Dobrych, nie tylko wesołych:)))

Miałam zamiar powiedzieć coś specjalnego z okazji 500-go wpisu. Nie zwróciłam uwagi na numerację i wpis „przeleciał”, ten jest 513-ty. A powiedzieć to bym chciała dużo z tej okazji, tylko jak i od czego zacząć? Może od tego, że pomysł założenia bloga okazał się strzałem w dziesiątkę, jednym z najlepszych pomysłów na jakie kiedykolwiek wpadłam? Polubiłam – to za mało powiedziane, uzależniłam się wręcz od spotkań z Wami w tym
wirtualnym świecie. Chciałabym Wasze teksty przeczytać od początku, poznać bardziej, głębiej lecz czasu brakuje. Musi – na razie tylko, mam nadzieję – pozostać jak jest. Czyli tak, jak się poznaje ludzi w realu, w konkretnym momencie. Z ich przeszłości można poznać tyle, ile sami aktualnie powiedzą. Nie da się cofnąć czasu i wrócić do nich w przeszłości, by przez ten miniony czas im towarzyszyć. Można jedynie od chwili
spotkania.
Wciąż słyszałam i nadal słyszę z różnych stron: -co ty będziesz na emeryturze robić? -nie nudzisz się?- wtedy będziesz mieć za dużo czasu co z nim zrobisz?… A guzik z pętelką! Może i on jest, ten czas, niestety – pędzi bez opamiętania, co już niejednokrotnie stwierdzałyśmy wszystkie. Doba jest zbyt krótka na zrobienie wszystkiego co zrobić potrzeba i jeszcze na to wszystko, co bym zrobić chciała. Nigdy dotąd tak nie uciekał, jakby nagle przyspieszenia dostał. Może dlatego, że już nie ma w perspektywie żadnego „potem”? Kiedy pracowałam odkładałam swoje sprawy właśnie na „potem”, czyli na emeryturę, upragniony, wyczekiwany okres wolności, swobody, spełniania marzeń snutych od dzieciństwa, a dokładniej – od kiedy nauczyłam się czytać i pisać. Odkładałam swoje pragnienia – bo zawsze obowiązek był na pierwszym miejscu, bo studia, bo dzieci małe, bo dzieci w szkole (oj działo się, działo), bo dzieci dorastają (i znowu się działo), bo
praca równolegle z wieloma zawirowaniami po drodze, bo mnóstwo różnych spraw, przeżyć i radosnych, i smutnych, rozstania, odchodzenie bliskich, narodziny wnuczek… A to wszystko na tle przemian jednego świata w drugi, tego, w którym się urodziłam i wychowałam w inny, o zupełnie odmiennych wartościach i preferencjach, nie zawsze do zaakceptowania… I zawsze na pierwszym miejscu obowiązek, obowiązek i jeszcze raz obowiązek. Jakby to było moje jedyne i prawdziwe imię. A mnie się to przestało podobać. Bo kiedy wreszcie czas dla mnie? Powinnam zacząć powtarzać: teraz ja, ja i jeszcze raz ja. No tak, ale tego się nie da przeskoczyć, „ja” zawsze gdzieś z tylu – przepraszam, to ja później, zaczekam, nie tym razem, może kiedyś, potem… itp., itd. A tu czekać nie ma na co, żadnego „potem” już nie będzie.
Dzięki blogowi poznałam Was! I tu „się stała” moja odskocznia, mój własny świat oddzielony od reszty, tu „puściłam” moją pisaninę w szufladzie ukrytą dotąd, tu się przekonałam, że nadaje się ona do czytania i nawet niektórym się podoba. Pewnie, że inaczej się czyta w całości, mając normalną książkę w ręce, ale trudno, ” z braku laku dobry kit” – jak to się mówi.
Uśmiecham się na myśl o Was, o Waszych odwiedzinach i rozmowach, którymi właściwie są komentarze. I dziękuję za nie bardzo serdecznie, bo wtedy czuję ogromną radość. Naprawdę:))) Uczę się od Was różnych rzeczy, utwierdzam się w jednych przekonaniach, weryfikuję inne… Czytam Wasze aktualne wpisy, nie zawsze komentuję. Czasem piszę komentarz, ale go kasuję, bo mi się wydaje, że głupi, czasem widząc napisany
zmieniam i piszę jeszcze raz. Sama się cieszę, gdy choć uśmieszek znajduję pod tym, co sama napisałam:)))
Noo, to się nagadałam:) Ponieważ święta już tuż, tuż, więc – razem ze zwierzętami, które w wigilię mówią ludzkim głosem – życzę wszystkim człowieczeństwa w sobie i wokół siebie w dużej ilości, nawet w nadmiarze nie zaszkodzi. Poza tym tradycyjnie: zdrowia, szczęścia, radości, miłości, prezentów, bliskich przy stole uginającym się od smakowitych potraw i po prostu DOBRYCH, WESOŁYCH ŚWIĄT!!!

21.12.2018