziała co zrobić, jak pomóc cierpiącemu biedactwu. Trzymała ręce na małym brzuszku, wtedy kotusia uspokajała się trochę jakby przynosiło jej to ulgę. Kiedy Aldona przysypiała, resztkami sił wlokła się do łazienki i znów wołała o ratunek. Tak minęła koszmarna noc.

Zawiniętą w ręcznik i kołdrę koteczkę zostawiła Aldona na tapczanie a sama szykowała dziewczynkom śniadanie. Co chwilę biegały do chorej łudząc się, że lepiej oddycha i jest cieplejsza.

Dzieci wyszły, a Bibi poruszyła się jakby znowu zaczęły ją męczyć torsje. Aldona w ręczniku zdjęła ją z tapczanu i położyła na dywanie. To nie były torsje, to był krwotok. A zaraz potem krzyk, tak potworny, tak straszny krzyk, że mimo woli Aldona też zaczęła krzyczeć, nieprzytomna z przerażenia. Do tej pory trzymała kotkę, teraz ją puściła, bo małe ciałko wykrzywiły konwulsje. Raptem krzyk ustał. Bibi znieruchomiała. Aldona klęczała nad nią gryząc zaciśnięte palce, skuczała jak szczeniak. Rozszerzonymi oczyma patrzyła na leżącą bez  ruchu koteczkę, tę cudownie miękką, słodką pieszczoszkę. Czekała, by podniosła się, przeciągnęła i mrucząc otarła główkę o jej nogi. Czekała i czekała. Wreszcie łzy wypełniły oczy i szloch wstrząsnął całym ciałem. Bez znaczenia do kogo śmierć przychodzi – do człowieka czy do małej kotki. Zawsze tak samo wygląda w martwych, szklanych, pełnych cierpienia oczach odchodzącej istoty. Miała do siebie pretensję, że nie tuliła Bibi w objęciach do ostatniej chwili, że ją puściła, że pozwoliła  umrzeć jej samej z brzmieniem własnego krzyku w uszkach. Przyszły jej na myśl czyjeś słowa, że każdy w końcu pozostaje sam na sam ze śmiercią i nikt inny w tym spotkaniu nie może uczestniczyć.

Długo klęczała przy Bibi, głaskała stygnące ciałko, prosiła przez łzy, by wstała.  Nie mogła uwierzyć w prawdziwość tego całego koszmaru, łudziła się, że słyszy oddech i miauczenie. Wreszcie wzięła czysty ręcznik, aby koteczka nie leżała na poplamionym krwią, zawinęła ją i zostawiła na dywanie. Zamknęła drzwi do pokoju, zostawiła dziewczynkom kartkę, żeby nie wchodziły, bo Bibi nie żyje.

Pojechała do pracy roztrzęsiona i zapłakana. Widząc ją w takim stanie każdy pytał o przyczynę. Odpowiedzią na słowa: kotka mi umarła – były w większości  uśmieszki i głośne śmiechy. Oczywiście, to przykre, ale żeby z tego robić aż taką tragedię? Mało to wszędzie kotów?

Zwolniła się, nie była w stanie tego znieść. Pojechała do Sergiusza do pracy. Usiłowała zapanować nad łzami. On się nie śmiał, nigdy w życiu by tak nie zareagował, dzielił jej ból. Powiedział, że przyjedzie jak tylko będzie mógł i zabierze Bibi na działkę.

Tina przez cały dzień siedziała w kuchni pod stołem przerażona, zdezorientowana, cała drżąca. Gdy Bibi z panią i panem pojechała w swą ostatnią podróż, obwąchała wszystkie miejsca, w których kotka zwykle była, szukała jej wszędzie, w każdym kącie.

Tymczasem mała Bibi o białym futerku w czarne łatki i o wielkim serduszku, kochana, pieszczona i całowana przez swoje tak krótkie życie, spoczęła snem wiecznym pod  młodziutką sosenką, opłakiwana przez dzieci w domu i przez dwoje dorosłych w Domku Teresy na działce.

Po kilku dniach pojawiła się w ursynowskim domu Mimi. Obwąchały sobie z Tiną noski. Trudno powiedzieć o czym ze sobą rozmawiały, w każdym razie od pierwszego dnia Mimi spała  przytulona do Tiny. Stokrotki głaskały i tuliły Mimi ale oczy miały pełne łez, a w ich serduszkach mała Bibi na zawsze miała swój kącik i nikt go nigdy nie zajął. W miarę upływu czasu takich kącików robiło się coraz więcej, dziewczynki kochały zwierzęta i miały bardzo pojemne serduszka.

Monika bardzo przeżyła śmierć siostrzyczki swojej faworytki. A widząc rozpacz i łzy dziewczynek i cioci Aldony lżej było jej rozstać się ze swoją ulubienicą wierząc, że pomoże przyjaciółkom, że przyniesie im ulgę w cierpieniu. Poza tym miała świadomość, iż będzie mogła odwiedzać Mimi, pobawić się z nią, przytulić, zaś Stokrotki swojej Bibi nie zobaczą już nigdy.

Będąc pod wrażeniem spotkania z Sergiuszem Aldona zapomniała o całym świecie. Po głowie tłukła jej się jedna myśl: on wygląda potwornie, jak ciężko chory człowiek i trzeba go ratować.

Pogoda była obrzydliwa. Padał deszcz ze śniegiem, na ulicy tworzyło się błoto. Idąc do autobusu Aldona przemoczyła buty lecz nie czuła zimna. Myślała o Sergiuszu. Co robić? Nagle doznała olśnienia. Wpadnie do domu, zmieni obuwie, weźmie pieniądze i pójdzie na Belgradzką do Pewexu, można tam kupować również za złotówki. Kupi jakieś rewelacyjne medykamenty na wzmocnienie i zaraz jutro zawiezie mu do pracy.

Tak zrobiła. Dziewczynek nie było w domu. Chodziły na naukę tańca disco razem z  Justynką i Filipem do ich szkoły. One same dojeżdżały do starej, nie chciały jeszcze rozstawać się ze swoją klasą. Aldona zmieniła buty na kalosze. Nie wzięła ze sobą Tiny, za bardzo by sunia zmokła i mogłaby się rozchorować. O sobie tak nie pomyślała. Ukochany potrzebował pomocy i tylko to się liczyło.

Szła z wysiłkiem tocząc walkę z wiatrem, który koniecznie chciał jej przeszkodzić w dotarciu do celu. Czyżby był w zmowie z Agatą? Nie dała się pokonać. Mimo zimna, mimo przemoczonej kurtki dotarła do Pewexu, kupiła Lecitin Nerven Tonicum i Biovital. Ledwo żywa wróciła do domu. Dopiero teraz odetchnęła. Poczuła, że jest przemoczona do suchej nitki i na dodatek trzęsie się z zimna. Nic to. Sergiusz się ucieszy, że o nim pamięta i na pewno wkrótce poczuje się lepiej, uspokoi, zacznie sensownie myśleć i nie dostanie zawału. Nic mu się nie stanie.

Zrobiła sobie gorącą herbatę, wlała do szklanki trochę czystej wódki. Była przebrana, sucha i rozgrzana kiedy dziewczynki wróciły.

– Jesteś już mamusiu? – krzyczała od progu Inka.

– To dobrze, że jesteś – wołała Linka przekrzykując siostrę i szczekającą Tinę. – Żebyś wiedziała co tu się dzisiaj działo!

– Co takiego? – zainteresowała się matka.

– Ale była heca. Najpierw to wujek Marcin spał pod drzwiami – zaczęła Inka.

– Pod jakimi drzwiami? Magda go z domu wyrzuciła? Zamknęła mu drzwi przed nosem? – nie zrozumiała Aldona.

– Przecież mu ukradli klucze – z politowaniem patrząc na matkę powiedziała Linka, – to spał pod drzwiami, żeby nie wpuścić złodzieja.

– Spał w domu, nie na korytarzu przecież – tłumaczyła Inka. – Na korytarzu by widzieli, że pilnuje. A jak od środka to nie, wtedy mógłby wszystkich kradziejów połapać.

– Kogo?

– No, tych co kradną. Jak kradnie to jest kradziej, chyba proste, no nie?

– Właściwie… – mruknęła Aldona.

– Ale nie przyszli to nie połapał – z żalem stwierdziła  Linka.

– Aha, już wiem, miał przyjść Maciek z Maksem – przypomniała sobie Aldona.

– Przyszli wszyscy – z tryumfem obwieściły Stokrotki. – To są porządne chłopaki. Kuba i Marek też przyszli. Wytłumaczyli cioci Tereni, że sam Maciek nie może iść bo to zbyt niebezpieczna impreza, a jak będą wszyscy – nikt im nie da rady.

– Co prawda to prawda – przytaknęła Aldona. – Jeśli dołożyć was, Justynkę i Filipa, do tego jeszcze Tinę to wątpię, czy na całym świecie znalazłby się szaleniec, który odważyłby się wejść w drogę takiemu gangowi.

– A widzisz? – dumnie spojrzały córeczki na matkę.

– Justyna i Filip też nie poszli dzisiaj do szkoły, przecież musieli pilnować mieszkania – opowiadała Linka. – My miałyśmy dzisiaj tylko trzy lekcje, bo na szczęście pani od matematyki złamała sobie nogę i teraz długo nie będzie chodzić. Dzięki temu zdążyłyśmy na czas.

– Na jaki czas? – dziwiła się Aldona nie mogąc nadążyć za córkami.

– Odpowiedni – poważnie odpowiedziała Inka. – Chłopcy wymyślili pułapkę na złodzieja i my jeszcze zdążyłyśmy przejść po cichu. Potem już się to nikomu nie udało – parsknęła śmiechem.

– Wiesz mamusiu co zrobili? – ciągnęła dalej Linka. – Wzięli od Filipa wszystkie puszki po piwie, a on zbiera więc było ich całe mnóstwo i przyczepili do sznurka, i do drzwi na klatkę. Jak ktoś otwierał drzwi to się wszystko z hukiem waliło na beton. Wyobrażasz sobie jak było słychać?

– A potem zrobili jeszcze inaczej – chichotała Inka. – Jak kilka razy wystraszyło ludzi, bo był i listonosz i kto inny, to my siedzieliśmy cicho i nie przyznawaliśmy się. Ale jak szła ciocia Danusia to Justynka ją ostrzegła. I ciocia powiedziała, żeby taką pułapkę robić nad własnymi drzwiami, bo oszaleć można, bo puszki lecą i się tłuką, bo psy szczekają a my się śmiejemy aż się mury trzęsą. Ale się śmiała razem z nami.

– No to zrobiliśmy – podjęła Linka – tak fajnie, że puszki były na rurze na korytarzu i w domu nad drzwiami. Kiedy już zabezpieczyliśmy dom, Filip włączył fantastyczny horror i oglądaliśmy.  Nagle zapukał do drzwi wujek Ziutek, wiesz, on przychodzi do cioci Magdy dzwonić bo nikt inny nie ma telefonu i dzwoni codziennie. Filip zawołał: proszę i wtedy się zaczęło.

Inka oparła się o ścianę, Linka kucała w przedpokoju i obie śmiały się do rozpuku. Ich śmiech był tak zaraźliwy, że i Aldona roześmiała się widząc w wyobraźni to, co dziewczynki próbowały opowiedzieć.

– Wujek otworzył drzwi – chichotała Linka. – Posypały się puszki w domu i na korytarzu. Rumor był straszny bo puszki skakały po schodach aż pod drzwi na klatkę. Maks spał pod stołem w pokoju, a jak się zrobił nagły hałas, skoczył z rykiem do przedpokoju.

– A wiesz jaki on ma groźny ryk – wtrąciła Inka.

– Wujek wrzasnął: „zabierzcie go” i znalazł się na podwórku nie wiadomo jak i kiedy. Przecież  wujek Ziutek tak się boi każdego psa jak nikt. Nie mogliśmy się opanować, dostaliśmy ataku śmiechu i żadne z nas nie mogło się odezwać ani ruszyć z miejsca.

– To bardzo nieładnie śmiać się z biednego człowieka – wygłosiła Aldona stosowną uwagę.

– Wiemy, ale to było takie śmieszne – chichotała Inka. – Nawet jego dzieci już się przestały bać psów a on się ciągle boi.

– Bo dorośli się trudniej uczą, to pewnie dlatego – zauważyła Linka. – Wujek nie może się nauczyć, że go żaden znajomy pies nie zje bo ma pełną miskę i nie jest kanibalem.

– Pewnie, przecież pies też człowiek – podsumowała Inka.

– A ten mniejszy synek powiedział, że chętnie zamieni ojca na psa i niech tata idzie mieszkać do babci. A oni zostaną z mamą i z psem – chichotała Linka.

– Przestańcie już wreszcie, rozmazałam się, łzy mi ze śmiechu płyną. Niech któraś otworzy drzwi.  Dzwonka nie słyszycie?

– A tutaj co się znowu stało? Wy ogłuchłyście i Tina też? – Magda podejrzliwie przyglądała się wszystkim sąsiadkom po kolei.

– Opowiadały mi o przygodzie Ziutka i pułapce na złodzieja – wyjaśniła Aldona wycierając oczy.

– Już słyszałam relację. Objechałam zdrowo tę całą bandę, ale… cóż… też spłakałam się ze śmiechu. Chodź zobaczyć jaki zamek kupił Marcin.

Marcin kupił zatrzaskowy zamek i bardzo się męczył usiłując umocować go w odpowiednim miejscu. Wreszcie zamknął drzwi, ale one… nie dały się otworzyć. W mieszkaniu został Filip, który słuchając instrukcji ojca z korytarza, rozkręcał zamek śrubka po śrubce.

– A nie prościej byłoby wejść przez balkon i samemu rozmontować to ustrojstwo? – spytała Marcina Aldona.

– Chodź, idziemy do ciebie, bo mnie tu zaraz piorun strzeli – piekliła się Magda. – Tu masz najlepszy przykład do czego służy głowa!

– Do czego, ciociu? – zainteresowały się bliźniaczki.

– Żeby na niej czapkę nosić, do niczego więcej jak w środku pusto.

– Oj tam, oj tam, nie słuchajcie, ciocia jest wściekła i tyle. Lećcie na górę po wujka Bronka. I Danusię też ściągnijcie na zbiórkę – wołała za dziewczynkami, które skacząc w górę po dwa schody już zniknęły z oczu.

Zabawa z zamkiem trwała prawie do północy zanim Marcin wspólnie z Bronkiem rzecz całą doprowadzili do końca. W ten oto sposób rozpoczęła się seria przypadków związanych z nieszczęsnym zamkiem. Magda zatrzaskiwała drzwi zostawiając klucz w domu, dzieci również robiły to ciągle i musiały czekać na powrót któregoś z rodziców, Marcinowi także zdarzyło się nie jeden raz. Wreszcie komplet kluczy został na stałe powieszony u Aldony i nie trzeba się było więcej włamywać przez balkon ani wchodzić przez okno.

Bronusiowi tak się spodobał zamek Marcina, że kupił podobny, wmontował w drzwi  i … okazało się, że łatwiej wchodzić do mieszkania przez ogródek na parterze niż przez dach na ostatnim piętrze. Tak więc atrakcji na klatce schodowej nie brakowało.  Skończyło się zatrzaskiwanie drzwi na parterze, zaczęło na trzecim piętrze. Poza tym codzienne życie bywało urozmaicane psującym się często domofonem, niszczeniem i kradzieżami rowerów w piwnicach, zalaniem mieszkań w pionie Magdy przez pęknięcie zaworu na drugim piętrze. Potem zaczął się okres działania domokrążców oferujących ubrania, mięso niewiadomego pochodzenia oraz usługi w najprzeróżniejszym zakresie. Jednym słowem ciągle coś się działo i nie można było narzekać na nudę.

Magda codziennie kupowała  Życie Warszawy i pilnie studiowała ogłoszenia szukając pracy. Dzwoniła, umawiała się, jeździła na rozmowy wreszcie stwierdziła, że ma tego serdecznie dość i na próbę rozpoczęła pracę w handlu. A dokładniej – w budce ze zdrową żywnością i ziołolekami nie przypuszczając, że to początek zupełnie nowego etapu w jej życiu.

Od tej pory wszystkie bliższe i dalsze „ciotki” postanowiły dbać o zdrowie swoje i rodziny mając pod ręką, bo z ust Magdy, wiarygodne informacje o wiesiołku, emulsjach z filtrem, kremach, pastach do zębów, herbatkach ziołowych i najprzeróżniejszych dziwnych rzeczach z dostawą tychże do domu. Magda szybko przyzwyczaiła się do nowych warunków. Sprawiała jej przyjemność możliwość niesienia pomocy ludziom w zakresie zupełnie dla siebie nowym, dopiero odkrywanym. Z radością przyjmowała słowa podziękowania od osób, którym przyniósł ulgę w dolegliwościach polecany przez nią specyfik. Oczywiście zdarzali się klienci nie budzący sympatii, kłótliwi, złośliwi, zdarzały się też kradzieże. Przez mały sklepik na bazarze przewijały się przecież najrozmaitsze typy ludzkie.

Życie toczyło się dalej i zbliżały się ferie zimowe.

cdn