Była noc

Była noc.

Cienie gości tańczyły na wszystkich ścianach, skakały po suficie.

Pokój – niczym samotna tratwa na bezkresnym oceanie – dryfował wśród skłębionych chmur.

Była noc.

Pod niebem unosiła się Wyjątkowa Życzliwość zesłana ludziom raz w roku na parę chwil. Zaglądała do rozjaśnionych światłami, rozkrzyczanych głosami, rozedrganych muzyką okien, leciutką mgiełką otulała ludzkie postacie. Płynęła dalej. Zapukała w szybę oddzielającą ciemność świata od mrugającej wesoło czerwonej świecy.

Nic z tego – zakołysała świeca płomieniem. – Nie zmieścisz się. Jest tłok.

Wyjątkowa Życzliwość zajrzała przez szparę pod balonikiem przypiętym do firanki. Z uśmiechem pomachała świecy i pomknęła dalej. Tu nie miała nic do roboty.  Z każdego kąta wyglądały jej siostry: Przyjaźń, Dobroć, Czułość, Delikatność, Łagodność oraz bliźniaczki Zrozumienie i Wyrozumiałość. Przybyły na sylwestrowy bal.

Była noc.

No korytarzu pod drzwiami pozostała zwinięta w kłębek zasmucona Miłość. Nie miała prawa wstępu i dlatego nie wśliznęła się przez dziurkę od klucza. Dręczyła ją świadomość, że odejdzie w dal razem z odchodzącą nocą. Ktoś rano ujrzy krople pachnące różami. Minie je, nie pomyśli, że to łzy Miłości.

Była noc.

Cienie gości szalały w rytmie  muzyki. Ręka szukała ręki, stęsknione spragnione wargi drugich…

Była noc.

Rozświetlił ją deszcz różnokolorowych, różnokształtnych spadających iskierek. Czerwona świeca podskakując z radości płomieniem patrzyła jak cienie odnalazły swoje pogubione połowy i połączyły się. Uśmiechała się do niej czerwona róża ze stulonymi płatkami, zerkając na bursztynowe krople szampana ginące w delikatnym pocałunku…

Była noc.

Podmuch powietrza otworzył okno, przeciąg otworzył drzwi. Zdumiona Miłość przetarła ze zdumieniem oczy, z lekkim ociąganiem weszła do środka. Cienie przystanęły nieruchomo, rozległy się śmiechy i oklaski. – Nareszcie do nas przyszłaś – wołali uszczęśliwieni goście..

Wciąż była noc.

A.Z./1.01.1995