„Pasma życia” 44a

Bez względu na Kasine rozterki i przeżycia wewnętrzne świat zewnętrzny funkcjonował normalnie i wydarzenia toczyły się swoją koleją. Minął pierwszy tydzień ferii. Młodzi nie pojechali do Szczawnicy, coś im pokrzyżowało plany. Łukasz zadzwonił do matki z pytaniem czy nie wzięłaby na weekend wnuczki razem z psem. Oczywiście  natychmiast wyraziła zgodę ciesząc się, że będzie miała Klarcię dla siebie, a przy okazji zwiedzi nareszcie najbliższą okolicę idąc z psem na spacer. Pod kątem pobytu Klary z Budyniem zrobili wspólnie z Mikołajem zakupy w Auchan. Wrócili akurat na kolejny odcinek „Rancza”.  Patrząc na „czary” babki karzącej wrednego wójta za oszkalowanie Lucy, kontrkandydatki w wyborach, zaśmiewali się oboje.

Minął równy tydzień od ostatniej awantury z teściową. W sobotę mieli być u młodych około jedenastej, bo Klarcia chciała” żeby nie po południu tylko wcześniej” to będzie u  nich dłużej. Kasia już w drzwiach przypomniała sobie, że miała wyjąć mielone mięso z indyka na kotlety, które pani Wacia chciała zrobić na obiad. Wróciła więc do kuchni i sięgnęła do lodówki. Teściowa stała tuż za nią. Zupełnie nie wiadomo jakim sposobem spadła półka zawieszona w drzwiach  chłodziarki, na której między innymi stała butelka z koncentratem czerwonego barszczu. „Czarownica” – to było jedyne słowo, jakie Kasi przemknęło przez myśl. Pół kuchni zabarwiło się na piękny, buraczany kolor. Trzeba było lodówkę wystawić z wnęki, żeby usunąć wszelkie ślady… wypadku. No, trochę czasu to zajęło i po wnuczkę wyjechali dużo później niż planowali. Zostawili auto na parkingu i ruszyli w kierunku bloku. Na zupełnie prostym chodniku Kasia potknęła się i boleśnie naciągnęła mięsień w nodze.

– Jak ty to zrobiłaś? – zdumiał się Mikołaj, a po chwili wybuchnął śmiechem. – To zupełnie jak wczoraj w „Ranczu”!

– Też o tym pomyślałam. Najpierw lodówka, teraz noga – pokiwała Kasia głową i spojrzała z wyrzutem na męża. – Ty paskudo, mnie boli, a ty rżysz?

– Bo to tak ładnie wyglądało – bronił się. – Ale to nie moja wina…

– Przecież wiem…

Na szczęście doszli na miejsce i temat się urwał. Zabrali torbę przysmaków dla Budysia, rzeczy dla małej i fotelik do samochodu.

– Nie całuję się z wami, bo mnie wirus dopadł – wołała z pokoju Agnieszka. – Możecie Klarcię jutro jak najpóźniej przywieźć, to  będzie mniej wdychała, może się nie zarazi.

– Będzie z nami dłużej – uśmiechnęła się Kasia.

Klarcia jechała uszczęśliwiona obecnością Budynia. Miała przygotowany własny plan zajęć.

– Nie muszę teraz tęsknić za Budysiem, więc się będę mogła spokojnie bawić – oświadczyła w samochodzie.

– A co chcesz robić? – spytał dziadek.

– Mam obie części „Upiora w operze” do oglądania. Tylko, babciu, jak będzie smutny koniec drugiej części to idź do kuchni robić ciasto.

– Ja już upiekłam ciasto…

– Ale żebyś nie płakała, bo mama powiedziała, że ty jesteś rosmantyczka i będziesz płakać.

– Chyba romantyczka – poprawił Mikołaj.

– Przecież mówię: rosmantyczka.

– Nie, rybko, „rosmantyczka” to pewnie taka pani co lubi robić zakupy w Rossmanie, a romantyczka to wielbicielka romantyzmu…

– No dobra, nie wdawajmy się w nieistotne szczegóły – machnęła rączką Klarka. – Słuchajcie, będziemy się bawić w „Mam talent” i w restaurację, a moje lalki będą publicznością.

– Mam drugi film o twoich upiorkach, obejrzysz?

– Pewnie, ale słuchajcie dalej. Będziemy śpiewać…

– Oj, to ty będziesz śpiewać –  zaśmiała się Kasia.

– O nie, wy też! Przecież dziadek umie „śpiewać każdy może…”

– Ale poza śpiewaniem… może poczytamy na dobranoc? Wybierzemy jakąś książeczkę…

– Ty będziesz czytać, ja nie lubię.

– Ale dlaczego? To cudowne czytać książki. Nigdy się wtedy nie nudzisz…

– Może jak będę starsza. Teraz nie lubię, bo u mnie w klasie tylko Filip czyta płynnie.

– A ty nie?

– A ja ze zrozumieniem – oświadczyła zdegustowana spoglądając to na babcię to na dziadka. – To wy tego nie wiecie?

– Już teraz wiemy, skoro nam powiedziałaś. Dojechaliśmy, wyskakuj – Kasia mocniej przytrzymała smycz Budynia.

– Hurra! – z wesołym okrzykiem dziewczynka wkroczyła do domu.

Pies nie bardzo miał ochotę, ale po namyśle ruszył za swoją małą przyjaciółką. Pierwsze kroki swoich czterech łapek skierował w stronę wersalki. Najwyraźniej stwierdził, że będzie mu tu bardzo wygodnie leżeć oraz obserwować całe pomieszczenie, bo wskoczył i nie dał sobie wytłumaczyć, że jego miejsce jest na kocu rozłożonym obok schodów na cieplutkiej, ogrzewanej podłodze.  Popatrzył wielkimi ślepiami na ludzi przemawiających do niego i wskazujących na koc, po czym widocznie doszedł do wniosku, że nie warto na nich zwracać uwagi, bo ziewnął szeroko, wyciągnął się wygodnie i położył łeb na ozdobnej poduszce. Z jakiego powodu miałby się kłaść na podłodze, skoro w domu zawsze kładł się na wersalce? Miał swoje posłanie, oczywiście, ale tam przynosił i chował zabawki, gryzaczki, przysmaki do chrupania. Kasia machnęła ręką i przyniosła duży stary ręcznik.

– Przesuń się potworze ty jeden, podłożę ci pod łapy, bo mi narzutę zniszczysz – odsuwała brązowe, gładkie, lśniące cielsko. Tak, już nie ciałko szczeniaczka, ale cielsko dużego, rocznego posokowca bawarskiego. Zastosował bezwład absolutny nie reagując na żadne polecenie ani prośbę. Najwyraźniej miał w „głębokim poważaniu” ludzki wysiłek.

– Klarciu, czy wy go niczego nie nauczyliście? On w ogóle nie słucha!

– Po co ma słuchać? On ma zimowe ferie tak samo jak ja, więc chyba może sobie odpocząć – wzruszyła ramionami mała mądrala.

– A co on lubi jeść?

– Nie wiem, rodzice go karmią. Pewnie wszystko, chusteczki do nosa, moje kanapki, tacie zjadł buta a mamie kapcie…

– Oj, to trzeba będzie buty pochować – mruknęła Kasia i zwróciła się do „potwora” – No, co będziesz jadł?

Budyń nie zawracał sobie w tej chwili głowy tak przyziemnymi sprawami. Mrucząc położył się na boku i rozciągnął na całą długość zajmując większą część wersalki.

– Nie chcesz gadać to nie. Ty, ty… potworze, ty małpo, ty słodziaczku, ty pyszczulku śliczny…- miętosiła Kasia łeb, uszy i klepała całą długość brązowego psa.

Czas do wieczora minął szybko spędzony bardzo intensywnie na realizacji Klarcinych pomysłów.

– Tylko nie pozwól Budyniowi wchodzić na łóżko – przestrzegał Mikołaj, który nigdy nie miał własnego zwierzaka.

– Akurat. Myślisz, że się uda? – Kasia sceptycznie podeszła do mężowskiej uwagi. – Na pewno spróbuję, ale nie ręczę za skutki.

Położyła Budysiowy koc przy łóżku w sypialni i usiłowała psa namówić, żeby się na nim położył, bo tam będzie jego miejsce do spania. Patrzył na nią przez chwilę swymi pięknymi ślepiami, po czym bez wysiłku wskoczył na łóżko i ułożył się na pościeli obok Klarki, kładąc jej łeb na nogach. Nie chciał się stąd ruszyć, a kiedy Kasia zmusiła go do zejścia na podłogę i próbowała przekonać do położenia się na przygotowanym kocu, Klara z płaczem zeskoczyła z łóżka i objęła psa za szyję.

– Jak on będzie spał na ziemi to ja też! – chlipała. – Dlaczego wy jesteście tacy brutalni?! Zawiodłam się na was!

Kasia bezradnie rozłożyła ręce. Mikołaj jeszcze tłumaczył, że zarazki, że brudne łapy, że ze spaceru i tak dalej…

– On nigdy nie spał poza łóżkiem, od momentu przyjazdu do młodych spał z Klarcią – próbowała tłumaczyć mężowi. – Po prostu nie rozumie, dlaczego teraz miałoby być inaczej. Nawet nie wie, że można nie spać w łóżku.

– Ale jutro zmienisz pościel – salwował się ucieczką na dół.

– Pewnie. Razem zmienimy – zawołała za nim. – Jak mogłoby być inaczej…

– Po co masz zmieniać? – spytała zapłakana jeszcze Klara, ale spoza łez już się wyłaniał radosny uśmiech. – Przecież Budysiek jest taki czyściutki, milutki i kochany.

– Milutki i kochany na pewno, lecz po przyjściu ze spaceru czyściutki nie może być. Widziałaś jakie błoto jest na dworze?

– Mamusia wyciera mu łapy ręcznikiem – chytrze się uśmiechnęła. – Ty też tak możesz.

– Nawet wtedy na łapkach zostaną jakieś drobinki przyniesione z podwórka.

– Czemu wy musicie być takimi czyściochami? Mnie nie przeszkadzają żadne drobinki! Muszę się do Budysia przytulić i już!

– Dobrze, już dobrze, przytul się i śpij. Nie będzie zabawy, bo jestem zła. Prawie pokłóciłam się z dziadkiem z powodu psa.

– Nie słyszałam, wcale nie krzyczałaś na dziadka.

– Nie miałam powodu na nikogo krzyczeć.

– Jak się ludzie ze sobą kłócą, to krzyczą

– Nie zawsze. No śpij już. Dobranoc królewno.

Przytuliwszy się do swego pięknego brązowego przyjaciela usnęła wyjątkowo szybko.

Niedziela kurczyła się w błyskawicznym tempie.

– Kochanie, a może zostawimy małą jeszcze na jutro? – spytała Kasia. – Rano zawieziesz mnie do pracy.  Szybko wrócisz. Ze względu na ferie i wczesną porę na pewno nie będzie korków. Zresztą jest twoja mama więc dziecko samo nie zostanie. No i ma Budyśka przy sobie. Klarciu – zwróciła się do wnuczki, – chcesz zostać u nas do jutra? Mama wydobrzeje i odpocznie  przez ten czas. No jak?

– Hurra! Hurra, zostajemy! – zawołała. – Ja bym całe ferie została u was gdybyś nie chodziła do pracy. Czemu jeszcze musisz do tej pracy chodzić? Jakbyś nie szła to byśmy się bawiły.

– Chciałabym nie iść, ale nie mogę sobie na to pozwolić.

– Ile jeszcze będziesz chodzić do tej pracy, no ile?

– Już niedługo, naprawdę, jeszcze tylko trochę…

– Wiesz co, to ja bym wtedy poszła na szkolną emeryturę i mogłybyśmy się bawić całymi dniami – westchnęła z rozmarzeniem.

5.06.2018