Obiecałam Ewie wypróbowany przepis na pasztet z selera. Lubiłam zawsze przeglądać książki z przepisami. Kolorowych broszurek-zeszycików w rodzaju „Przepisy czytelników”, „Przyślij przepis” itp. mam mnóstwo, namiętnie je kupowałam w pracowym kiosku
przewidując, że na emeryturze to już mało co sobie kupować będę, a ponieważ przepisy są ponadczasowe, dobrze robiłam. Książek oczywiście też mam masę, bo to jedyne dobra, które od dzieciństwa lubiłam najbardziej. Największą radością było na każdą okazję w
rodzaju imieniny, urodziny itd. otrzymać nową. Myślę sobie, że nawyk czytania wynosi się w pierwszym rzędzie z domu. Z tatą nurkowałam po księgarniach od najwcześniejszych lat, od zawsze – jak pamiętam. Z mamą wyrywałyśmy sobie książki, bo czytałyśmy te same.
Zobaczywszy „Winnetou” w księgarni potrafiłam przez całe miasto przebiec do domu (to było w Opolu, na początku podstawówki), żeby wziąć pieniądze (swoje uzbierane na książki) i kupić. Kochałam się wtedy w wodzu Apaczów, wymyślałam jakim sposobem ocalał
(oczywiście ja go od śmierci uratowałam, jakby inaczej;) ), przetrzymywałam książkę z biblioteki szkolnej nie mogąc się z niż rozstać.
Kupiłam wtedy i od tej pory miałam swojego Winnetou. Mam ten sam egzemplarz cały czas. Wprawdzie schowany w pudełku bo się rozpada ze starości, ale jest. Tak samo „Baśnie z 1001 nocy”, które od mamy dostałam będąc u babci w Tenczynku, jeszcze zanim poszłam do szkoły.
I się rozgadałam. Gadać to ja mogę „na piśmie”, używanie strun głosowych mnie męczy i ogólnie nie posiadłam zdolności oratorskich.
Miałam przecież tylko podać przepis na pasztet. No to podaję:)
Pasztet z selera i migdałów
– 2 duże selery korzeniowe
– duża cebula
– 3 łyżki oleju
– 30 dkg migdałów
– 2 łyżki musztardy sarepskiej
– 2 jajka
– olej i bułka tarta do formy
– sól, pieprz
1/ seler i cebulę pokroić w kostkę, przesmażyć na oleju
2/ migdały zalać wrzątkiem, po kilku minutach odcedzić, obrać ze skórki, dodać do selera z cebulą, zmiksować
3/ do powstałej masy dodać musztardę, jajka, przyprawy, dokładnie wymieszać
4/ keksówkę natłuścić olejem, wysypać bułką, piec 40min/ 180 st.
Upiekłam ten pasztet Małemu na jakąś okazję, w formie z Ikea w kształcie serca. Wyszedł smaczny i dał się pokroić.
Nie bede ukrywac: za selerem akurat nie przepadam. Ale kto wie; moze warto sprobowac?
Ja przepisow mam cale mnostwo. Ksiazek kucharskich takze sporo. No i czesto korzystam „w tym temacie” z netu.
Bognna:-) Mnie się zawsze wydawało, że nie lubię selera. Ale zjadłam kiedyś w krzeszowickim „Frykasie” surówkę i była pyszna. Potem zrobiłam zupę krem selerową i byłam kompletnie zaskoczona, nie przypuszczałam, że może być taka smaczna.
Poza książkami i broszurkami, zeszytami z przepisami zebranymi przed laty mam jeszcze tony wycinków z gazet. Właśnie ostatnio stwierdziłam, że to lekka przesada i część wycinków poszła na makulaturę (do żółtego worka z segregowanymi odpadami). Oczywiście po kolejnym ich przejrzeniu. Zbieram siły, żeby pozbyć się reszty…
Zdecydowanie bardziej wolę czytać o książkach a już Winnetou- to wiadomo: miłość idealna wielu nastolatek!
Ale roślinny pasztet też może być intrygujący! ;))
BBM:-) Zakochałam się w Winnetou mając 4 latka i do tej pory mi nie przeszło:) Pewnie dlatego uwielbiam długie włosy u mężczyzn;)))
Niestety selera nie lubię, ale przepisy różne też podczytuję i na miarę swych (niewielkich) kulinarnych możliwości, coś tam czasem nowego się upichci 😉 Koleżanka namawia mnie na pieczeń rzymską, ponoć proste w wykonaniu, to może się skuszę.. Piekłaś kiedyś?
A co do książek, to dla synka muszę „Winnetou” zdobyć! Baśnie, Muminki, Anię z Zielonego Wzgórza, wiersze Poświatowskiej, Jeżycjadę w komplecie i całą serię książek Chmielewskiej wyniosłam z rodzinnego domu, a to akurat się Bratu dostało 😉
Myszko:-) W sprawie selera przeczytaj odpowiedź dla BBM:)
Pieczeń rzymską już się nauczyłam piec (dopiero będąc na wolności, czyli na emeryturze), przedtem nie wychodziła mi za nic na świecie, albo się rozpadała i nie dawała się pokroić, albo była niedobra po prostu. Jeśli chcesz, napiszę jak robiłam, że wreszcie wyszła.
O Ani Shirley już kiedyś mówiłam, że mam i nie oddam, na bezludną wyspę zabiorę – wszystkie książki L. Maud Maontgomery. Chmielewską – co tylko mam w domu – w poprzednie wakacje dla poprawy humoru sobie przypomniałam. Ukochane książki trzymam w sypialni, żeby mi nagle gdzieś nie wyparowały:)))
Myszko:-) Do Bognny o selerze, nie do BBM, pomyliło mi się;)
Chyba czas przejść na dietę bezmięsną! Zapisałam przepis, i mam zamiar go wypróbować!
Fusilko:-) Na pewno nie zaszkodzi wprowadzenie większej ilości bezmięsnych potraw. Gdyby nie Mąż i babcia D. to ja bym wcale nie kupowała nieboszczyków, i tak tylko kurczak, indyk i ryby. Kurczak z konieczności, indyk z zemsty – jak byłam mała to mnie jeden gonił, gulgotał za mną i się bardzo bałam, ryby dla zdrowia ale to wszystko w niedużych ilościach. Od jakiegoś czasu razem z ziemniakami do obiadu gotuję marchewkę i podaję samą, bez niczego, i psy jedzą i ludzie. Jest porcja warzyw:)))
Ania, dzieki stokrotne, może twoja wersja będzie pyszna i nierozwalająca się… Bo moje wiesz, ani dobre, ani ładne 😉
Ewuś:-) Wtedy naprawdę dobry wyszedł. Nie wiem jak byłoby za drugim razem, może spróbuję, tylko… to obieranie migdałów mnie zniechęca;(
I nie pleć, że Twoje ani dobre, ani ładne bo nie uwierzę;)
Och, o tym już dyskutowałyśmy :-/ A co do Winnetou, to czytałam z dwieście razy i WCALE mi nie przeszkadza, że się w nim kochasz, bo ja wolę Old Shatterhanda. Ale i tak zawsze chciałam mieszkać w Bullerbyn!
Ewuś:-) TWOJE SZCZĘŚCIE! Biały brat jest OK, możesz go sobie woleć. W Bullerbyn krótko chciałam mieszkać, potem na Wyspie Księcia Edwarda, jeszcze w międzyczasie w chacie na palach nad Amazonką, w domku na drzewie, w Tenczynku w ogródku babci w wymyślonym domu całym ze szkła, a teraz bym chciała mieć święty spokój we własnej chałupie i móc często jeździć do Szczawnicy.
Też myślę, że nawyk czytania wynosi się z domu 🙂 czytający rodzice lub chociaż jeden rodzic przekładają się na czytające dziecko
Cieniewiatru:-) Masz rację, dziecko naśladuje rodziców. Przypomniała mi się śmieszna scena. Duży był malutki, zaobserwował, że przy lampie leżała zawsze ostatnio czytana książka i moje okulary (wtedy tylko do czytania używałam), wpadał do pokoju, siadał szybciutko, zakładał patrzałki i brał książkę do łapek. Najczęściej w pośpiechu do góry nogami, patrzył oczywiście spoza szkieł lecz był zadowolony, że mnie uprzedził, był szybszy. A widok jaki bezcenny- szkrab z książką:)))
Ja kiedyś podobnie „polowałam” na „Tomki…” Szklarskiego.
Nie byłam już nastolatką, tylko studentką, ale coś sobie ubzdurałam, ze wszystkie muszę mieć.
Później bardzo przydały się synowi;).
ps. przepisałam przepis na pasztet.
Wilmo:-) Wszystkie „Tomki” oczywiście mam, te pierwsze też w rozsypce, czytałam je „na okrągło”, a moja siostra maturę z geografii zdała dzięki wiadomościom z nich nabytym. Wieczorami leżąc już w łóżkach wymyślałyśmy aktorską obsadę międzynarodową, wyobrażałyśmy sobie, że kręcimy film oparty na „Tomkach”. Oczywiście kłóciłyśmy się przy tym strasznie, ja się wtedy kochałam w Delonie, ona w Mikulskim:)))
Twój przepis sobie zapisałam. Przy najbliższej okazji go wypróbuję. Marysia.
Twój przepis sobie zapisałam. W najbliższym czasie go wypróbuję.
Twój przepis zanotowałam.
Maryniu:-) Kochana, jak dobrze, że dotarłaś tutaj! Baaardzo się cieszę:)))
Przepis wykorzystałam raz dopiero ale rezultatem byłam mile zaskoczona. Uściski najserdeczniejsze dla Ciebie:)))
Bardzo chętnie się dowiem, cóż zrobić żeby się pieczeń nie rozpadła 🙂 A co do selera, to całkiem możliwe że kiedyś polubię, bo to chyba u mnie jak z oliwkami.. kiedyś nie mogłam przełknąć, a teraz mogę zjeść wszystkie na raz i jeszcze mi mało tego smaku 😉
Myszo:-) Zapomniałam dopisać, jutro poszukam o pieczeni, żeby Ci dokładnie podać. Dziś już padłam jak pies Pluto, Szkrabusia kazała siostrze i mnie kręcić się w kółko i śmiała się na cały głos. Pewnie z babcinej głupoty;)
Widzę, że mamy te same ulubione książki 🙂
Myszko:-) Oliwek nie udało mi się polubić, czasem zjem ale ze wstrętem;( Natomiast seler mnie po prostu zaskoczył, bo w niczym smaku selera nie przypominał;)
Skoro należymy do ludzi, którzy znają Józefa to lubimy te same książki:)))
O, bardzo fajny przepis. Lubię takie eksperymenty w kuchni. Spróbuję zrobić. Niedawno piekłam pasztet z soczewicy i kaszy jaglanej z suszonymi śliwkami. Rodzinie smakował i zniknął bardzo szybko. Właściwie to za szybko 🙂
Marijanko:-) A podzieliłabyś się przepisem? Coś nowego ale wypróbowanego przydałoby mi się na urodziny Małego.
Jeśli szybko znika potrawa to znaczy, że naprawdę smakuje i nadaje się do ponownego przyrządzenia, czyli – gwarancja smaku:)
Proszę, oto przepis:
200 g suchej zielonej soczewicy
100 g suchej kaszy jaglanej
1/3 szklanki oliwy
2 cebule
10 suszonych śliwek
3 łyżki sosu sojowego
2 liście laurowe
3 ziarna ziela angielskiego
2 ziarna jałowca
łyżeczka majeranku
pół łyżeczki cząbru
szczypta gałki muszkatołowej
oliwa do podsmażenia
sól i pieprz
Soczewicę namoczyć kilka godzin wcześniej. Potem ugotować ją do miękkości. Kaszę jaglaną ugotować w 1,5 szklanki wody. Ziele angielskie i jałowiec zmielić. Pokrojoną w kostkę cebulę zeszklić na oliwie wraz z liśćmi laurowymi i zmielonymi uprzednio przyprawami. Na koniec wyjąć z cebuli liść laurowy. Cebulę, soczewicę i kaszę jaglaną połączyć, dodać wszystkie pozostałe składniki oprócz śliwek i zmiksować razem, nie na gładką masę, tak tylko do wymieszania składników. Doprawić solą i pieprzem do smaku. Formę wyłożyć papierem do pieczenia. Włożyć 2/3 masy do formy. Pośrodku ułożyć śliwki, lekko wciskając je w masę. Na wierzch wyłożyć resztę masy. Piec w piekarniku rozgrzanym do 180 stopni około 50 minut, do lekkiego zbrązowienia wierzchu. Wystudzić i wyjąć z formy dopiero po całkowitym ostygnięciu.
Smacznego 🙂
Aniu, może wiesz, ale na wszelki wypadek napiszę. Suchą kaszę jaglaną, jeszcze przed gotowaniem, najlepiej na sicie sparzyć wrzątkiem, a później przelać zimną wodą. Traci swoją naturalną goryczkę.
Marijanko:-) Dziękuję! Zrobię na pewno. Poza soczewicą mam wszystko pod ręką. Zdążę resztę dokupić, jestem ciekawa jak mi wyjdzie. Już bym próbowała ale jeszcze za wcześnie.
Za radę w sprawie kaszy jaglanej też dziękuję. Mówiąc szczerze nie wiedziałam, że najpierw wrzątkiem a potem zimną wodą. Przelałam kiedyś zimną, ponieważ nie było różnicy to całkiem przestałam. Dodawałam dużo przypraw – kiedy np kotlety z jaglanej robiłam – wtedy nie czuło się goryczki.