„Widocznie tak miało być” – 32

Linka zdobyła wyróżnienie w konkurs fotograficznym  na zdjęcie z ubiegłorocznych  wakacji. Nagrodzone oraz wyróżnione fotki zaprezentowano w prasie i cała Polska mogła zobaczyć zdjęcie, na którym uwieczniony został „lot” Aldony z drzewa  wprost w Sergiuszowe ramiona. Niezmiernie podekscytowana dziewczynka wpadła do domu z gazetą w ręce.

– Jest ogłoszony nowy konkurs na wakacyjne zdjęcie – zawołała. – I wreszcie podali listę autorów nagrodzonych zdjęć z poprzednich wakacji. Muszę poszukać…

– Pokaż  – siostra wyrwała jej gazetę z ręki. – Strasznie długo się z tym grzebali. Czekaj, nie zabieraj mi, muszę zobaczyć…

– I co widzisz? Ee tam, pewnie nic. Mnóstwo zdjęć ludzie wysłali, kto by tam patrzył na moje… – machnęła ręką z nagłym wyrazem rezygnacji na buzi.

– Czekaj, czekaj, tu są różne fotki… Jest! Jak mamusia spada z drzewa, a wujek ją łapie. Wtedy ją nazwał Wiewióreczką…

– To zdjęcie wysłałam! Pokaż, faktycznie, mama w locie! Moje zdjęcie! Dostałam wyróżnienie! Hurra!!!

– To teraz Maćkowi musisz pokazać – domyślnie spojrzała Inka. – Niech wie, że właśnie ciebie wyróżnili.

– No nie, niemożliwe – Linka nie mogła uwierzyć własnemu szczęściu. – Mamusiu, mamooo! Zobacz! Pokazali w gazecie moją fotkę, dostałam wyróżnienie! Widzisz?

Aldona wchodząca właśnie do mieszkania w pierwszej chwili nie mogła pojąć w czym rzecz. Myśli miała jeszcze zaprzątnięte pracowymi problemami i upłynęła dłuższa chwila zanim przestawiła się na „prywatne myślenie”.  Zobaczyła w gazecie zdjęcie, które natychmiast przeniosło ją w czasie. Usiadła bez słowa i wpatrzyła się w uchwyconą przez aparat scenę.

– Jak to można chwilę zatrzymać na zawsze – powiedziała po krótkim milczeniu. – Rzeczywistość ulega zmianie, plany rozsypują się jak domek z kart, a na fotografii została przeszłość…

– Mamusiu, czy ty się wcale nie cieszysz ? – Linka z wyraźnym zawodem na buzi spojrzała na matkę.

– Mamo, no nie, przecież nie możesz Lince sprawić takiej przykrości – ujęła się za siostrą Inka.

– Och, przepraszam Stokrotki, jakoś smętnie mi się zrobiło, że czas tak szybko płynie… Oczywiście, że się cieszę i jestem bardzo dumna z was obu.

– Czemu z obu? – zdziwiła się Inka.

– Czemu? Bo ty się od razu ujęłaś za siostrą myśląc o niej, o jej uczuciach. Z Linki zaś jako ze zdobywczyni wyróżnienia w konkursie. Przy tak dużej konkurencji – pokręciła głową z podziwem, – to naprawdę ogromne osiągnięcie. Gratulacje, kochanie.

– Nie było widocznie innej latającej mamy, więc właściwie ty wygrałaś – żartowała uszczęśliwiona dziewczynka. – Pójdę pokazać Justysi.

– Idę z tobą – ruszyła za siostrą Inka. – Chcę zobaczyć jej minę. I od razu zadzwonię do chłopaków.

Linka miała powód, żeby puszyć się jak paw ponieważ Justyna i Filip byli pod wrażeniem. Telefon wykonany do chłopaków spowodował ich przybycie w niedługim czasie w celu osobistego zweryfikowania usłyszanej wiadomości oraz złożenia gratulacji wyróżnionej fotografce. Maciek tuż przed wyjściem z domu pomyślał, że nie wypada iść w takiej chwili z pustą ręką, wrócił do swego pokoju i schował do kieszeni rolkę filmu do aparatu, którą dostał  niedawno w prezencie. Wcisnął ją Lince po kryjomu, żeby nikt nie widział. Przynajmniej tak mu się zdawało bo – oczywiście – zauważyli wszyscy.

– Co jej wciskasz? – od razu zainteresował się Filip.

– Oo, ten amerykański film? Fiu, fiu – zagwizdał Marek.

– Nie mogłeś powiedzieć, to byśmy kwiatek z trawnika urwali – syknął Kuba.

– Maciek, jak się coś daje z takiej okazji, to trzeba ładnie opakować – skomentowały dziewczynki.

Maciek poczerwieniał, a Linka się wściekła.

– Ale wy jesteście! Co się  Maćka czepiacie? On jeden pomyślał o czymś takim! Podarował mi niezwykle cenną rzecz, dziękuję ci, Maćku. Nie zwracaj uwagi na tę bandę koczkodanów – zwróciła się do Maćka.

– Fakt, nikt więcej nie pomyślał, żeby cię jakoś uhonorować – powiedziała Justysia.

– Ale to z zaskoczenia było, nie mieliśmy kiedy pomyśleć – usprawiedliwiali się chłopcy.

– No dobra, przepraszam, ja też wyskoczyłam jak…jak… – zawahała się Linka.

– Jak Filip z konopi – podpowiedział Marek.

– Ja znikąd nie wyskakiwałem – obruszył się Filip.

– Nie wytrzymam z tym bratem – jęknęła Justyna. – Tak się mówi, to jest powiedzenie, rozumiesz głąbie?

Zdjęcie zaprezentowane w gazecie narobiło sporo zamieszania. Przede wszystkim trafiło do Grety, dalej do Mariana i Agaty.  Tych dwoje nawiązało ścisłą współpracę dla spełnienia zamiaru, którym było rozdzielenie Aldony i Sergiusza. Marian nie mógł znieść myśli, że nie osiągnie zamierzonego celu, jak każdy typ, który nie bierze pod uwagę możliwości porażki. Uważał, że musi wygrać, bo tak sobie postanowił, żadna inna opcja nie wchodziła w rachubę.

Agacie przyświecał jeden podstawowy cel – wydusić z męża jak najwięcej pieniędzy. Nie miała żadnych skrupułów, byle tylko jej było dobrze. Zdawała sobie sprawę z faktu, iż miłości nie ma i nie będzie między nimi. Nie odzyska go też na żadnym polu – ani jako partnera ani jako przyjaciela – wiedziała, że jest na straconej pozycji. Oczywiście nie miała o to pretensji do siebie, nie widziała najmniejszej własnej winy, o fiasko swoich planów winiła Aldonę i Sergiusza. Do pierwszej chwilowo nie miała dostępu, bo Aldona odmówiła jakichkolwiek kontaktów, więc na razie odpuściła czekając na chwilę sposobną dla wyrównania wyimaginowanych rachunków. Jego zaś chciała ukarać zabierając mu majątek  i dziecko, na którym jej nigdy specjalnie nie zależało, ale wiedziała, że tym może go skrzywdzić, że to najbardziej zaboli. Bo poza zaspokojeniem pazerności chciała też zaspokoić swoją próżność i dokonać zemsty. Odrzucenie jej, Agaty, takiej wspaniałej istoty i to na rzecz takiego byle kogo… Nie, to nie mogło pozostać bez kary. Z opowiadań Moniki wysnuła wniosek, że działka może stać się ważnym elementem zemsty. Cieszyła się, że pozbawiając męża ziemi dokuczy i jemu, i rywalce. Nawet przez chwilę nie pomyślała o uczuciach innych osób, tak ją zdominował egoizm, żądza władzy  połączone z chęcią posiadania oraz przeprowadzenia swojej woli bez względu na  cenę. Ona jedna była bez skazy, ona wszystko robiła najlepiej, wszystkich innych śmiertelników przewyższała przecież pod każdym względem.

cdn.