„Widocznie tak miało być” – 59

Dorota odbyła z bratem długą rozmowę telefoniczną. Z wielką radością przyjęła fakt, iż Sergiusz mówił zupełnie normalnym głosem, zdawał się być pełen energii i dobrych myśli, plany na przyszłość jawiły się jeden za drugim. Kilkakrotnie tylko musiała się ugryźć w język, żeby nie powiedzieć, iż plany owe nijak się będą miały do rzeczywistości jaką zastanie po powrocie. Pytał o Aldonę, ale wiła się jak piskorz, żeby nic nie powiedzieć i nie zdradzić zaufania przyjaciółki przy okazji komplikując jeszcze bardziej sytuację. Wiedziała, że gdyby się zdradziła choć jednym słowem, rzuciłby wszystko nie patrząc na następstwa i przyjechał  pakując się w niewyobrażalne kłopoty. Tak więc dla dobra sprawy musiała milczeć.

Odłożyła słuchawkę telefonu, podeszła do drzwi wejściowych i przekręciła zamek. To Michał wrócił z bazarku.

– Kupiłem mleko prosto od krowy – oznajmił.

– A gdzie ta krowa? – zainteresował się Kajtuś.

– Nie wiesz? Przecież w drugiej budzie  – wyjaśnił.

– Ty zdrowy jesteś, dobrze się czujesz? – spytała Dorota.

– Jejku, no przecież tam sprzedają mleko prosto od krowy, mamo, nie wiesz? – zdziwił się Jędrek.

– Aaa, no tak – pojęła w czym rzecz.

Na drugi dzień Dorota wracając z Kajtusiem przeszła przez bazarek i weszła do budki spożywczej.

– Cy jest ta krowa co daje mleko? Chcę ją zobacyć – powiedział Kajtuś wspinając  się na palce, żeby ponad ladą sklepową zobaczyć rzeczoną krowę.

Wybuch śmiechu za plecami Kajtusia wymiótł chłopca ze sklepu.

– Kajtek, wracaj natychmiast! – krzyknęła Dorota.

Kasia, bowiem ona była przyczyną Kajtusiowej ucieczki, wyjrzała przed budkę.

– Kajtusiu, ja cię bardzo przepraszam, że nie zachowałam powagi… ale to było cudne! W ogóle ty jesteś cudny, kochany chłopak i nie gniewaj się na mnie. Jeszcze raz cię przepraszam, no jak, darujesz mi?

– Moze być – spojrzał spod oka. – Ale Kamil pozycy mi film, który wiem, ze ma, bo o nim mówił na podwórku, ze ma.

– Dobrze, załatwione. Przypilnuję tego mojego synka, żeby ci pożyczył – Kasia spojrzała na Dorotę z uśmiechem. – Twoje dziecko ma niesamowity umysł.

– Aż za bardzo, coś wiem na ten temat. Ile ja się muszę namęczyć, żeby go do czegoś przekonać, ach, nawet sobie nie wyobrażasz.

– Wiesz co? Wyobrażam sobie. Mam podobnie z Kamilem, on zawsze musi mieć ostatnie słowo i ja sobie muszę szare komórki wywrócić na drugą stronę, żeby on był przekonany, że sam wymyślił to, co ja chcę osiągnąć. Uff, skomplikowane to wszystko.

– Cyrk z tymi chłopakami, normalny cyrk. O, Kaśka, a  może byś wpadła do nas na imprezę? Daleko nie masz, bo u Magdy robimy pożegnanie lata..

– Ale to jak? Tak sama, bez niczego i nikogo? Głupio trochę…

– Jakie głupio? My wszyscy porąbani jesteśmy przecież, każdy po przejściach, albo przed… kto to może wiedzieć co go czeka…

– Nie wiem… przecież jakoś się ubrać trzeba, może nie będę pasować…

– Zgłupiałaś całkiem?  Jak możesz nie pasować? Do czego niby? Dziewczyno, nie pozwól sobą zawładnąć jakimś głupim kompleksom!

– To aż tak widać? – Kasia posmutniała.

– Nie, no co ty, tylko ja mam nosa i siódmy zmysł. Wiesz, jak to po przejściach. Mam przerobione pewne tematy z dużą dokładnością. Wiem z doświadczenia, że zawsze się wokół znajdzie ktoś kto wie lepiej, a najczęściej mu się tylko wydaje, że wie. Ktoś, kto chce nas pouczać, urobić na obraz i podobieństwo swoje, kto chce nami dyrygować i mówi nam, co mamy robić. I jeszcze wmawia, że coś z nami jest nie tak, jeśli się opieramy.

– Właśnie, pełno takich…

– Więc, Katarynko, uroczyście ci oświadczam, że nasza „mafia” nie ma z powyższym obrazem nic wspólnego.

– Obserwuję was przecież od dawna i wiem, że jesteście taką fajną bandą życzliwych ludzi, których się chce przytulić do serca…

– No to przytulaj – zaśmiała się Dorota. – Skoro już zamknęłaś za sobą tamten zły rozdział życia, to zacznij nowe. A więc zapraszamy cię do nas.

– Nie wiem co powiedzieć… – wzruszyła się Kasia. – Naprawdę nie wiem. Ostatnio jakoś tak się dzieje, że samych dobrych ludzi zaczęłam spotykać na swojej drodze.  Z twojego bloku Elka Sosnowska i Adelka Sopotnicka, kojarzysz przecież, też okazały mi tyle serca, że znowu nie wiem co mówić.

– Pewnie, że kojarzę, to świetne dziewczyny. Nic nie mów tylko się uśmiechnij.

– Wiesz Dorotko, tata zawsze mi mówi, żebym otaczała się ludźmi życzliwie nastawionymi do siebie i świata, a uciekała od marudzących i narzekających, bo sama się stanę taką jędzą.

– Masz mądrego tatę – stwierdziła Dorota.

– Wiem, jest najlepszy na świecie. O kurczę, znowu się wzruszyłam – zatrzepotała rzęsami chcąc strząsnąć łzę. – Już drugi raz dzisiaj, bo pierwszy w pracy. Wyobraź sobie jaką miałam sytuację. Przyszła żona naszego stałego czytelnika, powiedzieć, że zmarł. Przyniosła książki, które brał ostatnio i powiedziała ze łzami w oczach, że pod koniec już źle widział, właściwie nie czytał, ale co kilka dni do nas przychodził, bo to była jego największa radość.

– Wiesz Kaśka, ludzie czytający są lepsi i wrażliwsi od tych pozostałych, ja to już dawno stwierdziłam.

– Masz absolutną rację. Od dawna nie mamy pieniędzy na książki, takie czasy przyszły. Ale nasi czytelnicy są cudowni.  Sami przynoszą w darze książki, swoje własne, z domu, za darmo, żeby inni ludzie mogli z nich jeszcze korzystać.

cdn.