Biały gołąb

Wczoraj po południu wracając z psami zobaczyłam gołębia. Pod siatką od strony ulicy stał nieruchomo z napuszonymi piórkami, nie zwracając uwagi na nic co się wokół działo, a dzieci biegały, krzyczały bawiąc się i samochody przejeżdżały. Zaprowadziłam psiaki do domu i wróciłam. Gołąbek był śliczny, biały z jasnobrązowym łebkiem i takimi samymi paskami na skrzydełkach. Dzień wcześniej Mąż mi go pokazywał, że taki ładny skądś przyleciał. Zauważyłam, że miał na nóżkach dwie obrączki, czyli czyjś, nie bezdomny. Złapałam go bez trudu, zaniosłam do ogródka. Dałam wodę i kaszę z nadzieją, że się pożywi – ale nie chciał. Stał i – tu mi się określenie babci przypomniało odnoszące się do chorych kurczaków – „kipiał”. Mąż zaczął
szukać w internecie informacji o hodowcach gołębi, znalazł telefon, zadzwonił, opowiedział co się zdarzyło. Pan powiedział, że ktoś oddzwoni, ale nie doczekaliśmy się, więc zadzwonił w inne miejsce. Tam pan poradził, żeby dać jeść i pić, bo może tylko zmęczony. Aha, spisaliśmy z obrączki dane. Na żółtej były niewidoczne, a na zielonej – RO F.R.S.C. 2017 029707. Pan powiedział, że to z Rumunii gołąb. Miałam nadzieję, że odpocznie i będzie dobrze, bo nawet zaczął się trochę ruszać, przesunął się w inne miejsce, ale – niestety – nocą pofrunął za Tęczowy Most. Rano leżał z rozpostartym białym skrzydełkiem na zielonej trawie. Przynajmniej odszedł w spokoju, nikt się nad nim nie znęcał, nie pogryzł, nie rozszarpał (psy siedziały w domu i do ogródka drzwi były zamknięte). Pochowaliśmy go pod wierzbą, kupiłam kwiatki i posadzę tam za chwilę. Żal biedactwa, taki był śliczny, szmat drogi przebył, żeby zakończyć życie w obcym kraju.

27.06.2018