Z każdej strony bombardują nas dziesiątki informacji. Jak nie oszaleć? Uodpornić się na wszystkie? Działać wybiórczo? Podzielić według
własnego klucza i tylko część przyjmować do wiadomości? Nie dać się zatopić tonom nienawiści miotanym przed siebie bez opamietania przez niektórych? Otworzyć się na solidarność, szacunek, pomoc sobie nawzajem? Może jest nam za dobrze, za spokojnie i nie potrafimy tego docenić? Jak to możliwe, by ludzie, którzy przeżyli straszliwe sytuacje w czasie wojny, powstania, osobiste i zbiorowe tragedie, ból fizyczny i psychiczny potrafili dożyć późnego wieku pełni uśmiechu, ciepła, życzliwości, skorzy nieść pomoc zawsze i wszędzie? Może właśnie dlatego, że przeżyli piekło za życia?
Jestem pod wrażeniem obejrzanego filmu o Danucie Szaflarskiej, którą grała … Danuta Szaflarska. „Inny świat” miał tytuł ów film w reżyserii Doroty Kędzierzawskiej ze zdjęciami Arthura Rienharta. Wzruszająca opowieść, podczas słuchania której trudno mi było wzrok oderwać od twarzy aktorki. Nie dlatego, że uczucia na niej widoczne są aktorskie, grane, udawane ale właśnie dlatego, że szczere. Chwilami musi przerwać, aby ukryć łzy, albo przerażenie na przykład na myśl o kałużach krwi w prześlicznym ogrodzie skąpanym w słońcu, albo zdziwienie i niedowierzanie gdy mówi o umierającym młodym, przystojnym, opalonym powstańcu, który w agonii biega z przestrzelona szyją… Wszystkie wspomnienia zdają się odżywać na nowo. I wciąż pewnie na nowo odżywają, dlatego tak trzeba kochać życie póki trwa. Nie odbierać go w żaden sposób ani sobie ani innym, choć możemy się nie zgadzać w wielu kwestiach. Potem będzie już naprawdę wszystko jedno. Ważne jest co robimy tu i teraz. To jest tak: mały kamyczek rzucony do wody wywołuje kręgi na dużej powierzchni. Niech tym kamyczkiem będzie coś dobrego. Choćby dobra myśl, choćby zaniechanie czegoś złego…
24.04.2017