„Widocznie tak miało być” – 7

Zanim Sergiusz przywiózł Mimi na Ursynów, mieszkanie na parterze odwiedziła śmierć.  Nagła i niespodziewana.

Bibi czuła się źle kiedy Aldona wróciła z pracy. Leżała rozciągnięta na ciepłym kaloryferze i nawet nie spojrzała na jedzenie. Nigdy dotąd jej się to nie zdarzyło. Ponieważ jednak mruczała gdy tylko pani zbliżała się do niej, mruczała głaskana przez dziewczynki – nic nie wskazywało na zbliżającą się tragedię.

– Może coś zjadła? – zastanawiała się Aldona. – Ale co?

Przyniosła jakieś tabletki na zatrucie, które Danusia często dawała Tygryskowi i zmusiła kotkę do połknięcia rozkruszonego lekarstwa. Bibi zeszła z grzejnika, chwiejnym krokiem doszła do kuwety.  Wróciła, lecz już  nie miała siły wskoczyć na poprzednie miejsce. Dziewczynki wzięły ją do pokoju, ułożyły na fotelu, zawinęły w ręcznik, żeby było jej ciepło, obłożyły fotel poduszkami, żeby nie spadła.

Później na rękach Aldony Bibi dostała torsji brudząc jej sukienkę od góry do samego dołu. Ucieszyły się  przekonane, że już będzie wszystko w porządku.

W nocy obudził Aldonę pełen strachu i bólu krzyk kotki wzywającej pomocy. Okazało się, że kotusia zeszła z fotela, żeby pójść do łazienki i nie miała siły wyjść z kuwety. Aldona podniosła ją, otuliła ręcznikiem, nakryła kołdrą aby ogrzać coraz słabsze, coraz chłodniejsze ciałko. Nie wiedziała co zrobić, jak pomóc cierpiącemu biedactwu. Trzymała ręce na małym brzuszku, wtedy kotusia uspokajała się trochę jakby przynosiło jej to ulgę. Kiedy Aldona przysypiała, resztkami sił wlokła się do łazienki i znów wołała o ratunek. Tak minęła koszmarna noc.

Zawiniętą w ręcznik i kołdrę koteczkę zostawiła Aldona na tapczanie a sama szykowała dziewczynkom śniadanie. Co chwilę biegały do chorej łudząc się, że lepiej oddycha i jest cieplejsza.

Dzieci wyszły, a Bibi poruszyła się jakby znowu zaczęły ją męczyć torsje. Aldona w ręczniku zdjęła ją z tapczanu i położyła na dywanie. To nie były torsje, to był krwotok. A zaraz potem krzyk, tak potworny, tak straszny krzyk, że mimo woli Aldona też zaczęła krzyczeć, nieprzytomna z przerażenia. Do tej pory trzymała kotkę, teraz ją puściła, bo małe ciałko wykrzywiły konwulsje. Raptem krzyk ustał. Bibi znieruchomiała. Aldona klęczała nad nią gryząc zaciśnięte palce, skuczała jak szczeniak. Rozszerzonymi oczyma patrzyła na leżącą bez  ruchu koteczkę, tę cudownie miękką, słodką pieszczoszkę. Czekała, by podniosła się, przeciągnęła i mrucząc otarła główkę o jej nogi. Czekała i czekała. Wreszcie łzy wypełniły oczy i szloch wstrząsnął całym ciałem. Bez znaczenia do kogo śmierć przychodzi – do człowieka czy do małej kotki. Zawsze tak samo wygląda w martwych, szklanych, pełnych cierpienia oczach odchodzącej istoty. Miała do siebie pretensję, że nie tuliła Bibi w objęciach do ostatniej chwili, że ją puściła, że pozwoliła  umrzeć jej samej z brzmieniem własnego krzyku w uszkach. Przyszły jej na myśl czyjeś słowa, że każdy w końcu pozostaje sam na sam ze śmiercią i nikt inny w tym spotkaniu nie może uczestniczyć.

Długo klęczała przy Bibi, głaskała stygnące ciałko, prosiła przez łzy, by wstała.  Nie mogła uwierzyć w prawdziwość tego całego koszmaru, łudziła się, że słyszy oddech i miauczenie. Wreszcie wzięła czysty ręcznik, aby koteczka nie leżała na poplamionym krwią, zawinęła ją i zostawiła na dywanie. Zamknęła drzwi do pokoju, zostawiła dziewczynkom kartkę, żeby nie wchodziły, bo Bibi nie żyje.

Pojechała do pracy roztrzęsiona i zapłakana. Widząc ją w takim stanie każdy pytał o przyczynę. Odpowiedzią na słowa: kotka mi umarła – były w większości  uśmieszki i głośne śmiechy. Oczywiście, to przykre, ale żeby z tego robić aż taką tragedię? Mało to wszędzie kotów?

Zwolniła się, nie była w stanie tego znieść. Pojechała do Sergiusza do pracy. Usiłowała zapanować nad łzami. On się nie śmiał, nigdy w życiu by tak nie zareagował, dzielił jej ból. Powiedział, że przyjedzie jak tylko będzie mógł i zabierze Bibi na działkę.

Tina przez cały dzień siedziała w kuchni pod stołem przerażona, zdezorientowana, cała drżąca. Gdy Bibi z panią i panem pojechała w swą ostatnią podróż, obwąchała wszystkie miejsca, w których kotka zwykle była, szukała jej wszędzie, w każdym kącie.

Tymczasem mała Bibi o białym futerku w czarne łatki i o wielkim serduszku, kochana, pieszczona i całowana przez swoje tak krótkie życie, spoczęła snem wiecznym pod  młodziutką sosenką, opłakiwana przez dzieci w domu i przez dwoje dorosłych w Domku Teresy na działce.

Po kilku dniach pojawiła się w ursynowskim domu Mimi. Obwąchały sobie z Tiną noski. Trudno powiedzieć o czym ze sobą rozmawiały, w każdym razie od pierwszego dnia Mimi spała  przytulona do Tiny. Stokrotki głaskały i tuliły Mimi ale oczy miały pełne łez, a w ich serduszkach mała Bibi na zawsze miała swój kącik i nikt go nigdy nie zajął. W miarę upływu czasu takich kącików robiło się coraz więcej, dziewczynki kochały zwierzęta i miały bardzo pojemne serduszka.

Monika bardzo przeżyła śmierć siostrzyczki swojej faworytki. A widząc rozpacz i łzy dziewczynek i cioci Aldony lżej było jej rozstać się ze swoją ulubienicą wierząc, że pomoże przyjaciółkom, że przyniesie im ulgę w cierpieniu. Poza tym miała świadomość, iż będzie mogła odwiedzać Mimi, pobawić się z nią, przytulić, zaś Stokrotki swojej Bibi nie zobaczą już nigdy.