„Babie lato i kropla deszczu” – 11

Inga czekała z nadzieją na niedzielę. W soboty sprzątała, gotowała, prała, prasowała. Mieli umowę z dostawcą prądu, zgodnie z którą w weekendy prąd był tańszy. Robiąc to wszystko czekała na niedzielę. Feliks pracował przez cały tydzień. Czyli siedział w fotelu i gapił się  w ekran laptopa wciąż mając nadzieję, że tym razem wskaźniki pokażą mu dobrą drogę do wygranej. Kiedy trenował „na sucho” osiągał dobre wyniki utwierdzające go w słuszności postępowania. Niestety, w realu wygrana uciekała daleko. Trwało to od poniedziałku do piątku nie osiem godzin, tylko praktycznie przez cały czas.

Dlatego Inga czekała na niedzielę, bo w weekendy platforma nie działała.

Niestety, gdy przychodziła niedziela, po obiedzie słyszała jedno.

– Muszę się położyć – mówił mąż i szedł do sypialni, włączał muzykę i odpoczywał.

Miał przecież prawo, wymagał tego stan zdrowia…  Tylko czemu ona znów czuła żal i rozczarowanie? Liczyła na wspólne popołudnie, na czas spędzony naprawdę razem. Przecież przez cały tydzień starała się na to zasłużyć…

Dobra już, Inga, przestań się nad sobą rozczulać, karciła się w myślach. Przecież rozumiesz dlaczego tak jest. No dobra, odpowiedziała jej druga Inga siedząca wewnątrz niej, rozumiem. Ale dlaczego ja mam zawsze wszystko rozumieć? Bo co? Bo powinnam więcej widzieć i rozumieć jako kobieta z doświadczeniem? Mam się czuć jak wyrzucona za burtę życia, jak dziecko przez szybkę liżące cukierek i się na to godzić bez mrugnięcia okiem? Znów to wszystko nie dla mnie? Czy wciąż muszę udowadniać, że potrafię przetrwać w najbardziej skrajnych warunkach? Tylko komu i po co? Cholera!!!

Na dodatek stosunki między Feliksem a teściową, czyli jego własną matką, były już całkiem  nie do zniesienia. Matka działa na niego jak płachta na byka – myślała Inga mając wrażenie, że sama zaraz zwariuje. Biedak nie może się pogodzić, że stała się zupełnie innym człowiekiem, obcą istotą, z którą trudno wytrzymać, a porozumieć to już w ogóle się nie da. Kłamie przy tym jak najęta, co wciąż jej wychodzi doskonale. Do czego się dotknie – popsuje, zniszczy, z oka nie można jej spuścić, bo nie wiadomo co strzeli do chorej  głowy za pięć minut. Niby nie rozumie co się do niej mówi, nie słyszy, ale w tym szaleństwie jest metoda. Zełgać na poczekaniu potrafi, schować do kieszeni wędlinę, żeby po kryjomu dać psom też potrafi, a w oczy się wypiera, że nie dała, albo, że tylko trochę, albo „i co się stało”… Boże pomóż, spraw żebym nie dostała obłędu…

Zupełnie inny nastrój tworzył się w domu, kiedy do dziadków przyjeżdżała Honoratka. Dawniej często nocowała, teraz zdarzało się to sporadycznie. Po pierwsze była na tyle duża, że miała swoje sprawy, koleżanki, dziewczyńskie tajemnice, pierwsze sympatie. A poza tym potwornie dużo nauki. Przez cały tydzień lekcje, nawet po osiem dziennie, kartkówki, sprawdziany, jakieś tzw. projekty czy prezentacje z każdego przedmiotu. O szkolnych sprawach nastolatek najlepiej Indze  rozmawiało się z Kasią, ponieważ ona również miała wnuczkę w ósmej klasie.

– Inga, najchętniej bym Klarcię zabrała do siebie przynajmniej na tydzień, żeby się wyspała i nie musiała myśleć o szkole. Całkowity zakaz myślenia, żeby jej się szare komórki zregenerowały – powiedziała Kasia po wejściu do domu sąsiadki. – Przyszłam do ciebie odreagować, bo mnie normalnie szlag trafia na to wszystko.

– Cieszę się, że wpadłaś. Jak zwykle mam chandrę, ale to już u mnie stan chroniczny, więc nie należy się przejmować, trzeba przywyknąć i tyle. Z Honoratką mam tak samo.

– Jakby lekcji było mało to jeszcze religia w szkole zamiast w kościele, co wkurza mnie maksymalnie. Kosztem normalnych przedmiotów! Klarka wolałby mieć więcej lekcji biologii, jakoś jej teraz przypasowała biologia, coś mówi o medycynie choć przecież to jeszcze za wcześnie.  Teraz nawet mają klasówki z religii, oceny na semestr wliczane do średniej. Świetny sposób na obrzydzenie wartości prezentowanych przez taką  „prawie” wiarę.

– Na dodatek szerzoną przez osoby z duchowością najczęściej nie mające nic wspólnego, raczej kojarzące się ze średniowieczem oraz inkwizycją. I jak w takiej sytuacji dzieci mają wyrosnąć na normalnych, zdrowo myślących dorosłych? – dodała Inga.

– Właśnie, tylko wyjątkowo silne jednostki przeżyją szkolny okres bez uszczerbku na rozumie – skwitowała Kasia.

cdn.