Historii rudego kota ciąg dalszy

Wczoraj, w niedzielę, miało miejsce niezwykle pozytywne zdarzenie. Pamiętacie rudego kota, który przyszedł za sąsiadami z ulicy i został w osiedlu? Martwiliśmy się z Mężem o niego, bo latem – to pół biedy, kiedy na zewnątrz jest ciepło – jedzenie i picie wystarczy, plus towarzystwo dzieci z całego osiedla. Jednak nasz klimat, niestety, nie sprzyja bezdomnym zwierzętom. Gdyby nie alergia Męża wzięlibyśmy go do domu, a tak – gucio, nie można. Kotuś wyraźnie udomowiony, przyjaźnie nastawiony do świata, ludzi i psów też. Chodził za dzieciakami, które go nosiły, głaskały, karmiły czym zaspokajały jego potrzebę towarzystwa, przychodził na „kici kici”.
Wczoraj z Mężem zrobiliśmy domek dla kota, stworzyliśmy „obiekt budowlany” niepowtarzalny, jedyny w swoim rodzaju:))) Wykorzystaliśmy pudła tekturowe różnej wielkości, między ścianki włożyliśmy styropian, owinęliśmy folią, żeby zabezpieczyć przed wilgocią, wypełniliśmy środek aby było miękko i w miarę ciepło, i aby choć trochę chroniło przed zimnem. Skończywszy „twórczość budowlaną” poszliśmy z psami na baaardzo dłuuugi
spacer wykorzystując przepiękną złotą polską jesień, odkrywając przy okazji uroki nowej trasy. Przeszliśmy z Piaseczna przez Chylice, Chyliczki i wróciliśmy do Piaseczna. Było cudownie, jak na wakacjach:))) Słońce, lekki wiaterek, liście jeszcze na drzewach ale już przepięknie wybarwione, nitki babiego lata migocące podczas lotu w słońcu – słowem kwintesencja uroku jesieni.
Wychodząc z domu widzieliśmy rudego kotusia leżącego w słoneczku obok grupki bawiących się dzieciaków. Ledwo wróciliśmy z wyprawy zadzwonił Duży. Nadmienić muszę, iż moje dziecko zrobiło kotusiowi twarzowe zdjęcie :))) i opublikowało gdzieś tam w sieci. I właśnie odezwała się pani, która rozpoznała kota!
Zadzwoniła do mnie, że jedzie, a ja ruszyłam na poszukiwanie, bo kotusia na ten moment wcięło, nie ma, zniknął, zdematerializował się. Chodziłam po osiedlu, „kiciałam”, zaglądałam w kąty – nic. Poprosiłam dzieciaki, żeby włączyły się w poszukiwania.

Kot się znalazł i dopiero się zaczęło. Dzieci w płacz, szczególnie jedna z dziewczynek tonęła we łzach, co udzieliło się kilku pozostałym, nawet tym, które mówiły, że nie lubią kotów. Tak więc w uliczce zrobiło się zbiorowisko ludzi i ludzików dwojakiego rodzaju. Jedno rozpaczająco-szlochające, drugie – próbujące temu pierwszemu wytłumaczyć, że kot to nie zabawka, której się można z domu pozbyć kiedy się znudzi lub zacznie
przeszkadzać.
Okazało się, że kotuś mieszkał na stałe w klinice weterynaryjnej w Łazach, witał gości w recepcji :))) i najbardziej prawdopodobna wersja brzmi, że wskoczył do jakiegoś samochodu, i nie zauważony dojechał aż do nas. Myślę, że gdyby trafił do auta jakiegoś zwierzaczkowego pacjenta kliniki, na pewno zostałby odwieziony z powrotem. Jeśli jednak wskoczył do jakiegoś kuriera – a to nie zawsze są mili ludzie – ten go po prostu wyrzucił z auta. To by tłumaczyło jego zachowanie w chwili, gdy sąsiedzi znaleźli go na ulicy. Panie z kliniki nie miałyby nic przeciw adopcji kota, ale musiałaby to być prawdziwa, odpowiedzialna i pełna adopcja, z wypełnieniem dokumentów i możliwością kontroli warunków w jakich kot żyje.
Niestety, taka adopcja w wypadku rodziny rozpaczającej dziewczynki nie wchodziła w rachubę. Tym sposobem mimo rzęsistych łez kotuś odjechał do swojego domu. Panie weterynarki tłumaczyły dzieciom, że mogą przyjeżdżać w odwiedziny, mogą adoptować kotki, bo jest ich dużo czekających na własny dom i rodzinę, ale muszą rodzice wziąć za kotka pełną odpowiedzialność. Z kolei ja starałam się dzieciakom włożyć do główek, że są w osiedlu inne koty, którym potrzebna jest pomoc i opieka. Na początku wakacji pojawił się np. białobury kotek, albo bardzo młody, albo miniaturka i jest całkiem sam.
Nawiasem mówiąc u nas są na stałe wystawione miseczki z karmą, więc mam nadzieję, że ten mały – skoro często wygrzewa się na słońcu leżąc w naszych krzakach – da się z czasem obłaskawić na tyle, żeby mu pokazać nowy domek i możliwość korzystania ze schronienia.
Klinika nazywa się Redline, zobaczyć można ją na stronie – redwet.pl

8.10.2018