Jest ciepło:)))

Ranek powitał mnie przecudny. I każdego innego zresztą też, bez względu na to, czy ów ktoś zwracał uwagę na urodę poranka czy też nie. Szkoda mi było słońca więc dlatego nie włączałam Lapcia aż do tej pory.
Energię do wzięcia się za bary ze wszystkim z czym trzeba mam właśnie rano. Potem pomału zanika, a jej miejsce zajmuje Pan Leń:) Ileż to muszę się namęczyć, żeby go pogonić;))) Dziś nie pozwoliłam mu wygrać. Po porannym wyjściu z psiakami, oraz po kawie – bo przecież „bez kawy to ja nie zyję” – jak mówiła Średnia będąc małą dziewczynką, wyjęłam wszystkie potrzebne składniki i ugotowałam wielki gar grochówki. Pyyyszna wyszła:)))
Skoro miałam obiad z głowy, skrzętnie wykorzystałam chęć popracowania na łonie natury. Nie wiem kiedy następnym razem odczuję takie nieodparte pragnienie, należy je wykorzystać w całości:) Tak też zrobiłam. Wyczyściłam z chwastów cały fragment uliczki za siatką oraz przedogródek, wsadziłam w doniczki
kilka rozchodników, które puściły w korzenie w wodzie. To są naprawdę pancerne rośliny, wszędzie sobie dają radę. Stos gałęzi po wyciętych perukowcach przeniosłam w inne miejsce, oglądając wszystkie po kolei pod kątem przydatności. Z obciętych poprzednio zrobiłam płotek odgradzający przedogródek od reszty działeczki. Dzieci się śmiały, że indiański, bo patyki powiązałam sznurkiem, poprzeplatałam giętkimi pędami dzikiego wina. Z czasem winobluszcz obrósł cały płotek i teraz prezentuje się wspaniale, ukrywając ogródek przed wzrokiem ciekawskich. Ozdabiają go stare wysłużone, wiklinowe koszyczki, nie nadające się już do niczego, rozpadające się ze starości, ale mogą jeszcze wisieć i robić dobre wrażenie:)
Uważam, że narobiłam się wystarczająco i z czystym sumieniem mogę usiąść z Lapciem do towarzystwa.
Od razu dobra nowina – ma być zmieniona trasa autobusu, który mam niedaleko i bedzie jeździł na Kabaty! Tym sposobem wreszcie będę mogła jednym autobusem pojechać do dzieci, albo do M. Nie bedę musiała ciągać Męża i psów za każdym razem. Do Calineczki pojadę sobie sama, a Mąż tylko po mnie przyjedzie. Psiaki musimy przecież wozić wszędzie ze sobą, nie możemy ich z babcią D. zostawiać ze względów bezpieczeństwa. Psiaków ale i babci też. No bo niech jej przyjdzie do głowy, że pójdzie z nimi na spacer. Nie zdążyłaby nawet zejśc ze schodów a już leżałaby połamana. Nie zdaje sobie sprawy, że nie ma siły utrzymać smyczy, nie zamyka mieszkania, bo już o tym nie pamięta itp., itd. Ale grochówki zjadła dużą porcję i z tego się cieszę:))) I z tego, że jest ciepło:)))

18.09.2018