Anna Pisze

Wyjaśnić należy skąd się wzięły dwa stworzenia, które ostatnio dołączyły do „mafijnego” zwierzyńca, czyli Kot i Sara.

Kot to był kot nad koty, bo przecież żaden normalny kot nie pojawiłby się w pobliżu Azy sam, z własnej woli. Kot po prostu wszedł do pokoju, przemaszerował przed nosem zaskoczonej psicy i został. Działo się to podczas wizyty u mamy Michała, a nadmienić należy, iż na podwórku mieszkało dużo wolno żyjących kotów dokarmianych przez życzliwe dusze. Dorota nie mogła się nadziwić zmianie zachowania Azy. Sunia bez zastrzeżeń zaakceptowała nowego członka rodziny i nikt nie wiedział z jakiego powodu, ponieważ jej stosunek do innych kotów pozostał bez zmian.

Przed nowym szkolnym budynkiem nie wiadomo skąd znalazła się czarna psina. Średniej wielkości, przypominająca wyglądem Abę. Łasiła się do dzieci, niektóre dzieliły się z nią swoim śniadaniem, głaskały, ale po lekcjach wracały do domów. Czarna kulka zostawała sama i kuliła się z zimna pod płotem. Z początku szła za dziećmi, pełna nadziei machała ogonkiem, zaglądała w oczy, lecz dzieci rozchodziły się każde w swoją stronę  i zostawała na chodniku coraz smutniejsza, coraz bardziej zrezygnowana, opuszczona, samotna i nieszczęśliwa obok ludzkiego tłumu, który nie zwracał na nią uwagi jakby była przedmiotem, a nie żywą, czującą istotą.

Chłopcom Steni zrobiło się żal biednej istotki, bezdomnej, marznącej pod płotem, moknącej na deszczu. Zaczęli zanosić jej jedzenie,  zaś ona szła za nimi pod samą klatkę i kładła się pod drzwiami oczekując aż znowu wyjdą. Witała ich jak swoją rodzinę. Chłopcy przypuścili zmasowany atak na rodziców w celu uzyskania zgody na przygarnięcie biedactwa. Stenia była skłonna się zgodzić, lecz Ziutek czujący śmiertelną obawę przed każdym szczekającym czworonogiem, za nic na świecie nie chciał ustąpić. Zapłakany młodszy synek powiedział, żeby tata poszedł sobie mieszkać do babci, bo on woli mieszkać z psem.

Dorota była na Ziutka wściekła. Nie podobał jej się sposób, w jaki traktował Stenię, choć ona ze śmiechem powtarzała: „my jesteśmy zgodnym małżeństwem, zawsze mamy jedno zdanie na każdy temat – zdanie Ziutka”. Stenia zrobiła prawo jazdy, jeździła samochodem, ukończyła kurs rolniczy, żeby mieć uprawnienia wymagane do  posiadania działki po ciotce. Była miła, ciepła, sympatyczna, ogólnie lubiana, pracowała w zawodzie – a była inżynierem z wykształcenia – oraz wyszukiwała prywatne zlecenia dla Ziutka, żeby on mógł sobie spokojnie pracować w domu robiąc to, co żona mu pod nos podstawiła. Poza tym prowadziła dom, zajmowała się dziećmi i mężem na dodatek. Ale zdanie liczyło się jego, jakby on robił wszystko to co Stenia. Ona jednak nie przejmowała się obawami sąsiadek, twierdziła, że wszystkiemu podoła.

– Typowa polska kobieta – zgryźliwie stwierdziła Dorota. – Zamęczy się na śmierć, żeby pan i władca miał pod nos podstawione, żeby absolutnie nie zmęczył się myśleniem, cholera jasna.

No i właśnie Ziutek naraził się Dorocie jakąś kolejną niefortunną wypowiedzią. Kiedy przyszedł do Magdy skorzystać z telefonu jak codziennie, ona siedziała w kuchni rozmawiając z sąsiadką. Zerwała się, zablokowała mu sobą dostęp do aparatu.

– Przygarnij suczkę, jest taka biedna, odpłaci ci sercem, zobaczysz – powiedziała. – Dzieci też uszczęśliwisz.

– Nie potrzebuję takiego czegoś w domu…

– Gdybyś był moim mężem to bym cię otruła albo w nocy gardło poderżnęła –  wysyczała jadowicie wbijając w niego świdrujące spojrzenie.

– No co ty, no co ty… – zaczął mamrotać wycofując się w stronę drzwi i zrejterował porzucając w tempie przyspieszonym Doroty towarzystwo oraz zamysł wykonania połączenia telefonicznego.

Dorota wróciła do kuchni, usiadła na swoim miejscu z niewinną minką.

– Co ten Ziutek? Miał dzwonić i zniknął – zdziwiła się Magda.

– Wiesz, on jest taki … nieskoordynowany… – stwierdziła Dorota.

A dwa dni później na klatce zrobił się ruch niespodziewany. Ziutek pozwolił chłopcom przyprowadzić do domu Sarę, bo takie imię otrzymała czarna sunia.  Dorota oświadczyła wszem i wobec, że złego słowa na Ziutka nigdy nie powie, bo on jest bohaterem. Przemógł swój strach i pokonał obawy, a to wymaga dużej odwagi i hartu ducha. Pogratulowała mu też decyzji. Po jakimś czasie okazało się, że Ziutek pokochał sunię przeogromnie z wzajemnością. I przestał bać się psów.

cdn.

Okazało się, że nawet krótki czas przebywania w szkole z Agatą spowodował problemy zdrowotne u Inki. Wyraźnie bardziej niż siostra przeżyła dwuznaczne uwagi pod adresem matki. Aldona zdawała sobie sprawę, że przeniesienie dzieci do innej szkoły było jedynym wyjściem dla zapewnienia spokojnej nauki i normalnego rozwoju wrażliwym dziewczynkom. Po konsultacji ze szkolną panią psycholog zapisała Inkę do neurologa. I właśnie zdegustowana wróciła z wizyty. Musiała odreagować. Zastukała do drzwi sąsiadki. Otworzyła Justysia.

– Cześć rybko, jest mama?

– Jest, jest – dał się słyszeć ze środka głos Magdy.

– To wyjątkowo wcześnie, ciociu, jak na mamę – otworzyła dziewczynka drzwi na całą szerokość.

– Chcesz herbaty? – spytała Magda i nie czekając na odpowiedź postawiła na stole dwie szklanki. – O rany, coś taka blada? Siadaj.

Aldona usiadła z ciężkim westchnieniem.

– Co za koszmarny dzień. Byłam z Inką u neurologa, neurolożki właściwie, bo to była ona. Oświadczam, że gdyby mnie spytano czy ja jestem normalna czy ta kobieta, miałabym poważne wątpliwości. Mimo, iż od urodzenia wiem, że to ja jestem stuknięta.

– Niczego nowego nie odkryłaś – wzruszyła Magda ramionami.

– No to ja ci bardzo dziękuję za szczerość. Człowiek idzie po dobre słowo i co słyszy…

Magda parsknęła śmiechem.

– Przecież powszechnie wiadomo, że wśród psychiatrów jest najwięcej wariatów – powiedziała. – Przyszedł raz do mnie do sklepu, do tego starego, taki jeden. Nawet pieczątkę przystawił na papierku więc mam dowód, że lekarz. No więc przyszedł i gadał o egzorcyzmach wpatrując mi się tak intensywnie w oczy, że jeszcze podczas drogi do domu czułam to spojrzenie, a nocą przyśnił mi się jako diabeł. Brr, koszmar.

– Słuchaj Magda, neurolog, do tego kobieta, powinna być ciepła, serdeczna, promieniująca czymś dobrym…

– Na jakim świecie ty wciąż żyjesz…

– W szpitalu takie właśnie były. Nie przerywaj. Ona mi też przerywała. Prawie się na mnie darła, tylko po cichu. Powiedziała, że traktuję ją instrumentalnie w celu zdobycia jeszcze jednego zaświadczenia do kolekcji, że ona tu nie widzi potrzeby badania neurologicznego, że jak ja dojrzeję do tego, żeby dziecku pomóc, to ona chętnie. Ale teraz? Owszem, napisze co o tym myśli i jeszcze zadzwoni do pani psycholog, która dziecko przysłała. Rozumiesz?

– Cicho Doniczko, nie gorączkuj się – uspokajała Magda sąsiadkę. – To już minęło.

– Czy ty wiesz jak ja się czułam? Po wczorajszym wypadku w pracy…

– A co się stało? – zainteresowała się Justysia.

– Koleżanka straciła przytomność i pogotowie ledwo ją odratowało – wyjaśniła Aldona. – Myśleliśmy wszyscy, że nie żyje. To było potworne. W nocy oka nie zmrużyłam, serce mnie bolało, a rano półprzytomna wstałam ze świadomością, że muszę jechać do poradni. Nie chciałam brać tabletki na uspokojenie, bo… no nie chciałam i już. Przed oczyma widzę bezustannie masę problemów, które jakoś muszę sama rozwiązać, a ta kobieta do mnie z kretyńskim tekstem. Jestem wykończona. Tam też byłam i poczułam, że nie mogę zahamować łez. „Czy pani uważa, że to jest normalna reakcja?” Ona tak do mnie powiedziała. Wyobrażasz sobie? A ja jej na to: to nie jest normalna reakcja ale ja zdaję sobie z tego sprawę. Odpowiedziałam jej tak ze świadomością, że jest to ostatni człowiek, którego mogłabym o cokolwiek poprosić. Gdyby nie odezwał się mój kompleks wiecznie krytykowanego dziecka, to bym po prostu wstała, zabrała swoje papiery, powiedziała: ‘żegnam” i wyszła. Często już udaje mi się postępować tak jak powinnam, ale tu byłam przygwożdżona do krzesła, zupełnie jakby oczy bazyliszka na mnie patrzyły. Nieraz miałam ochotę poszukać pomocy u psychoterapeuty ale ta kobieta wyleczyła mnie z takiej chęci.

– I bardzo dobrze – stwierdziła Magda.- Po co masz całkiem obcym opowiadać o swoich problemach. Musi być ktoś pewny, ktoś zaufany, bo w przeciwnym razie potraktuje cię jak przeciętny belfer dziecko w szkole i zniszczy. Pewnie, że są ludzie czujący potrzebę niesienia pomocy i robią to. Znam Baśkę psycholożkę, która jest świetną dziewczyną. Sama masz przecież kilka „pacjentek”. Mało to razy mnie samą wyciągałaś z dołka? A reszta naszej „mafii”? Ciągle któraś coś przeżywa i potrzebuje wsparcia. Daj spokój myślom o tej babie. Nauczyłaś mnie, że każdy odpowiada sam za siebie więc i ona odpowie za krzywdę, którą tobie wyrządziła…

– To nie ja, to Teresa. I nie życzę nikomu…

– Wiem, wiem – machnęła ręką Magda. – Nie życzysz nikomu niczego złego. I może dlatego dostajesz po głowie, bo jakaś równowaga zachowana być musi.

Głośno i natarczywie odezwał się dzwonek domofonu. Przyszła Dorota. Obiecała i przyszła. Zrobiła porządek w szafach oraz na pawlaczu i znalazła kilka ciuszków pasujących na Justynkę. Poprzednio przyniesiona partia dziewczęcych szmatek pochodziła od koleżanki, która miała dwie starsze córki. Wszystkie zaprzyjaźnione „ciotki” pomagały sobie w ten sposób, a dzieci od małego przyzwyczajone były, że ubrania z których wyrosły, oddawały młodszym. Jakoś do tej pory żadne nie złościło się z tego powodu i nie buntowało. Jedynie Justysia jako najstarsza z dziewczynek oraz Maciek z Olkiem jako „ najwięksi z całej wsi” byli zaopatrywani w nowe rzeczy. Nie budziło to zazdrości reszty dzieciaków bo wiedziały, że jak urosną też będą miały nowe. Teraz miały ważniejsze sprawy na głowach.

Justyna skoczyła po bliźniaczki, wszak w kobiecym towarzystwie oglądanie ciuchów to większa frajda. Dziewczynki zajęły się oglądaniem i przymierzaniem.

– Po co ty to wszystko trzymasz w domu? – dziwiła się Aldona. – Nigdy już w te szmaty nie wejdziesz, za małe na ciebie. Przecież to moda z lat naszej młodości. Wtedy nosiło się rzeczy obcisłe i dopasowane. Ja bym już w tym nie mogła chodzić. Przyzwyczaiłam się do luzu i swobody.

– Z jakiej młodości – oburzyła się Dorota. – Ja cały czas jestem młoda i zawsze będę. W przeciwieństwie do ciebie, bo ty jesteś stara i siwa.

– Stara tak, ale siwa już nie  – uśmiechnęła się Aldona.

– Jak to nie? Pokaż no się, chodź do światła. No chodźże, wyraźnie chyba mówię. Muszę ci się przyjrzeć.

Zaciągnęła przyjaciółkę pod lampę i obejrzała dokładnie ze wszystkich stron.

– Rzeczywiście. Nareszcie się zrobiłaś podobna do żywych ludzi. Można się już pokazać w twoim towarzystwie.

– Co to znaczy ”już”?

– A to, że wszyscy wiedzą, iż jesteśmy z tego samego roku i kto spojrzał na ciebie, od razu myślał, że ja też jestem taka stara jak ty.

– Znowu zaczynasz…

Z dzikim okrzykiem wpadł do kuchni Filip. Magda, Aldona i Dorota równocześnie podskoczyły na krzesłach.

– Jak cię… – zaczęła Magda.

– No co? To było wejście smoka – bronił się Filip.

– Widzisz mamo jak ja się muszę męczyć? – wołała z przedpokoju Justynka. – Bardziej niż ty. Mam z nim więcej do czynienia, bo wcześniej wracam ze szkoły niż ty z pracy.

– O rany, co za dzieci – jęknęła Magda. – Filip do łazienki. Myć się i spać.

– Po co? Przecież jutro jest sobota, a ja już dzisiaj spałem – bronił się. – Nie chcę iść spać.

– Do łazienki! – Magda podniosła się z miną nie wróżącą niczego dobrego.

– No już idę, idę – przezornie wycofał się z kuchni

– Mamusiu – zawołała po chwili Justysia. – On wziął komiks do czyszczenia zębów, żeby się nie nudzić!

– Uspokójcie się wreszcie – krzyknęła zniecierpliwiona matka.

– Po ostatniej wizycie u stomatologa Kajtuś oświadczył, że będzie zabójcą dentystów jak dorośnie – powiedziała rozbawiona Dorota.

– A Filip wychodzi do szkoły za pięć ósma i twierdzi, że się nie spóźni, ponieważ ma dłuższe nogi niż wtedy, kiedy wychodził za piętnaście – uśmiechnęła się Magda. – No i czy przy tych dzieciakach można mieć choć odrobinę spokoju?

Rozległo się stukanie do drzwi i weszła Danusia.

– O, trafiłam na zbiórkę. Czemu mnie nie zawołałyście? Dawno się nie zbierałyśmy. Mogę zadzwonić?

– Możesz – uprzejmie odpowiedziała Dorota. – Budka pusta.

– A ty co się rządzisz? Twój telefon? – zwróciła jej uwagę Aldona.

– Nie mój, ale co to za różnica?  – puściła oko do Magdy. – Twój też nie, Donico, więc się  nie czepiaj.

– Ciociu – Justynka przyjrzała się uważnie Dorocie, – czy ty byłaś u fryzjera z grzywką?

– Nie, skarbie, z reguły grzywkę zostawiam w domu kiedy idę do fryzjera – ze słodziutkim uśmiechem odpowiedziała zapytana.

– Ciocia to tak zawsze – mruknęła dziewczynka.

Danusia skończyła rozmowę telefoniczną i usiadła obok Aldony.

– Wiecie dziewczyny, zakończyłam koszmar hydrauliczny – powiedziała.

– Co zakończyłaś? – zdziwiła się Aldona.

– Aha, ty nie wiesz, bo cię akurat nie było. U sąsiadów pode mną zepsuł się zawór od ciepłej wody i zalało Czesia z pierwszego piętra, tak poleciało.

– Nawet do mnie doszło – wtrąciła Magda. – U mnie akurat Marcin oglądał telewizję, zobaczył, że kapie z sufitu to podłożył miskę i oglądał dalej. Masz pojęcie?  – rozłożyła ręce w geście bezradności.

– Mój Bronek nie lepszy – pokiwała głową Danusia. – W czasie deszczu zaczął kiedyś przeciekać sufit. Narobiłam krzyku, a mój mąż wyjrzał przez okno i stwierdził, że przecież pada, to o co mi chodzi.

– To się nazywa odpowiednie podejście do życia, w obu przypadkach – śmiała się Aldona.

– No i słuchaj dalej – podjęła temat Danusia. – Tego samego dnia był u mnie hydraulik zamówiony wcześniej, żeby wymienić rurkę doprowadzającą wodę do spłuczki. Załapał się i na tamtą, awaryjną, robotę. Czesia z rodziną nie było, ja miałam klucze i wszyscy, całą klatką, ratowaliśmy Czesiowi mieszkanie. Aż tu przychodzi do mnie powiadomienie z PZU, że ja mam zapłacić straszną furę pieniędzy, bo to ja zalałam! Wyobrażacie sobie?  Napisałam wyjaśnienie, że to nie ja. W odpowiedzi przysłali mi ponaglenie, odbitkę protokołu i do tego straszyli sądem i komornikiem. Ile mnie to nerwów kosztowało! Nie wiedziałam co robić. Dorota kazała mi iść do spółdzielni wyjaśnić sprawę. Musiałam zamknąć sklep i poszłam.

– I udało ci się to odkręcić?

– Byłam tak stanowcza jak nie ja i wytłumaczyłam pani urzędniczce, chociaż z wielkim trudem, że woda nie płynie z dołu do góry…

– No to miałaś wesoło prawie niczym ja dzisiaj. Idę już dziewczyny, po tych neurologicznych atrakcjach czuję się zmęczona – podniosła się Aldona.

– Poczekaj jeszcze chwilę – przytrzymała ją Dorota za rękę. – Siadaj, rozweselę cię przed spaniem. Słuchajcie. Obierałam ziemniaki, sporą ilość na zapiekankę. W tym czasie Kot trzy razy próbował dostać się do lodówki. Ochlapanie wodą to skuteczna metoda odstraszająca więc uciekł z kuchni. Znaczy: tę rundę wygrałam. Nie było go kilka minut. Wrócił z jakimś małym przedmiotem w pyszczku i rzucił to na podłogę. Chwilę się bawił podrzucając tak, by spadało w różne miejsca, po czym wtoczył pod lodówkę. Tym razem nic złego nie zrobił, wyciągnął zabawkę spod lodówki, a że się przy tym otworzyła to przecież nie jego wina. Jak już była otwarta, należało coś przekąsić, szkoda zmarnować taką okazję. Złapał kawałek kiełbasy i dał drapaka.

– Mądrala. Jak to mówią moje córki: kot też człowiek – skwitowała Aldona.

    Stenia wyszła wcześniej z pracy. Mogła, ponieważ odbierała nadgodziny spędzone w terenie. Ostatnio sporo czasu spędziła na budowie osiedla pod Warszawą.  Zbliżając się do bloku spojrzała w górę i… zdrętwiała. Na dachu, w niebezpiecznej bliskości jego krawędzi zobaczyła dziecięce figurki. Pierwszą myślą było, że nie padał deszcz więc nie powinno być ślisko. Gorączkowo rozważała co zrobić. Jeśli krzyknie – dzieciaki mogą się zestresować i spaść. Nie wiedziała kiedy i jak znalazła się na trzecim piętrze. Właz na dach był otwarty. Wspięła się po metalowej drabince i wyjrzała. Jej chłopcy oraz Filip stali w pewnej – na szczęście – odległości od krawędzi i nad czymś się naradzali. Cofnęła głowę, żeby nie być widzianą i zawołała Filipa licząc na to, że jako najstarszy zareaguje najrozsądniej. Tak też się stało. Usłyszawszy wołanie chłopiec przykucnął, kazał to samo zrobić kolegom i razem przesunęli się w pobliże włazu. Zeszli po drabince na dół i tam zostali pochwyceni  przez ledwo żywą ze zdenerwowania Stenię. Nie miała nawet siły nakrzyczeć na winowajców. Po cichu powiedziała, żeby nigdy więcej tego nie robili i zaprowadziła ich na dół, do siebie. Wieczorem zbiórka została zarządzona przez Danusię poczuwającą się do winy z tej przyczyny, że mieszkała najbliżej dachu.

– Czyś ty zgłupiała? – Magda spojrzała zniesmaczona. – Jaka twoja wina może być, przecież nie było cię w domu.

– Akurat byłam ale nic nie słyszałam – tłumaczyła gospodyni. – Przecież powinnam usłyszeć jak przestawiali tę metalową drabinkę po której się wchodzi na dach.

– Mamo, ja chyba słyszałem, ale myślałem, że to robotnicy przyszli naprawiać cieknącą dziurę – Olek  wsunął głowę do kuchni. – Nie myślałem, że te smarkacze są takie głupie – spojrzał w stronę dzieci  urzędujących w dużym pokoju.

– Nie wiedziałam co mam robić, bałam się, że jak mnie zobaczą to pospadają w dół jak ulęgałki –  wzdrygnęła się Stenia.

– Ważne, że się nic nie stało i więcej tego nie zrobią, prawda chłopaki? – Bronek zrobił srogą minę i wpatrywał się w każdego po kolei.

– Coście się tak zeszły? A po mnie nie mogła która zastukać? – weszła Aldona do przedpokoju wprost na Bronka stojącego w kuchennych drzwiach.

– No co się tak na mnie patrzysz? – zdziwił się. – Ja tu mieszkam.

– Ale przebiec się po schodach w dół i w górę nie zaszkodziłoby ci w żadnym razie. Sam mówisz, że ci ruchu potrzeba.

– Tak jest, potrzeba mi ruchu i dlatego chodzę do kiosku „Ruchu” po gazety – oświadczył patrząc z góry co nie sprawiało mu trudności ponieważ posturą górował prawie nad każdym w otoczeniu, a obecne swoje otoczenie przyprawił o szeroki uśmiech. – A skoroście się tu zebrały to może ja sobie pójdę do Marcina i nie będę wam przeszkadzał.

– A idź sobie, idź, Zbój ci i tak wszystko doniesie – machnęła ręką Magda.

– Jak to? – zdziwiła się Aldona.

– Nie wiesz? Przecież Bronuś przyznał się, że wszystko wie, bo w wigilię Zbój mu opowiedział o czym rozmawiałyśmy – odpowiedziała rozweselona.

– A fe, to z ciebie taki kumpel? O wszystkim opowiadasz? To ty jesteś donosiciel – Aldona oskarżycielsko wysunęła palec w kierunku Zbója. – Wstydziłbyś się.

Zbój nie przejął się przemówieniem „ciotki” i szeroko ziewnął.

– Masz, dokładnie pokazał co myśli o twoim gderaniu – zaśmiała się Magda. – Hola, hola, panowie, nie myślcie, że wam się upiecze – zwróciła się do „dachowych turystów”, którzy próbowali zniknąć bezszelestnie sprzed oczu matek. – Kara za głupotę musi być, żeby wam coś podobnego więcej do głów nie przyszło.

– Tak jest, ciocia Magda ma rację – przytaknęła Stenia. – Macie sobie sami karę wymyślić.

Winowajcy spojrzeli na siebie, spuścili głowy udając skruszonych i zawstydzonych, i oznajmili, że muszą pomyśleć. Otrzymali limit czasu na myślenie i opuścili kuchnię.

– Pamiętacie co Maciek z Olkiem i Kubą zrobili kiedy byli młodsi? Tu u mnie w dużym pokoju? – przypomniała sobie Danusia.

– Chodzi ci o ten pożar-o-mało-co? – spytała Magda.

– O co? – zdziwiła się Aldona.

– O mało co – powtórzyła Magda.

– Właśnie to mam na myśli – skinęła głową Danusia. – Ty, Doniczko, nie pamiętasz albo ci Teresa nie opowiedziała.  Chłopcy wzięli duże szkło powiększające i zaczęli się nim bawić skupiając promienie słoneczne. Jakoś je tak skutecznie skupili, że zapaliła się gazeta na wykładzinie. Przestraszyli się, zaczęli deptać ogień butami i wybiegli na balkon z płonącą gazetą przyczepioną do butów, tam udało im się zgasić płomień. Szczęściem było, że poprzedniego dnia zdjęłam firanki z okna, bo nie udałoby się im opanować ognia. Już po wszystkim zobaczyliśmy z Bronkiem, gdzie były wypalone ślady na wykładzinie.

– Całe szczęście, że tak to się skończyło – odetchnęła Aldona.

– No, mądrale, jak wam idzie myślenie? – krzyknęła Magda w stronę pokoju.

A tam Olek rozsiadł się na podłodze i zaśpiewał „domowe przedszkole” klaszcząc w ręce. Nie byłoby w tym nic dziwnego gdyby nie fakt, że jako rówieśnik Maćka był najstarszy w towarzystwie młodzieży, a wzrostem już sporo przewyższał Ziutka i niewiele brakowało, by dorównał ojcu. Obok niego Filip mocował się z Jędrkiem, troszkę od niego niższym, udając japońskiego zawodnika sumo. Jędrek się wycofał, usiadł obok Olka i dołączył się do śpiewania.

– Taki kurdupel jesteś, że nie można cię zaliczyć do sumoków – powiedział Filip.

Słysząc te słowa Jędrek zmarszczył groźnie brwi, zacisnął pięści, powoli się podniósł i ruszył w stronę Filipa.

– Ale urośniesz, na pewno urośniesz – krzyknął Filip chowając się za plecami siostry.

– Hej tam! Czy wy ogłuchliście? – zawołała Magda.

– Skończył wam się czas na myślenie – dodała Stenia. – No i co? Jakie pomysły?

– Ja za karę mógłbym nie pójść do szkoły – oznajmił Filip. – Albo nawet przez cały tydzień mógłbym nie chodzić, to byłaby większa kara.

Aldona parsknęła śmiechem prosto w szklankę oblewając bluzkę herbatą.

cdn.